Ηλίας Μπαρκαλής/ δύο ποιήματα

Η Ούρ και η Εριντού

Στον Ευφράτη οι άνθρωποι

 Χόρεψαν τους πρώτους κυκλικούς χορούς

 ίσως για να κατευνάσουν τα πνεύματα

Ίσως για να δώσουν σχήμα στην φωτιά.

Τις νύχτες οι φωτιές χαμήλωναν

 Και το σκοτάδι έπαιρνε πέτρες και έχτιζε πόλεις

την Ουρ

 Την Εριντού

την Βαβυλώνα

 Ενίοτε οι πέτρες γινόταν άνθρωποι

χωρίς τοίχους ανοχύρωτοι.

Της γόνιμες μέρες

 όταν ξεχείλιζε ο Ευφράτης

 Το φεγγάρι όργωνε τα χέρσα σπίτια

 Και οι άνθρωποι φύτρωναν δύο δύο

Μοναξιές από φλόγες χτισμένες

 Στην εύφορη γη.

Πάλι ήρθαν οι παλιοί χειμώνες

Ήρθαν πάλι οι παλιοί χειμώνες

στο καφενείο στα πουκάμισα στα χέρια στο χρόνο

 που απ’ έξω σάπιζε /τα καράβια είναι δεσμώτες των νερών

 το νερό δεσμώτης των πνιγμένων/

 στη νύχτα φυλάκισαν τα αρχαία πουλιά

 και να αρθρώσουμε το πέταγμα δεν θα μπορέσουμε

μονάχα να ψευδίσουμε το σκότος

 όχι δεν αγαπώ τους νεκρούς.

 εκείνη την νύχτα πυρπολούσαμε τη θάλασσα κι όλα τα μυθικά όντα βρέθηκαν στην πυρά

 ένας σκύλος ένας σχοινοβάτης κι ένας προφήτης αναλήφθηκαν στους καπνούς

 τραγουδώντας για αυτούς που μείνανε χωρίς νερό να καούν.