να ζεις,ν' αγαπάς και να μαθαίνεις του Λεό Μπουσκάλια......
[...]Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους.Πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα.Πάρτε για παράδειγμα τους καθηγητές των τεχνικών.(Δέν έχω τίποτε εναντίoν των καθηγητών των τεχνικών.Τους λυπάμαι τους καημένους.)
Θυμάμαι τις φορές που έρχονταν στην τάξη μου στο Δημοτικό κι είμαι σίγουρος ότι τους θυμόσαστε κι εσείς.Σας έδιναν ένα κομμάτι χαρτί,ο δάσκαλος ετοίμαζε τον πίνακα,κι εσείς περιμένατε γεμάτοι ενθουσιασμό.Θα ήταν η ώρα των τεχνικών.Είχατε μπροστά σας μια σειρά από κραγιόνια,δένατε τα χέρια σας και περιμένατε.Σε λίγο ερχόταν τρέχοντας μια ταλαίπωρη,εξαντλημένη γυναίκα,που βιαζόταν γιατί έπρεπε να διδάξει τεχνικά σε άλλες δεκατέσσερις τάξεις αυτή τη μέρα.Ορμούσε μέσα με το καπέλο της στραβοβαλμένο,λαχανιασμένη και ανάγγελλε:"Καλημέρα,παιδιά.Σήμερα θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο"."Ζήτω",έλεγαν τα παιδιά,"θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο!".Έπαιρνε λοιπόν ένα πράσινο κραγιόνι και σχεδίαζε αυτό το μεγάλο πράσινο πράγμα.Μετά του σχεδίαζε μια καφετιά βάση και λίγα χορταράκια."Αυτό είναι ένα δέντρο",έλεγε.Και τα παιδιά το κοίταζαν καλά και έλεγαν, "Αυτό δεν είναι δέντρο, είναι γλειφιντζούρι".Εκείνη όμως επέμενε και μοίραζε τα χαρτιά λέγοντας:"Τώρα ζωγραφίστε κι εσείς ένα δέντρο",. Στην πραγματικότητα δεν εννοοούσε "ζωγραφίστε ένα δέντρο", αλλά "Ζωγραφίστε το δέντρο μου".Και όσο πιο γρήγορα καταλάβαινες τι ήθελε και κατάφερνες να μιμηθείς το γλειφιντζούρι και να της το δώσεις, τόσο πιο εύκολα έπαιρνες Α.
Υπήρχε πάντα ο μικρούλης που ήξερε ότι αυτό δεν ήταν δέντρο, γιατί είχε δει τα δέντρα έτσι όπως δεν τα είχε ζήσει η καθηγήτρια των τεχνικών.Είχε πέσει από ένα δέντρο, είχε δαγκώσει ένα δέντρο, είχε μυρίσει ένα δέντρο, είχε καθίσει στα κλαδιά ενός δέντρου, είχε ακούσει τον άνεμο να περνάει μέσα από το φύλλωμα ενός δέντρου και ήξερε, πως το δικό της δέντρο ήταν γλειφιντζούρι.Έτσι έπαιρνε το μοβ και το πορτοκαλί και το μπλε και το ροζ και το πράσινο και γέμιζε τη σελίδα του και μετά σηκωνόταν και της το πήγαινε χαρούμενος.Η καθηγήτρια το κοίταζε και έλεγε:"Ω,Θεέ μου, εγκεφαλική βλάβη--να πάει σε ειδική τάξη".
Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που του λες στην πραγματικότητα είναι, "Για να σε περάσω, θέλω να μιμηθείς το δέντρο μου". Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα από την πρώτη Δημοτικού ως τα σεμινάρια του Πανεπιστημίου.Εγώ διδάσκω σε σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι απίστευτο το πως έχουν μάθει πια να παπαγαλίζουν τα παιδιά που έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Ρωτάτε αν σκέφτονται;Μη λέτε ανοησίες. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τα στοιχεία που τους δίνεις. Και δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά, γιατί έτσι έμαθαν.Τους λες: "Σκέψου δημιουργικά" και τους πιάνει φόβος."Δεν το εννοεί πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι;"Τί συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητά μας,τί συμβαίνει στο δέντρο μας; Όλη αυτή η καταπληκτική μοναδικότηταχάνεται στον πάτο της θάλασσας.Όλοι είναι σαν όλους και όλοι είναι ευτυχισμένοι.Ο Ρ.Ντ.Λαινγκ λέει;"Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας ανθρώπους σαν κι εμάς:στερημένους,άρρωστους,τυφλούς,κουφούς, αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης".[...]
[...]Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους.Πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα.Πάρτε για παράδειγμα τους καθηγητές των τεχνικών.(Δέν έχω τίποτε εναντίoν των καθηγητών των τεχνικών.Τους λυπάμαι τους καημένους.)
Θυμάμαι τις φορές που έρχονταν στην τάξη μου στο Δημοτικό κι είμαι σίγουρος ότι τους θυμόσαστε κι εσείς.Σας έδιναν ένα κομμάτι χαρτί,ο δάσκαλος ετοίμαζε τον πίνακα,κι εσείς περιμένατε γεμάτοι ενθουσιασμό.Θα ήταν η ώρα των τεχνικών.Είχατε μπροστά σας μια σειρά από κραγιόνια,δένατε τα χέρια σας και περιμένατε.Σε λίγο ερχόταν τρέχοντας μια ταλαίπωρη,εξαντλημένη γυναίκα,που βιαζόταν γιατί έπρεπε να διδάξει τεχνικά σε άλλες δεκατέσσερις τάξεις αυτή τη μέρα.Ορμούσε μέσα με το καπέλο της στραβοβαλμένο,λαχανιασμένη και ανάγγελλε:"Καλημέρα,παιδιά.Σήμερα θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο"."Ζήτω",έλεγαν τα παιδιά,"θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο!".Έπαιρνε λοιπόν ένα πράσινο κραγιόνι και σχεδίαζε αυτό το μεγάλο πράσινο πράγμα.Μετά του σχεδίαζε μια καφετιά βάση και λίγα χορταράκια."Αυτό είναι ένα δέντρο",έλεγε.Και τα παιδιά το κοίταζαν καλά και έλεγαν, "Αυτό δεν είναι δέντρο, είναι γλειφιντζούρι".Εκείνη όμως επέμενε και μοίραζε τα χαρτιά λέγοντας:"Τώρα ζωγραφίστε κι εσείς ένα δέντρο",. Στην πραγματικότητα δεν εννοοούσε "ζωγραφίστε ένα δέντρο", αλλά "Ζωγραφίστε το δέντρο μου".Και όσο πιο γρήγορα καταλάβαινες τι ήθελε και κατάφερνες να μιμηθείς το γλειφιντζούρι και να της το δώσεις, τόσο πιο εύκολα έπαιρνες Α.
Υπήρχε πάντα ο μικρούλης που ήξερε ότι αυτό δεν ήταν δέντρο, γιατί είχε δει τα δέντρα έτσι όπως δεν τα είχε ζήσει η καθηγήτρια των τεχνικών.Είχε πέσει από ένα δέντρο, είχε δαγκώσει ένα δέντρο, είχε μυρίσει ένα δέντρο, είχε καθίσει στα κλαδιά ενός δέντρου, είχε ακούσει τον άνεμο να περνάει μέσα από το φύλλωμα ενός δέντρου και ήξερε, πως το δικό της δέντρο ήταν γλειφιντζούρι.Έτσι έπαιρνε το μοβ και το πορτοκαλί και το μπλε και το ροζ και το πράσινο και γέμιζε τη σελίδα του και μετά σηκωνόταν και της το πήγαινε χαρούμενος.Η καθηγήτρια το κοίταζε και έλεγε:"Ω,Θεέ μου, εγκεφαλική βλάβη--να πάει σε ειδική τάξη".
Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που του λες στην πραγματικότητα είναι, "Για να σε περάσω, θέλω να μιμηθείς το δέντρο μου". Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα από την πρώτη Δημοτικού ως τα σεμινάρια του Πανεπιστημίου.Εγώ διδάσκω σε σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι απίστευτο το πως έχουν μάθει πια να παπαγαλίζουν τα παιδιά που έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Ρωτάτε αν σκέφτονται;Μη λέτε ανοησίες. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τα στοιχεία που τους δίνεις. Και δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά, γιατί έτσι έμαθαν.Τους λες: "Σκέψου δημιουργικά" και τους πιάνει φόβος."Δεν το εννοεί πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι;"Τί συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητά μας,τί συμβαίνει στο δέντρο μας; Όλη αυτή η καταπληκτική μοναδικότηταχάνεται στον πάτο της θάλασσας.Όλοι είναι σαν όλους και όλοι είναι ευτυχισμένοι.Ο Ρ.Ντ.Λαινγκ λέει;"Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας ανθρώπους σαν κι εμάς:στερημένους,άρρωστους,τυφλούς,κουφούς, αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης".[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου