Η Γεννήτρια Ερωτημάτων (όπου GENE > Genesis) ξεκίνησε από την ιδέα της εφαρμογής μιας διαδραστικής εγκατάστασης, όπου καλείτο να αφυπνήσει αισθήσεις του υποσυνείδητου και του μη-καθημερινού.
Ο συνδυασμός των χρηστικών ιδιοτήτων ηλεκτρονικών συσκευών κατέστησε δυνατή την ενσάρκωση αυτής της ιδέας.
Το Ωδείο Φλώρινας, παραχωρώντας έναν ανεκμετάλλευτο χώρο με την προϊστορία ραδιοφωνικού σταθμού, συνήδε στην ανάπτυξη της ιδέας αυτής, καθώς και στη συνακόλουθης εξέλιξής της σε ηχητική, διαδραστική και visual εγκατάσταση.
Η παραγωγική διαδικασία της Εγκατάστασης GENE είχε να διαδραματίσει διττό ρόλο:
να αναζωπυρώσει μια αφυπνιστική εμπειρία εσωτερικού μονόλογου του θεατή σε σχέση με το μυστήριο και το πνευματικό, αλλά και πέραν αυτού, να καθιστήσει δυνατή τη διάθεση του χώρου για τη Σχολή Καλών Τεχνών και την ευνοϊκή λειτουργία του με στόχο τη βέλτιστη παραγωγή & επεξεργασία ήχου, με την παροχή του απαραίτητου εξοπλισμού. Εν κατακλείδι, κλειδώθηκε μια αλληλεπίδραση μεταξύ του ΤΕΕΤ και του Ωδείου, και κατά συνέπεια επισφραγίστηκε η αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ της εικόνας και του ήχου, όσο και το δικαίωμα πρόσβασης στην καλύτερη δυνατή απόδοσή του.
Πέραν αυτού, το έργο ισορροπεί εξίσου, τόσο σε ανεξάρτητο επίπεδο, όσο και υπό θεωρητική αιγίδα. Σε μια πορεία που ο θεατής ζει και ταυτόχρονα παρακολουθεί τη δράση του, βρίσκεται συνεπώς θαμπωμένος από τη νέα υπερφυσική του ιδιότητα: να βλέπει τις κινήσεις του καταγεγραμμένες από μια οθόνη που κρατάει στο ύψος της μεσοκοιλιακής του χώρας, αλλά γύρω του να μη μπορεί να αντικρύσει τίποτα παρά σκοτάδι. Το βλέμμα του θεατή εναλάσσεται μεταξύ εμπρόσθιας και κεκλιμένης (καθοδικής) κατεύθυνσης, καθώς υπόκειται μια κατάσταση άρνησης και απορίας σε συνάρτηση με τη δεδομένη κατάσταση που αυτός βιώνει. Η ύπαρξη υπέρυθρης ακτινοβολίας συνέστησε εφικτή την ανάδειξη "αυτόφωτων" στοιχείων στο χώρο, δημιουργώντας ένα φανταστικό λαβύρινθο. Ο ήχος που παράγεται κατόπιν της περιπλάνησης του ατόμου στο εσωτερικό του χώρου (Gamma Waves) διατηρούν μια συχνότητα που αλληλεπιδρά με συγκεκριμένες λειτουργίες του εγκεφάλου, αλλά μολοταύτα η κατάσταση αυτή δύναται να διαφέρει από άτομο σε άτομο, αναλόγως με την ψυχική και νοητική κατάσταση που βρίσκεται. Παρατηρήθηκε πως κάποια άτομα δεν παρατήρησαν καν την ύπαρξη δεύτερου δωματίου στην εγκατάσταση, και εγκατέλειψαν το χώρο νωρίτερα από άλλους.
Ο περιπλανητής σχηματίζει τη δική του πορεία καθώς επιχειρεί διαρκώς να προσανατολιστεί. Το δωμάτιο είναι ως επί το πλείστον σκοτεινό. Όποιος κατάφερνε να εντοπίσει την ύπαρξη της δεύτερης πόρτας, θα παρατηρούσε τη μοναδική πηγή φωτός στο χώρο: τη φλόγα ενός κεριού μέσα σε ένα βάζο γεμάτο με λάδι και νερό, εύστοχη αναφορά στην αναγεννησιακή ζωγραφική. Έχοντας ενεργοποιήσει την όραση και την ανάκτηση της σχέσης του με το χώρο, ο θεατής αισθάνεται μια ικανοποίηση, που ακολουθείται από την ηχογράφηση νερού που στάζει, αίσθηση που προκαλούταν εκ των προτέρων οπτικά με την ύπαρξη της κρεμόμενης μπάλας πάνω από ένα σεντόνι, και κατέληγε μόλις λίγο πιο πάνω από το βάζο με το πλωτό αναμμένο κερί. Το φως για μένα λειτούργησε σαν επιβράβευση της πορείας που διέσχισα μέσα σε εκ πρώτης όψεως απόλυτο σκοτάδι.
Τα μάτια κουράζονται από την ακτινοβολία της οθόνης του τάμπλετ, με αποτέλεσμα η όραση να αποχωρίζεται την ιδιότητά της να βλέπει οποιοδήποτε άλλο χαμηλότερο φως, πόσο μάλλον όταν αυτό βρίσκεται σε απόσταση και με το εμπόδιο ενός παραθύρου.
Ο θεατής αναγκάζεται να εμπιστευτεί το ένστικτό του καθώς τα φαινόμενα τον απατούν. Μόλις διασχίζει την πόρτα, το φως υπερύθρων βρίσκεται ακριβώς από πίσω του, δημιουργώντας στην οθόνη μια ξεκάθαρη προβολή της σκιάς του. Αυτό σόκαρε αρκετά λόγω της αντίληψης από πολλούς ότι η σκιά αυτή ήταν αρχικά μια "μυστηριώδης" ζωγραφιά στον τοίχο... που κουνιόταν... ακριβώς όπως οι ίδιοι.
Η σκιά της ύπαρξης, το ιδεατό, η πορεία του δεσμώτη προς το φυσικό φως (κερί), και όχι το τεχνητό, αυτό που προκαλεί την επισκίαση της αλήθειας (το φως που βρίσκεται πίσω μας). Όλα τα παραπάνω στοιχεία (και πολλά περισσότερα που φθίνουν περιγραφής) ανα-γεννήθηκαν στο αντίκρυσμα αυτής της εγκατάστασης.
Ο συνδυασμός των χρηστικών ιδιοτήτων ηλεκτρονικών συσκευών κατέστησε δυνατή την ενσάρκωση αυτής της ιδέας.
Το Ωδείο Φλώρινας, παραχωρώντας έναν ανεκμετάλλευτο χώρο με την προϊστορία ραδιοφωνικού σταθμού, συνήδε στην ανάπτυξη της ιδέας αυτής, καθώς και στη συνακόλουθης εξέλιξής της σε ηχητική, διαδραστική και visual εγκατάσταση.
Η παραγωγική διαδικασία της Εγκατάστασης GENE είχε να διαδραματίσει διττό ρόλο:
να αναζωπυρώσει μια αφυπνιστική εμπειρία εσωτερικού μονόλογου του θεατή σε σχέση με το μυστήριο και το πνευματικό, αλλά και πέραν αυτού, να καθιστήσει δυνατή τη διάθεση του χώρου για τη Σχολή Καλών Τεχνών και την ευνοϊκή λειτουργία του με στόχο τη βέλτιστη παραγωγή & επεξεργασία ήχου, με την παροχή του απαραίτητου εξοπλισμού. Εν κατακλείδι, κλειδώθηκε μια αλληλεπίδραση μεταξύ του ΤΕΕΤ και του Ωδείου, και κατά συνέπεια επισφραγίστηκε η αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ της εικόνας και του ήχου, όσο και το δικαίωμα πρόσβασης στην καλύτερη δυνατή απόδοσή του.
Πέραν αυτού, το έργο ισορροπεί εξίσου, τόσο σε ανεξάρτητο επίπεδο, όσο και υπό θεωρητική αιγίδα. Σε μια πορεία που ο θεατής ζει και ταυτόχρονα παρακολουθεί τη δράση του, βρίσκεται συνεπώς θαμπωμένος από τη νέα υπερφυσική του ιδιότητα: να βλέπει τις κινήσεις του καταγεγραμμένες από μια οθόνη που κρατάει στο ύψος της μεσοκοιλιακής του χώρας, αλλά γύρω του να μη μπορεί να αντικρύσει τίποτα παρά σκοτάδι. Το βλέμμα του θεατή εναλάσσεται μεταξύ εμπρόσθιας και κεκλιμένης (καθοδικής) κατεύθυνσης, καθώς υπόκειται μια κατάσταση άρνησης και απορίας σε συνάρτηση με τη δεδομένη κατάσταση που αυτός βιώνει. Η ύπαρξη υπέρυθρης ακτινοβολίας συνέστησε εφικτή την ανάδειξη "αυτόφωτων" στοιχείων στο χώρο, δημιουργώντας ένα φανταστικό λαβύρινθο. Ο ήχος που παράγεται κατόπιν της περιπλάνησης του ατόμου στο εσωτερικό του χώρου (Gamma Waves) διατηρούν μια συχνότητα που αλληλεπιδρά με συγκεκριμένες λειτουργίες του εγκεφάλου, αλλά μολοταύτα η κατάσταση αυτή δύναται να διαφέρει από άτομο σε άτομο, αναλόγως με την ψυχική και νοητική κατάσταση που βρίσκεται. Παρατηρήθηκε πως κάποια άτομα δεν παρατήρησαν καν την ύπαρξη δεύτερου δωματίου στην εγκατάσταση, και εγκατέλειψαν το χώρο νωρίτερα από άλλους.
Ο περιπλανητής σχηματίζει τη δική του πορεία καθώς επιχειρεί διαρκώς να προσανατολιστεί. Το δωμάτιο είναι ως επί το πλείστον σκοτεινό. Όποιος κατάφερνε να εντοπίσει την ύπαρξη της δεύτερης πόρτας, θα παρατηρούσε τη μοναδική πηγή φωτός στο χώρο: τη φλόγα ενός κεριού μέσα σε ένα βάζο γεμάτο με λάδι και νερό, εύστοχη αναφορά στην αναγεννησιακή ζωγραφική. Έχοντας ενεργοποιήσει την όραση και την ανάκτηση της σχέσης του με το χώρο, ο θεατής αισθάνεται μια ικανοποίηση, που ακολουθείται από την ηχογράφηση νερού που στάζει, αίσθηση που προκαλούταν εκ των προτέρων οπτικά με την ύπαρξη της κρεμόμενης μπάλας πάνω από ένα σεντόνι, και κατέληγε μόλις λίγο πιο πάνω από το βάζο με το πλωτό αναμμένο κερί. Το φως για μένα λειτούργησε σαν επιβράβευση της πορείας που διέσχισα μέσα σε εκ πρώτης όψεως απόλυτο σκοτάδι.
Τα μάτια κουράζονται από την ακτινοβολία της οθόνης του τάμπλετ, με αποτέλεσμα η όραση να αποχωρίζεται την ιδιότητά της να βλέπει οποιοδήποτε άλλο χαμηλότερο φως, πόσο μάλλον όταν αυτό βρίσκεται σε απόσταση και με το εμπόδιο ενός παραθύρου.
Ο θεατής αναγκάζεται να εμπιστευτεί το ένστικτό του καθώς τα φαινόμενα τον απατούν. Μόλις διασχίζει την πόρτα, το φως υπερύθρων βρίσκεται ακριβώς από πίσω του, δημιουργώντας στην οθόνη μια ξεκάθαρη προβολή της σκιάς του. Αυτό σόκαρε αρκετά λόγω της αντίληψης από πολλούς ότι η σκιά αυτή ήταν αρχικά μια "μυστηριώδης" ζωγραφιά στον τοίχο... που κουνιόταν... ακριβώς όπως οι ίδιοι.
Η σκιά της ύπαρξης, το ιδεατό, η πορεία του δεσμώτη προς το φυσικό φως (κερί), και όχι το τεχνητό, αυτό που προκαλεί την επισκίαση της αλήθειας (το φως που βρίσκεται πίσω μας). Όλα τα παραπάνω στοιχεία (και πολλά περισσότερα που φθίνουν περιγραφής) ανα-γεννήθηκαν στο αντίκρυσμα αυτής της εγκατάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου