Ποιος θεός?

  

Το μόνο αληθινό πρόσωπο της πραγματικότητας είπε ο Μπατάιγ είναι αυτό, της βίαιης αντίθεσης.

Ο μόνος θεός που υπάρχει, είναι αυτός της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα η ίδια είναι θεία, είναι αυτή τη στιγμή και δεν βγάζει κανένα νόημα. Είναι όπως η έννοια του θείου, αντιφατική και αυτό-αναιρούμενη. Οι θρησκείες κατάφεραν εύγλωττα να χτίσουν και να δώσουν υπόσταση στην πιο σουρεαλιστική φαντασίωση του ανθρώπου. Ο θεός είναι κάτι που χωράει στα όρια της νόησης και κατανόησης μας, για αυτό το λόγο ακριβώς καταρρέει εκεί, μέσα σε αυτά τα όρια και εξατμίζεται. Αυτό που μένει μετά από αυτή την, αλχημική αντίδραση είναι το βίαιο αντιφατικό πρόσωπο της πραγματικότητας όπως την βιώνει ο καθένας, πράγμα το οποίο την καθιστά υποκειμενική και άρα μη αντικειμενική. Αντικειμενικό είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί αληθινό και δικαιωμένο.

Ο θεός  κρύβεται φοβισμένος στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι υποκειμενική. Το υποκείμενο/άτομο είναι ένα ολόκληρο χαοτικά αρμονικό σύμπαν που αυτό τροφοδοτείται με ζωή και θάνατο κάθε λεπτό, σε μια αέναη εκσπερμάτωση. Η συνείδηση μας δίνει φως στο φως της. Είναι ένας ερμαφρόδιτος εξωγήινος που εισπνέει κόλαση και αφοδεύει παραδείσους. Είναι ένα άρωμα που στους αιώνες χάθηκε και μετατράπηκε σε σκατίλα που τόσο θα ήθελες να την γλύψεις. Βρίσκεται στη θέαση του αίματος και στο ένστικτο της φύσης η οποία μάχεται με «κακία» και «εκδικητικότητα» τον παραλογισμό των κακοαναθρεμμένων πολιτισμών και της βουλιμιάς της ηθικής.

Η κατάρα και το θαύμα της συνείδησης! Τα θερμά μου συλλυπητήρια μα ταυτόχρονα τον απερίγραπτο θαυμασμό και δέος μου στα όντα αυτά, που την κουβαλάνε σαν βδέλλα στον αυχένα τους. Στα τόσο μοναχικά μόνα όντα.  Που μετατρέπουν τον θεό τους σε μια ολιγόωρη θεατρική παράσταση την οποία πριν τελειώσει πυρπολούν και τη σβήνουν με το κάτουρο τους οι πιο όμορφες υπάρξεις και οι ίδιες μετά πίνουν διψασμένα ότι απέμεινε από στάχτες και κίτρινο νέκταρ, λιγοψυχούν και αφήνουν ολόκληρες κληρονομιές πίσω τους λίγο πριν χυθούν.

Η κατάρα και η δύναμη του θεανθρώπου, του τέρατος των κάτω κόσμων και του γαμιά όλων των θεοτήτων που πέρασαν από το πάρτι της ιστορίας των πολιτισμών. Η αυτοτιμωρία και η λύτρωση της τρέλας όπου στα ανάκτορα της, σαν παρθένες πόρνες που το πρώτο τους βράδυ θυσιάζονται στην πραγματικότητα, βρίσκονται από εδώ και από κει δημιουργώντας σιντριβάνια λαγνείας και ιερής αμαρτίας. Και με την θυσία τους, ξε-γεννιούνται από όλες τις τρύπες τους, παιδιά και δαίμονες που θα στολίσουν με τον δικό τους θεό τον βωμό του παραλογισμού.

Η δύναμη και ο σεβασμός της ελευθερίας. Της ελευθερίας που καίει και ζεματάει. Της ελευθερίας της συνείδησης που είναι μια παχύσαρκη και αχόρταγη σαδίστρια. Ξέρει να κρύβεται καλά κάτω από πανιά σατέν και πίσω από χρυσελεφάντινους θρόνους δίπλα σε λίμνες και δέντρα. Κάτω από γαλαζόχρυσους ουρανούς και πτηνά. Τον σεβασμό της δύναμης της να μην λιώνει πάντα κάτω από την πίεση της φλεγόμενης αυτής σαδίστριας. Που φτάνει θερμοκρασίες ασυνήθιστες και ακατανόητα αναπάντητες.

Η ποικιλία των εκφάνσεων όλων αυτών των σαν σπυριά σύφιλης σε έξαρση αλλεπάλληλων και κακόμοιρων συνειδήσεων  που πνίγονται καθημερινά στις 110 και βάλε...θείες εντολές τους και στην νωθρή και βδελυρή άγνοια των δυνατοτήτων τους.

 Ποιος άγιος σε έκανε να πιστέψεις πως είσαι πιο αδύναμος από τον θεό του?

                      Ανδρεοσόπουλος Δημήτρης,