Η μακρινή αιτία του φωτός
(Το πρώτο μέρος του έργου είναι αφιερωμένο στο μοναχικό ορειβάτη από τη Φλώρινα τον Βασίλη Αγγελίδη.)
Το φεγγάρι έλουζε με το φως του τον τόπο. Ο κόσμος δεν είναι μια συνάθροιση αντικειμένων, ουρανός, φεγγάρι, επέκεινα, μεσαία και πρώτα βουνά, κάμπος, δέντρα, ζώα,… άνθρωποι, αλλά μια ετερογενής σειρά αυτόνομων πράξεων. Έτσι, το φεγγάρι δεν είναι απλώς πάνω από τα βουνά, αλλά το φεγγάρι δύει πίσω από τα βουνά, όπως το βουνό αναδύεται μπροστά από το φεγγάρι.
Κοιτάξτε ένα άσπρο σημάδι, εκεί ψηλά, πάνω από εκείνα τα βαθυπράσινα αυλακωμένα χρώματα, που μοιάζει με τεθλασμένες, μαρμάρινες γραμμές. Τι είναι αυτό το φωτεινό σημάδι; Κάποιο ερημικό φωτόνιο, σαν αστέρι, που περιπλανιέται ανάμεσα στον λαμπρό απρόσιτο ουρανό και την μπλαβιά θάλασσα, ανάμεσα σε λευκότατους γλάρους, μέσα σε διάφανα σύννεφα, εξόριστα στον αιθέρα; Με εφηβικούς παλμούς τινάζεται μέσα από το αβυσσαλέο γαλάζιο, το αέρινο με τις θαμβωτικές εικόνες φως.
Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την αυστηρή πειθαρχία του σχασμένου φωτός του Αλέξανδρου Μιστριώτη. Επιβεβαιώνει την ορμή της κοσμικής τάξης, τη συμφωνία του κόσμου. Το θάμπος αυτό είναι η βιντεοεγκατάσταση του Α.Μ.. Ο ορειβάτης του Χάρη Κοντοσφύρη στέκεται μπροστά στην βιντεοπροβολή, κοντά στο κοσμικό φαινόμενο, ψηλά στην κορυφή ενός βουνού, ανάμεσα στα σύννεφα και τον ουρανό, μαζί με το ένστικτο των δύο σκύλων του. Είναι ήσυχος ότι όλα πάνε καλά στη γη. Μπορεί να τύχει μια στιγμή, μια ελάχιστη στιγμή, να λείψει ένας ήχος, το φως να γίνει πλήρες, κοντά στην έννοια της φωτιάς: κίτρινο, πορτοκαλί, τρομερό. Η αρμονία πάσχει μονομιάς και ο ορειβάτης καταλαβαίνει ότι κάτι χάλασε στην τάξη του κόσμου. Χαϊδεύει τα σκυλιά που αλυχτούν για να τα ησυχάσει. Και η συμφωνία του κόσμου ξαναρχίζει. Το κίτρινο φως είναι μετεωρολογικό και είναι μέσα στη συμφωνία της καθολικής ζωής. Αναπλάθονται οι παλιές ιερές και αναγκαίες συμμαχίες μεταξύ πλάσματος, ζώου, φυτού ή ανθρώπου, ουρανού-σύμπαντος και της όλης δημιουργίας. Στη σκηνή που εκτίθεται ως εικαστικό έργο ο φωτεινός ορειβάτης του Χ.Κ. τίποτα δεν γίνεται βίαια ούτε βιαστικά αλλά ρυθμικά στρωτά και γαλήνια, ώστε και ο θεατής να φτάσει τον θεμελιώδη πρώτο του αισθαντικό εαυτό. Σε αυτό τον εαυτό εξασφαλίζεται η δημιουργική υπόσταση του ανθρώπου, η αλήθεια, η αυθεντικότητα απαλλαγμένη από κάθε λογοκριτική επίδραση, ζωντανή και αισθαντική, στην ψυχική περιοχή. Είναι αυτή η περιοχή από την οποία ανατέλλει το φεγγάρι του ονείρου, του προαισθήματος, η βαθιά βιολογική πειθώ, η λεπτή διαίσθηση, ο κρυφός της σύνθεσης ρυθμός. 'Ολα μαζί σε κάποια συσχέτιση και οπωσδήποτε σε κάποιο γενικό οργανικό συγκραδασμό. Αγγίζοντας την φύση, βυθιζόμενοι μέσα της, αποκαλύπτεται η κοσμική φωτεινή διαπασών (το βίντεο του Α.Μ.). Ο ορειβάτης του φωτός δεν κοιτά τη φωτεινή διαπασών αλλά τον εμπρός του εαυτού του χώρο, γεμάτο διαλεκτική πληρότητα όπου ορατό και αόρατο, απτό και φανταστικό, θυμικό και στοχαστικό λειτουργούν ως το απολεσθέν και το ευρεθέν μιας κοινωνίας που εκμεταλλεύεται την αδιαίρετη πραγματικότητα ως πραγματοποιημένο, κερματισμένο κομμάτι.
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου