ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ. Φορτίο ως εικαστικός σχολιασμός.

Οι βαλίτσες ταξιδεύουν με ή χωρίς τη βίαιη έννοια του χρόνου. Κάτοχοι, όνειρα, χιόνι, χώμα, νερό, παρελθόν, πορεία, μπλε, σιτάρι, φορτίο, κίνδυνος, βροχή, νόστος, πίστη, βλέμμα, σύνορα, σπίτια, απουσία, πέτρα, δεσμοί, αίμα, φωτιά, ιστορία, βιβλία, αντοχή, συνέχεια… Έννοιες που εκφράζουν τη σχέση μεταξύ ανθρώπινου και πραγματικού χρόνου. Έννοιες που αδυνατεί να περιορίσει το στενό πλαίσιο της βαλίτσας. Έννοιες ενός φθαρτού κόσμου σε μια αέναη ίσως πορεία προς το αιώνιο.

Η αρχαία μετοίκηση φέρει πλούσιο φορτίο συνειρμών σε όλους μας. Η μετάβαση σε άλλο τόπο, πιθανά σε άλλη χώρα για μόνιμη εγκατάσταση ή αλλαγή τόπου κατοικίας, πολλές φορές με συνθήκες διωγμού, πολέμου και φόβου, οδηγούν τον άνθρωπο ικέτη όσον αφορά την έκδοση πιστοποιητικού μετοικεσίας και παραβάτη προκειμένου να επιβιώσει πρωταρχικά.

Στην Αρχαία Αθήνα μέτοικος ονομαζόταν ο μόνιμα εγκατεστημένος, χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Κατά τον Πλούταρχο, ο θεσμός των μετοίκων ξεκίνησε από τον Σόλωνα που έδωσε πολιτικά δικαιώματα σε όσους έφθαναν με την οικογένεια τους για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι οι μέτοικοι υπήρχαν πριν από τον Κλεισθένη και ότι στον 5^ο αιώνα συνδεόταν άμεσα με τους δήμους στους οποίους κατοίκησαν. Η αύξηση του αριθμού των μετοίκων έφθασε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απειλείται πλέον η γνησιότητα των Αθηναίων πολιτών και σχεδόν να αμφισβητείται.

Γι` αυτό ο Περικλής, με τον νόμο του 451/450 π.χ. σχετικά με την γνησιότητα των παιδιών που είχαν και τους δύο γονείς Αθηναίους, προσπάθησε και κατάφερε για κάποιο χρονικό διάστημα να εμποδίσει τη διείσδυση των μετοίκων μεταξύ των γνήσιων Αθηναίων.

Ως διαδικασία εγκατάλειψης και μετεγκατάστασης τη συναντούμε σ’ όλο το εύρος της Ελληνικής και όχι μόνο ιστορίας. Πρόκειται για μία γνώριμη πλέον τακτική να συνεχίσει κανείς μέσα από το καινούργιο, με στραμμένο ίσως το βλέμμα για κάποιους στο παλαιό. Είναι μια διαδικασία διάλυσης και ανασύστασης, ξεριζωμού και ριζωμού. Μαρτυρίες για το τύλιγμα και το ξετύλιγμα, για το κουβάλημα με τα πόδια υπό συνθήκες πανικού, κούρασης και φόβου δυστυχώς πολλές, ακόμα και σήμερα.

Ότι διατηρείται, ότι μένει ως νόημα είναι η αίσθηση του φευγαλέου της ίδιας της ζωής. Η εγκατάλειψη ενός γνώριμου τόπου, βίαια ή όχι, μας επιτρέπει να αναζητήσουμε και να ελπίσουμε ένα νέο σπίτι σε ένα κόσμο άγνωστο.

Ακολουθεί εικαστικός σχολιασμός της Κατερίνας Καρούλια για τις συνθήκες μετοίκησης, μετεγκατάστασης, μεταφοράς με τα «εντελώς απαραίτητα». Πρόκειται για τις τρείς εικαστικές προτάσεις με τις οποίες συμμετείχε η προπτυχιακή φοιτήτρια στην ART-ATHINA 2016  με την ομάδα «ΕΝ ΦΛΩ» του Πανεπιστημίου Καλών Τεχνών της Φλώρινας.

                                                    

                                                 1.      εσωτερική προσευχή

                             βαλίτσα, γυψόγαζα, ύφασμα,γύψος, ακρυλικός φορέας,                                                                                κονιορτοποιημένη ηφαιστειακή λάβα

2.      θυσία

                                                             εγκατάσταση

                         ηφαιστειακό πέτρωμα, ύφασμα, κεραμικό, γύψος, ακρυλικός φορέας,                                                                                   κονιορτοποιημένη λάβα

                                                       3.       δικός μ' άνθρωπος

     βαλίτσα εποχής, ακρυλικός φορέας, ακρυλικά, γύψος, κονιορτοποιημένη ηφαιστειακή λάβα