Μια από τις πολλά υποσχόμενες νέες καλλιτέχνιδες φιλοξενεί η γκαλερί Παπατζίκου στη Βέροια. Είναι ηΕιρήνη Μνατσακανιάν, αριστούχος της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας, που παρουσιάζει την ατομική της έκθεση «Η μνήμη που χαράζει». Διάρκεια έκθεσης 16 Οκτωβρίου – 10 Νοεμβρίου
Από την αρχή της εικαστικής της πορείας η Ειρήνη Μνατσακανιάν έχει ως αφετηρία τον άνθρωπο. Προσωπικά βιώματα, μνήμες, γεγονότα, πράξεις και εικόνες που ξεκινούν από τον ίδιο της τον εαυτό μεταποιούνται σε στοιχεία του εικαστικού της λόγου. Θέτει ερωτήματα που την απασχολούν και πυροδοτεί εμβόλιμα έναν διάλογο με σκοπό να εγείρει συναισθήματα – συγκινήσεις στον θεατή, επιδιώκοντας μέσω του έργου της στο μοίρασμα μιας κοινής εμπειρίας.
Η ίδια αναφέρει: «Η συνθήκη του πρόσφυγα που εκδιώκεται από την χώρα του σήμερα γίνεται επίκαιρη και η ιστορία επαναλαμβάνεται, ενεργοποιώντας στην μνήμη μου τις τέσσερις γενιές προσφύγων από την Αρμενία που ακολουθούν την ιστορία της οικογένειάς μου. Ο διωγμός, η προσφυγιά, η μνήμη, η χώρα προέλευσης, η γλώσσα και κάθε τι το διαφορετικό, που δεν είναι εύκολα αποδεκτό, καθόριζε την μέχρι τώρα ύπαρξή μου.
Η ξενοφοβία, η περιθωριοποίηση και η αδυναμία του ανθρώπου να αποδεχτεί το διαφορετικό είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας, της οικογένειας και του περίγυρου μέσα στον οποίο μεγαλώσαμε, γεγονός που έχει αντίκτυπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας.
Η ίδια αναφέρει: «Η συνθήκη του πρόσφυγα που εκδιώκεται από την χώρα του σήμερα γίνεται επίκαιρη και η ιστορία επαναλαμβάνεται, ενεργοποιώντας στην μνήμη μου τις τέσσερις γενιές προσφύγων από την Αρμενία που ακολουθούν την ιστορία της οικογένειάς μου. Ο διωγμός, η προσφυγιά, η μνήμη, η χώρα προέλευσης, η γλώσσα και κάθε τι το διαφορετικό, που δεν είναι εύκολα αποδεκτό, καθόριζε την μέχρι τώρα ύπαρξή μου.
Η ξενοφοβία, η περιθωριοποίηση και η αδυναμία του ανθρώπου να αποδεχτεί το διαφορετικό είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας, της οικογένειας και του περίγυρου μέσα στον οποίο μεγαλώσαμε, γεγονός που έχει αντίκτυπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας.
Κατά πόσο η ταυτότητά μας ορίζεται από την καταγωγή μας; Ορίζει όμως η καταγωγή την ταυτότητά μας; Από τη στιγμή που ορίζουμε την ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο, η ταυτότητά μας καθορίζεται από εμάς∙ γιατί ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός αλλά και όλοι είμαστε ίδιοι.
Ξεκίνησα λοιπόν ένα ταξίδι μέσα από το οποίο αναζητούσα την ταυτότητά μου και την γενεαλογία μου που μέχρι τότε αγνοούσα. Γνώρισα την ιστορία του πολύπαθου λαού μου και διέκρινα μέσα από το ιστορικό γεγονός της γενοκτονίας των Αρμενίων πως διαμορφώθηκε η ιστορία των προγόνων μου. Άρχισα να παρατηρώ παλιές φωτογραφίες απορώντας για τα αισθήματα που μου γέννησαν. Πως μπορούσα να αγαπήσω ανθρώπους που δεν γνώριζα; Μέσα στο βλέμμα τους βλέπω κάτι δικό μου και νιώθω τον πόνο τους χωρίς να έχω βιώσει τις ίδιες καταστάσεις. Είναι ο ίδιος πόνος που νιώθω και σήμερα βλέποντας τα γεγονότα στον κόσμο, γύρω μου και διπλά μου.
Όλα αυτά με οδήγησαν πίσω, στις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας στα βιώματα και τις ιστορίες που είχα ακούσει. Κατανόησα πόσο σημαντική κι εύθραυστη είναι η μνήμη και κατά τον ίδιο τρόπο προσέγγισα τα υλικά και τα μέσα της εικαστικής μου αποτύπωσης. Το μέταλλο γίνεται πεδίο εγγραφής της μνήμης μου. Η φθορά της εγγραφής του, γίνεται φθορά της ανάμνησής μου. Τραβώντας χαράξεις πάνω στην μήτρα του μέταλλου, γίνονται χαράξεις στην ψυχή μου χωρίς επιστροφή. Τυπώνω, σφραγίζω ίχνη ξεχασμένα από το χρόνο και με ισχυρή πίεση επαναλαμβάνω ξανά και ξανά την ιστορία. Καρφώνω τον κενό και τον γεμάτο χώρο και γεμίζω το λευκό με την καθαρότητα της γραμμής. Απλώνω χρώματα τρυφερά, υδάτινα, φίλτρα της μνήμης, που γίνονται ένα σώμα με το χαρτί».
Ξεκίνησα λοιπόν ένα ταξίδι μέσα από το οποίο αναζητούσα την ταυτότητά μου και την γενεαλογία μου που μέχρι τότε αγνοούσα. Γνώρισα την ιστορία του πολύπαθου λαού μου και διέκρινα μέσα από το ιστορικό γεγονός της γενοκτονίας των Αρμενίων πως διαμορφώθηκε η ιστορία των προγόνων μου. Άρχισα να παρατηρώ παλιές φωτογραφίες απορώντας για τα αισθήματα που μου γέννησαν. Πως μπορούσα να αγαπήσω ανθρώπους που δεν γνώριζα; Μέσα στο βλέμμα τους βλέπω κάτι δικό μου και νιώθω τον πόνο τους χωρίς να έχω βιώσει τις ίδιες καταστάσεις. Είναι ο ίδιος πόνος που νιώθω και σήμερα βλέποντας τα γεγονότα στον κόσμο, γύρω μου και διπλά μου.
Όλα αυτά με οδήγησαν πίσω, στις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας στα βιώματα και τις ιστορίες που είχα ακούσει. Κατανόησα πόσο σημαντική κι εύθραυστη είναι η μνήμη και κατά τον ίδιο τρόπο προσέγγισα τα υλικά και τα μέσα της εικαστικής μου αποτύπωσης. Το μέταλλο γίνεται πεδίο εγγραφής της μνήμης μου. Η φθορά της εγγραφής του, γίνεται φθορά της ανάμνησής μου. Τραβώντας χαράξεις πάνω στην μήτρα του μέταλλου, γίνονται χαράξεις στην ψυχή μου χωρίς επιστροφή. Τυπώνω, σφραγίζω ίχνη ξεχασμένα από το χρόνο και με ισχυρή πίεση επαναλαμβάνω ξανά και ξανά την ιστορία. Καρφώνω τον κενό και τον γεμάτο χώρο και γεμίζω το λευκό με την καθαρότητα της γραμμής. Απλώνω χρώματα τρυφερά, υδάτινα, φίλτρα της μνήμης, που γίνονται ένα σώμα με το χαρτί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου