Λόγια του μεγάλου Μπόρχες: «Τι θα ήταν ο καθένας μας χωρίς τη μνήμη που κατά μεγάλο μέρος της είναι φτιαγμένη από λήθη, αλλά θεμελιώδης...».
Μνήμη και ιστορία συνυπάρχουν και
αλληλεπιδρούν περικλείοντας εντός τους το μύθο, το γεγονός και την αφήγηση.. Η
καταγραφή του ιστορικού γεγονότος είναι για τους επόμενους χειραποσκευή μνήμης,
επιστημονική πληροφορία, τεκμηρίωση και απόδειξη, συναισθηματικό βάλσαμο. Η
μνήμη λειτουργεί ως πυξίδα προσανατολισμού των ανθρώπινων πράξεων μέσα στο χρόνο
για παρελθόν, παρόν και μέλλον. Επίσης ζυμώνεται με τη ζωή υπερβαίνοντας το
τετριμμένο όριο, γεννιέται μέσα από την ανθρώπινη ψυχή στην ποιητική της έννοια
εγγράφοντας σιωπηρά ό,τι μικρό ή μεγάλο μετατρέποντάς το σε υπέρβαση, αποδοχή,
μοίρα, ανάλογα με τη χώρα, την παράδοση και τους ανθρώπους που τη ζουν
καθημερινά και απλά ως εμπειρία, ως ανάγκη, ως φυγή, ως έλλειψη, ως αντίθεση
και σύνθεση πραγμάτων που χάνονται θολώνοντας και αφήνοντας πίσω τους μικρές
και μεγάλες αποδέιξεις-ίχνη. Dasein: Με τους ανθρώπους να παρίστανται, να
δημιουργούν ίχνη αναζητώντας ταυτίσεις με
το χωροχρόνο τους οριοθετώντας το πετρωμένό τους. Οι πρωταγωνιστές, μικροί και μεγάλοι της ιστορίας,
, επώνυμοι και ανώνυμοι, έχουν ο καθένας το μερίδιό του στην παγκόσμια μοίρα
της ανθρωπότητας. Το πέρασμά τους από τόπους αφήνει σημάδια μικρά και μεγάλα.
Εκπέμπει συνάμα το τραγικό, το διφορούμενο, το παράξενο.. Κι όμως τελικά ίσως
να μη χάνεται τίποτα.
1082: πριν από κάποιους
αιώνες....Κλαγγές σπαθιών, κράνη που λάμπουν στο φως του ήλιου, φωνές στρατιωτών
από μέρη μακρυνά. Η λίμνη πάντα εκεί ...μοιάζει να έχει ρουφήξει τις μορφές
τους σαν τόσες άλλες ...Τα Τείχη δημιουργούν το πέτρινο όριο που αιχμαλωτίζει μέσα του σπίτια, όλα μαζί να συνθέτουν την
καστροπολιτεία ανακαλώντας στο νου θραύσματα
σεφερικής ποίησης:«Ήταν μια πολιτεία παλιά, τειχιά δρόμοι και σπίτια 10
ξεχώριζαν σαν πετρωμένοι μυώνες κυκλώπων, η ανατομία μια ξοδεμένης δύναμης κάτω
από το μάτι του αρχαιολόγου του ναρκοδότη ή του χειρούργου, φαντάσματα κι
υφάσματα....». Στα σπίτια της μικρής καστροπολιτείας συνεχίζουν να κατοικούν
άνθρωποι του σήμερα παράγοντας τις δικές τους μικροιστορίες, καθημερινές και
αναπόφευκτες. Ένας χώρος υπό συνεχή επαναδιαπραγμάτευση αφού μέσα του κυλά η εξέλιξη, η επανάχρηση, ο ρεαλισμός, ο
νόστος , οι επιθυμίες και οι αναμνήσεις.
Το κάστρο: Ένας πυκνωτής μνήμης,
η έμπρακτη και απτή μνήμη από ίχνη του παρελθόντος σαπίζει στο διάβα του χρόνου,
βιώνοντας τον εσωτερικό ρυθμό του, μετρώντας
τις απουσίες αυτών που πάτησαν το χώμα και τις πέτρες του. Ανάμεσα σε
τόσους άλλους και ο Βοημούνδος, σκια μακρινή του παρελθόντος υπήρξε και
πέρασε....τα ίχνη άφησε. Στα 1082. Ο Νορμανδός κουρσάρος με ρίζες από τον
μακρυνό ωκεανό, με μνήμες από μέρη μακρυνά, να πολιορκεί, να πολεμά, να
επιδιώκει να αφήσει μνήμες μέσα στην καστροπολιτεία...χτίζοντας το δικό του
κάστρο θέλοντας να δώσει το δικό του παρόν στην ιστορία.
Σήμερα: Λήθη και σκόνη πάνω στα
ίχνη. Ο Βοημούνδος πέρασε σαν άνεμος με τις νορμανδικές παντιέρες, τις ασπίδες
και τους ανθρώπους του. Λίγοι, ελάχιστοι τον θυμούνται πια.. Έγινε ιστορία και
καστρόπετρες. Συγχωνεύτηκε με τη βυζαντινή ψυχή του κάστρου κι όσους πέρασαν
από αυτό, πιο πριν και πιο μετά. Ζυμώθηκε με τον γιαννιώτικο αέρα, τις
αντανακλάσεις της λίμνης, τη φύση. Εκεί στα Γιάννενα που τα τριαντάφυλλα
συνεχίζουν να ανθίζουν στους κήπους γύρω από το κάστρο. Με τη μοίρα να παίζει
παράξενα παιχνίδια σε μυστικούς διαδρόμους. Να γίνεται ύφασμα που συμπυκνώνει
εντός του το σθένος και τις επιλογές ενός ηγεμόνα. Οι Τα σύμβολα μιλάνε τη δική τους γλώσσα ενώνοντας
λαούς, εποχές, ανθρώπους. Αιώνες πριν...Μνήμη Βοημούνδου στο σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου