Η μεταβατική περίοδος μιας κοινωνίας και η διαφοροποίηση των συλλογικών πρακτικών στην τέχνη, μια κοινωνιολογική προσέγγιση

Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν καταγραφεί θεμελιώδεις αλλαγές στην κοινωνική σφαίρα, υπό την επίδραση των τεχνολογιών της πληροφορίας, την κατάργηση την άρνηση του ορθολογισμού, εν τούτοις σημειώνεται μια μετάβαση από τη νεωτερική περίοδο, σε μια διαφορετική συνθήκη. Ορισμένοι από μελετητές, μεταξύ των οποίων : οι Foucault (1972, 1973a, 1973b, 1979), Derrida (1976, 1978), Baudrillard (1994), Rotry (1989), Lyotard (1979) και Jameson (1983) επισημαίνουν τις ριζοσπαστικές, σύμφωνα με τα κριτήρια τους, αλλαγές και επικαλούνται με τον όρο‘’μετανεωτερικότητα’’ την περιγραφή μιας νέας περιόδου, που έπεται και αναχαιτίζει την προηγούμενη. Ο Giddens υποστηρίζει πως οι συνεχείς αλλαγές και το αντίκτυπο στο κοινωνικό μετασχηματισμό είναι οι φορείς της μετάβασης αυτής.¹

Στο βιβλίο του κ. Μουζέλη Ν., ‘’Γέφυρες μεταξύ νεωτερικής και μετανεωτερικής κοινωνικής θεωρίας’’, διατυπώνεται μια διαφορετική εισήγηση, όπου συστήνεται ο όρος ύστερο-νεωτερικός ως καταλληλότερος του μετά-νεωτερικού. Αυτή η θέση βασίστηκε στην παράθεση διασυνδέσεων και ομοιοτήτων μεταξύ των πεδίων. Η πρόταση ολοκληρώνεται με αναδιατύπωση, μετατοπίζοντας τον προβληματισμό της διπολικής σχέσης παλαιό-νέο στην μεταβατική δόμηση του νέου, συγχρονικά με την ύπαρξη του παλαιού.²

Ένα κρίσιμο στοιχείο που παραμένει αναλλοίωτο μέσα από τις εννοιολογικές αναπαραστάσεις της σημερινής κοινωνίας, παραμένει η μετάβαση από τη βιομηχανική στη μεταβιομηχανική κοινωνία και οι επιπτώσεις που επιφέρει σε πολλαπλά επίπεδα. Ένα άλλο στοιχείο που έχει ενδιαφέρον είναι, η αντίθετη προς την νεωτεριστική τάση σκέψη, που θέτει τον ανθρώπινο λόγο ανίκανο να εκφράσει τον κόσμο μέσα από μια ‘’μεγάλη αφήγηση΄΄.³ Σημειώνοντας με αυτό τον τρόπο μια στροφή στις ΄΄μικρές΄΄ αφηγήσεις. Σε συνδυασμό με τη ρευστότητα που χαρακτηρίζει την πρόσληψη της έννοιας του χρόνου και του χώρου εξαιτίας της παράκαμψης των αναλογικών συστημάτων⁴ και το μετασχηματισμό της προσέγγισης των χώρων/τόπων, παρακάτω θα μελετηθεί ένα από τα σύγχρονα παραδείγματα Παρεμβατικής τέχνης, όπως αυτή διαμορφώνεται από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της σημερινής εποχής. Προτού όμως περάσουμε σε αυτή την ανάλυση, θα σταθούμε στην ανάγκη της τέχνης ν΄απαγκιστρωθεί από το κλειστό χώρο των γκαλερί-μουσείων και να ενσωματωθεί στο κοινωνικό σύνολο. ..(..).. 

Διαβάστε το πλήρες κείμενο εδώ

1

Giddens, Οι συνέπειες της Νεωτερικότητας . Κριτική. Αθήνα, 2001

2

Μουζέλης Ν. Γέφυρες μεταξύ νεωτερικής και μετανεωτερικής κοινωνικής θεωρίας, 2010 εκδ. Θεμέλιο σελ 17-19

3

Ασημάκη Α. Καστουράκης Γ. Κουμαριανός Ι. ''Οι έννοιες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας αι η σχέση τους με τη γνώση:Μια κοινωνιολογική προσέγγιση'' Το βήμα των Κοινωνικών Επιστημών τόμος ΙΕ, τεύχος 60, 2011

4

Στο Bauhaus, μπορούμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε την πορεία από την ατομική πνευματική αναζήτηση στην επαναστατική στράτευση της τέχνης στη νέα κοινωνία με τη βοήθεια της τεχνολογίας, άμεσο επακόλουθο είναι η μετάβαση από το ατομικό στο συλλογικό ύφος(Bauhaus, 1986 pg54)