«Όντα - περιβάλλοντα»-Πτυχιακή εργασία του Γιάννη Βλασσιάδη,Ιούνιος 2015

«Όντα - περιβάλλοντα»

Η θεματική των έργων μπορεί να περιγραφεί ως μια αλληλουχία εννοιών στα πλαίσια των αναπαραστατικών της συμβολικών στοιχείων. Οι δύο κύριες έννοιες της θεματικής όπου συνδέονται και μεταξύ τους είναι: «Όντα» και «Περιβάλλοντα».

Το σκέλος όπου αφορά στα «όντα», περιέχεται μια σειρά από έργα με φόρμες που σχετίζονται με την ανθρώπινη μορφή αλλά και μια αφαιρετική αντίληψη προς αυτήν.

Η αναπαράσταση αυτή, έχει ως σκοπό την απόδοση χώρων με μια έντονη διάθεση δόμησης με ανόργανα στοιχεία όγκων, που στην προκειμένη περίπτωση θυμίζουν πετρώματα, ως προς την υλιστική τους υπόσταση. Από την εικαστική πλευρά, υπάρχει ένα παιχνίδι ανάμεσα στα στοιχεία δομής του χώρου και το φώς στο οποίο οφείλεται η οπτική αντίληψη που έχουμε, τόσο στα έργα όσο και σε οτιδήποτε. Το παιχνίδι αυτό βασίζεται στην έλλειψη και εμφάνιση φωτός αναλογικά με τους γεωμετρικούς όγκους, την επιλεκτική τοποθέτηση της πηγής φωτός και την «έκλειψη», ουσιαστικά, της πηγής από μιά μορφή ή ον-ύπαρξη.

Για το συμβολικό κομμάτι του σκέλους αυτού, το έργο θα ήθελε να μας κατευθύνει στην σχέση της συνύπαρξης των όντων αλλά και των ανθρώπων με το περιβάλλον τους. Στην ουσία, το κεντρικό θέμα και ο σχολιασμός, υφίστανται στην προσαρμογή και «φυλάκιση» των όντων να αλληλεπιδρούν και να αντιλαμβάνονται τα πάντα μονο μέσα απο τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ο τύπος του οργανισμού τους, αυστηρά. Τα περισσότερα είδη οργανισμών, έχουν διαφορετικό τρόπο αντίληψης του περιβάλλοντός τους αναλογικά με τα βιολογικά τους στοιχεία. Θα μπορούσε δηλαδή να θεωρηθεί ότι υπάρχει μια γενικότερη συμπαντική κατάσταση από την οποία γίνονται αντιληπτά μονάχα ελάχιστα ή λιγότερα στοιχεία από αυτά που στην πραγματικότητα υπάρχουν, αναλόγως τον οργανισμό.

Στα έργα αυτά έχει γίνει μια προσπάθεια, να αποδοθεί αυτή η κατεύθυνση θεματικής με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δυναμική, όσον αφορά την σύνθεση των σχημάτων και των φορμών. Αυτό για να προκύψει ο συμβολισμός ενός θυμού προς την δέσμευση και την καταδίκαση μιας ύπαρξης στην οριοθετημένη διαδικασία του βίου της.

Χαρακτηριστικό της σύνθεσης, είναι οι προβολές σκιών πάνω στους πέτρινους όγκους, οι οποίες όμως μπορούν να διαβαστούν και ως βαθιές τρύπες μέσα στον όγκο της ξηράς, σαν εσώγλυφα. Συμβολικά δηλαδή, αναδεικνύουν την σύνδεση των υπάρξεων με το περιβάλλον τους και της αναγκαστικής διεισδυσης τους μέσα σε αυτό. Αν διαβαστούν ως σκιές, αναπαριστούν ταυτόχρονα το αποτύπωμα του όντως και των γεγονότων της ζωής τους πάνω στην ιστορία του περιβάλλοντος. Τα περισσότερα έργα περιορίζονται στην ασπρόμαυρη κλίμακα και απομακρίνονται απο τα άλλα δυο στοιχεία του χρώματους- οπου είναι ο κορεσμός και οι αποχρώσεις, δηλώνοντας έτσι την απουσία παραπάνω αισθήσεων των όντων για την αντίληψη του περιβάλλοντος.

Στο δεύτερο σκέλος, υπάρχει μια σειρά από σκέτα περιβάλλοντα τα οποία συμπληρώνουν την θεματική ροή. Σε αυτά έχει γίνει μια προσέγγιση απεικόνησης με βάση την ατμόσφαιρα που αποπνέει η προηγούμενη σειρά έργων. Αυτή την φορά στον εξωτερικό χώρο. Εκεί υπάρχουν και έγχρωμα έργα οπού με την σειρά τους δηλώνουν την απουσία της αντίληψης των όντων.