Οι πρώτες σταγόνες
βροχής σκάνε με ορμή στο παράθυρο σαν ρώγες σταφυλιού...ανακλήσεις μνήμης σαν
θραύσματα από ρώγες σταφυλιού. Ζει ο Πενθέας ή δε ζει; Η Αγαύη ποιον θρηνεί ή
δε θρηνεί. Χώρος δράσης; Μέσα σε ένα Χ δωμάτιο που λειτουργεί ως χώρος
συνδυαστικών εμπειριών και συμβάντων. Η
μνήμη ξαναζεί μαζί με το χρόνο και τα σημεία του δημιουργώντας συνταυτίσεις και
χροιές χρωμάτων...μέσα σε ένα ντουλάπι μιας αστικής κάμαρας ...
Το ντουλάπι ως χώρος φύλαξης κι αποθήκευσης μνήμης μικραίνει και λειτουργεί ως συμπυκνωτής αναμνήσεων που σιγά σιγά μπαίνουν στη σειρά ως μια λογική χρονική ακολουθία για να εκφράσουν το ανέκφραστο. Δεν είναι η πρόθυμη μνήμη της εύκολης ανάμνησης, αλλά η ώρα η παράξενη που ο βιωμένος χρόνος ξυπνά από το παρελθόν...Είναι οι φθινοπωρινές στιγμές που ο Διόνυσος –Βάκχος ξυπνά, μεταμορφώνεται, συνομιλεί με το παράξενο και το αλλόκοτο...Αν ένα ντουλάπι μπορούσε να μιλήσει...μισοκρυμμένες σκέψεις, μισοκρυμμένες μνήμες ζωντανεύουν ξαφνικά σαν εγκεφαλογράφημα μνήμης. Κυλούν ορμητικά από μέσα του...χαραγμένες γραμμές στο κενό λευκό. Χάρτινες μνήμες φθοράς. Ορατές και αόρατες εγγραφές από μνημονικές ανακλήσεις που έρχονται στο φως ένα φθινοπωρινό απόγευμα και ταλανίζουν τις χορδές της μνήμης...
Το ντουλάπι ως χώρος φύλαξης κι αποθήκευσης μνήμης μικραίνει και λειτουργεί ως συμπυκνωτής αναμνήσεων που σιγά σιγά μπαίνουν στη σειρά ως μια λογική χρονική ακολουθία για να εκφράσουν το ανέκφραστο. Δεν είναι η πρόθυμη μνήμη της εύκολης ανάμνησης, αλλά η ώρα η παράξενη που ο βιωμένος χρόνος ξυπνά από το παρελθόν...Είναι οι φθινοπωρινές στιγμές που ο Διόνυσος –Βάκχος ξυπνά, μεταμορφώνεται, συνομιλεί με το παράξενο και το αλλόκοτο...Αν ένα ντουλάπι μπορούσε να μιλήσει...μισοκρυμμένες σκέψεις, μισοκρυμμένες μνήμες ζωντανεύουν ξαφνικά σαν εγκεφαλογράφημα μνήμης. Κυλούν ορμητικά από μέσα του...χαραγμένες γραμμές στο κενό λευκό. Χάρτινες μνήμες φθοράς. Ορατές και αόρατες εγγραφές από μνημονικές ανακλήσεις που έρχονται στο φως ένα φθινοπωρινό απόγευμα και ταλανίζουν τις χορδές της μνήμης...
....Ανάμεσα στο χώρο και το χρόνο κατοικοεδρεύει η μνήμη.. με τη φωτογραφία
μέσα στην κορνίζα της να απολιθώνει γεγονότα, φευγαλέα συμβάντα, σκιές, πρόσωπα,
ταυτότητα και διαφορά δημιουργώντας συσχετισμούς και συνυπάρξεις...Οι
χειρονομίες αμβλύνονται, οι λέξεις ηχούν παράξενα ...η μνήμη μιλάει στην
καρδιά. Η μνήμη κατοικεί ξέχωρα από τις μνήμες...Mια φωτογραφία-εγγραφή: Μέσα στο ντουλάπι της φωτογραφίας
ζουν μισοκρυμμένες εικόνες τόπων και ανθρώπων-Αφηγήσεις και ιστορίες ζωής... Τα
αντικείμενα, τα ονόματα, οι άνθρωποι, οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας μοιάζουν
να έχουν μετατεθεί σε άχρονη ακινησία -Αφηγήσεις και οι ιστορίες μιας ζωής ...
....Σαν να μεγεθύνονται τον Οκτώβρη οι μνήμες...Τα στερνά σταφύλια του
τρυγητού και η στιλπνή ομορφιά τους, τα δώρα του Φθινοπώρου κυκλώνουν το
δωμάτιο μιλώντας τη δική τους γλώσσα, ενώ στις φωτογραφίες οι στιγμές αποκτούν
το δικό τους ανέλπιστο...το δωμάτιο ξαφνικά μεγάλωσε τόσο πολύ και το ντουλάπι
μίκρυνε ή μήπως συνέβη το ανάποδο; ....
ΤΙΜΕ OF ART GALLERY, Kηφισιά, Αθήνα, 2-3-4 Οκτωβρίου 2019
Έκθεση: «Φθινοπωρινή σονάτα στην τέχνη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου