・抉る・

   Η φιλοσοφία ανέκαθεν ασχολείτο με ζητήματα γύρω από το ανθρώπινο ον, τη ψυχολογία και την ποιότητα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, καθώς και με μεταφυσικά ερωτήματα που έμεναν  αναπάντητα.  Παρακάτω, αναπτύσσω σχετικά εν συντομία (αποκόβοντας αρκετές παρενθέσεις και παραδείγματα) ένα μέρος της συλλογιστικής μου πορείας γύρο από αυτό που προτιμώ να αποκαλώ "Τα Ανθρώπινα".
Η φιλοσοφία λοιπόν, ξεκινώντας πάντα από τον άνθρωπο, θα μπορούσαμε να πούμε ίσως, πως αυτή και ο κάθε κλάδος της, είναι ανθρωποκεντρική πάντα και παντού, ακόμα και αν καμιά φορά είναι κάπως δυσδιάκριτο. Το θέατρο το ίδιο δεν περιπαίζει χλευαστικά σχεδόν την ζωή την ίδια, μπερδεύοντας τους ρόλους? Οι καλές τέχνες?

Οι καλές τέχνες, η Τέχνη μάλιστα με «τ» κεφαλαίο, θα μπορούσα να το θέσω πολύ απλά λιτά και απέρριπτα, είναι ένα είδος-ίσως το ύψιστο- εφαρμοσμένης φιλοσοφίας. Έπειτα, οι επιστήμες όπως φυσική, μαθηματικά, χημεία, κτλ. Ένας κλάδος απόλυτα πρακτικός και απαραίτητος για την επιβίωση μας –και όσο περνάνε τα χρόνια, καλώς η κακώς, για την διευκόλυνση μας σε βαθμό αυτοκαταστροφικό. Ένα πεδίο που θα το παρομοίαζε κανείς με "οδηγό επιβίωσης ανθρώπων".

Η ιδέα που θέλω να προσεγγίσω, είναι πως οτιδήποτε υλικό ή άυλο, το οποίο προέρχεται από τα ανθρώπινα όντα, έχει αυτοσκοπό αυτά. Ωστόσο, έχει αρκετό ενδιαφέρον να δούμε με πόσο διαφορετικό τρόπο ήρθαν στην επιφάνεια, στην Δύση και στην Ανατολή. Προσωπικά, θεωρώ τον ανατολικό τρόπο σκέψης, την ανατολική φιλοσοφία, πολύ πιο άμεση και πολύ πιο πρακτική και κοντά στην αλήθεια. Χωρίς πολλά εμπόδια, άσχετα και περιττά μονοπάτια, οδηγούν το νου στο σημείο ενδιαφέροντος. 
Κάθε άνθρωπος πάνω σε αυτό το πλανήτη, ο οποίος δεν πάσχει από ψυχολογική ασθένεια, ενδιαφέρεται και ζει για να πετύχει ένα πράγμα και μόνο. Την αυτό-ολοκλήρωση. Τώρα, προφανώς δεν μπορώ να ορίσω τι σημαίνει αυτό για τον καθένα μας, αυτό που πιστεύω ακράδαντα ωστόσο, είναι πως η αυτό-ολοκλήρωση συνδέεται με την αγάπη σε κάθε μορφή της. Η αγάπη στο πρώτο βαθμό, είναι μια αμοιβαία επικοινωνία δούναι-λαβείν σε πολλαπλά επίπεδα, βουτηγμένη πάντα ρηχά ή βαθιά στη κολυμπήθρα του ερωτισμού. Στο δεύτερο και απώτερο βαθμό, βρίσκεται η καθολική αγάπη. Έχω αναφερθεί σε αυτήν σε προηγούμενα κείμενα.

Όσες πρακτικές, ιστορικές, επιστημονικές γνώσεις και να αποκτήσεις, πάντα θα είναι ελάχιστες. Όσα βιβλία και να διαβάσεις, αυτό που θα σου προσφέρει σοφία είναι η καλλιέργεια της καρδιάς και του νου μέσα από τη ζωή την ίδια. Αναζητώντας την ουσία του κάθε πράγματος. Εμπειρία. Αυτό είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Οι ζωντανές εμπειρίες από τις οποίες γράφουμε μέσα μας, τα δικά μας προσωπικά βιβλία. Ο Βούδας ο ίδιος παρότρυνε τους μαθητές του να κάψουν τα βιβλία και να ριχτούν ευθείς στην πράξη-εμπειρία.

«Μέσα στο χέρι, η φωτισμένη πέτρα» λέει ένα από τα αγαπημένα μου Κοάν.

Δεν απαξιώνω την εκπαίδευση και την  παιδεία. Ίσα-ίσα, είναι βασικοί παράγοντες για να ετοιμάσει κανείς ένα πνευματικό επίπεδο πάνω στο οποίο θα μπορέσει να αρχίσει να χτίζει μόνος του. Υπενθυμίζω όμως, πως η πραγματική Γνώση, η αγνή, προέρχεται από τον εαυτό μας και όχι από κάποιο βιβλίο. Όπως μπορείς να μάθεις κάποιον να ζωγραφίζει ή να παίζει μουσική, μα δεν μπορείς να τον μάθεις να γεννάει Τέχνη.

 [...]Η υπέρβαση του Είναι εκτελείται μέσω της ψυχοσωματικής εντατικοποίησης.

 Η ακραία αντιθετική οντότητα η οποία είμαστε ανταποκρίνεται άμεσα σε συνθήκες ακραία αντιθετικές, οι οποίες οδηγούν πιο κοντά στην ρίζα της ψυχής.

 Η διαδικασία αφύπνισης ξεκινάει με αυτό που δεν είναι κατανοητό.

 Τα χρώματα ανταποκρίνονται στον αισθητό κόσμο, το μαύρο και το άσπρο ανταποκρίνονται και εκφράζουν μια ακραία συνθήκη αυτών.

Στην υπέρβαση των ορίων βρίσκεται αυτό που δεν είναι αντιληπτό στις 5 αισθήσεις. Μέσα στην υπέρβαση αυτή γίνεται –έστω στιγμιαία- αντιληπτή η 6^η αίσθηση.

 Το ακραίο κάθε φορά που αγγίζεται, αυτοαναιρείται

Το επόμενο βήμα είναι πάντα μια ακόμη υπέρβαση.

 Δεν είναι η Τέχνη άραγε μια μορφή, εφαρμοσμένης φιλοσοφίας?[...]

Τελειώνοντας, όχι δεν είναι το πάθος μου η τέχνη, ούτε το όνειρο μου είναι  φήμη ή λεφτά.  Δεν με ενδιαφέρει η τέχνη μέσα στο μικρό της κόσμο (και την θεωρώ και αρκετά βαρετή τις περισσότερες φορές) μα η αντανάκλαση της σε όλη τη πλάση. Τα πάθη μου υποβόσκουν στο ηδυπαθές μυστήριο που μου εγείρει, η μακρινή Ιαπωνία με κάθε ευκαιρία της, και ο έρωτας μιας γυναίκας με τα πιο σπάνια και θελγηματικά πέλματα, που περιμένει στο άγνωστο. Τα ενδιάμεσα, τα καθημερινά, είναι η ζωή, οι αναγκαιότητες για να φτάσω στην αυτό-ολοκλήρωση. Η ομορφιά δεν βρίσκεται ούτε στο αντικείμενο της, ούτε στην αντανάκλαση της, μα στην συνειδητοποίηση αυτής. Ε-γκουρι-μασσο-ου...

Ανδρεοσόπουλος Δ.