Η πρώτη κειμενική ώσμωση για την συνέκθεση των Χάρη Κοντοσφύρη-Αλεξανδρου Μιστριώτη

Η πρώτη κειμενική ώσμωση για την συνέκθεση των Χάρη Κοντοσφύρη-Αλεξανδρου Μιστριώτη

Φωτοσύνθεση: Μάγδα Χριστοπούλου, για τη Μακρινή αιτία του φωτός.

Η πρώτη κειμενική ώσμωση για την συνέκθεση "Η μακρινή αιτία του φωτός" των Χάρη Κοντοσφύρη-Αλεξανδρου Μιστριώτη ήταν τον Σεπτέμβριο του 2011
(Το πρώτο μέρος του έργου είναι αφιερωμένο στο μοναχικό ορειβάτη από τη Φλώρινα τον Βασίλη Αγγελίδη.)

Η μακρινή αιτία του φωτός

Το φεγγάρι έλουζε με το φως του τον τόπο. Ο κόσμος δεν είναι μια συνάθροιση αντικειμένων, ουρανός, φεγγάρι, επέκεινα, μεσαία και πρώτα βουνά, κάμπος, δέντρα, ζώα,… άνθρωποι, αλλά μια ετερογενής σειρά αυτόνομων πράξεων. Έτσι, το φεγγάρι δεν είναι απλώς πάνω από τα βουνά, αλλά το φεγγάρι δύει πίσω από τα βουνά, όπως το βουνό αναδύεται μπροστά από το φεγγάρι.

Κοιτάξτε ένα άσπρο σημάδι, εκεί ψηλά, πάνω από εκείνα τα βαθυπράσινα αυλακωμένα χρώματα, που μοιάζει με τεθλασμένες, μαρμάρινες γραμμές. Τι είναι αυτό το φωτεινό σημάδι; Κάποιο ερημικό φωτόνιο, σαν αστέρι, που περιπλανιέται ανάμεσα στον λαμπρό απρόσιτο ουρανό και την μπλαβιά θάλασσα, ανάμεσα σε λευκότατους γλάρους, μέσα σε διάφανα σύννεφα, εξόριστα στον αιθέρα; Με εφηβικούς παλμούς τινάζεται μέσα από το αβυσσαλέο γαλάζιο, το αέρινο με τις θαμβωτικές εικόνες φως.

Τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την αυστηρή πειθαρχία του σχασμένου φωτός του Αλέξανδρου Μιστριώτη. Επιβεβαιώνει την ορμή της κοσμικής τάξης, τη συμφωνία του κόσμου. Το θάμπος αυτό είναι η βιντεοεγκατάσταση του Α.Μ.. Ο ορειβάτης του Χάρη Κοντοσφύρη στέκεται μπροστά στην βιντεοπροβολή, κοντά στο κοσμικό φαινόμενο, ψηλά στην κορυφή ενός βουνού, ανάμεσα στα σύννεφα και τον ουρανό, μαζί με το ένστικτο των δύο σκύλων του. Είναι ήσυχος ότι όλα πάνε καλά στη γη. Μπορεί να τύχει μια στιγμή, μια ελάχιστη στιγμή, να λείψει ένας ήχος, το φως να γίνει πλήρες, κοντά στην έννοια της φωτιάς: κίτρινο, πορτοκαλί, τρομερό. Η αρμονία πάσχει μονομιάς και ο ορειβάτης καταλαβαίνει ότι κάτι χάλασε στην τάξη του κόσμου. Χαϊδεύει τα σκυλιά που αλυχτούν για να τα ησυχάσει. Και η συμφωνία  του κόσμου ξαναρχίζει. Το κίτρινο φως είναι μετεωρολογικό και είναι μέσα στη συμφωνία της καθολικής ζωής. Αναπλάθονται οι παλιές ιερές και αναγκαίες συμμαχίες μεταξύ πλάσματος, ζώου, φυτού ή ανθρώπου, ουρανού-σύμπαντος και της όλης δημιουργίας. Στη σκηνή που εκτίθεται ως εικαστικό έργο ο φωτεινός ορειβάτης του Χ.Κ. τίποτα δεν γίνεται βίαια ούτε βιαστικά αλλά ρυθμικά στρωτά και γαλήνια, ώστε και ο θεατής να φτάσει τον θεμελιώδη πρώτο του αισθαντικό εαυτό. Σε αυτό τον εαυτό εξασφαλίζεται η δημιουργική υπόσταση του ανθρώπου, η αλήθεια, η αυθεντικότητα απαλλαγμένη από κάθε λογοκριτική επίδραση, ζωντανή και αισθαντική, στην ψυχική περιοχή. Είναι αυτή η περιοχή από την οποία ανατέλλει το φεγγάρι του ονείρου, του προαισθήματος, η βαθιά βιολογική πειθώ, η λεπτή διαίσθηση, ο κρυφός της σύνθεσης ρυθμός. 'Ολα μαζί σε κάποια συσχέτιση και οπωσδήποτε σε κάποιο γενικό οργανικό συγκραδασμό. Αγγίζοντας την φύση, βυθιζόμενοι μέσα της, αποκαλύπτεται η κοσμική φωτεινή διαπασών (το βίντεο του Α.Μ.). Ο ορειβάτης του φωτός δεν κοιτά τη φωτεινή διαπασών αλλά τον εμπρός του εαυτού του χώρο, γεμάτο διαλεκτική πληρότητα όπου ορατό και αόρατο, απτό και φανταστικό, θυμικό και στοχαστικό λειτουργούν ως το απολεσθέν και το ευρεθέν μιας κοινωνίας που εκμεταλλεύεται την αδιαίρετη πραγματικότητα ως πραγματοποιημένο, κερματισμένο κομμάτι.

(Το ποίημα διαβάζεται εν συντομία με τα έντονα γράμματα)

Παραίτηση από το αλφάβητο του Νικηφόρου Βρεττάκου – ‘’Το Βάθος του κόσμου ‘’

Κάθισα σήμερα να γράψω ένα γράμμα

Όμως όλες μου οι λέξεις

έγραφαν: «ήλιος». Μήπως θα πρέπει

ν’ αλλάξω γραφή;

Μετάθετα, έμπλεκα

Τα εικοστέσσερα γράμματα, έφτιαχνα λέξεις.

Έφτιαχνα ίαμβους, ανάπαυστους, έντεκα-

σύλλαβες φλέβες, που τις γιόμιζα φως,

τις γιόμιζα αίμα, τις γιόμιζα αγάπη,

χρώμα της θάλασσας. Συνήθισα να

ζωγραφίζω μ’ αυτά, να φτιάχνω νερό

σα να στάζει από φλάουτο.

Όμως,

σήμερα, να: λάμπουν, διαλύονται,

χάνονται οι λέξεις μου μια μες την άλλη,

δεν έχουνε όρια. Θαρρείς και δεν ξέρω

να γράψω άλλη λέξη.

Γράφω «σπίτι» «βουνό»

και γράφεται «ήλιος». Σα νάναι ρινίσματα

79ήλιου που έλκονται όλα τα γράμματα,

ήλιος οι λέξεις, ήλιος οι έννοιες τους

σ’ όλες τις γλώσσες.

Τον βλέπω παντού:

Ν’ ανατέλλει απ’ τις λέξεις, ν’ ανατέλλει από τ’ άνθη,

ν’ ανατέλλει απ’ τα πάντα. Σήμερα βλέπω

-τα όρη δεν φαίνονται- ν’ ανατέλλει ολοστρόγγυλος

πίσω απ’ τις πλάτες σας.

Διπλό είναι το πρόσωπο κάθε παραλίας. Από τη μια μεριά, η απανωτή καμπυλότατη υγρή θάλασσα που εύκολα ενώνεται με τον ήλιο και από την άλλη η αμμώδης απότομη χωμάτινη ανύψωση της στερεότητας της γης. Η θαλάσσια γη κρύβει, η στεριανή αποκαλύπτει. Ένα φανταχτερό όραμα ενός ηλιάτορα, μια υπερπόντια χάρτινη φωτεινή κατασκευή ημικύκλιων του Α.Μ. με πολλαπλές επαναλήψεις που συμπεριφέρονται σαν κύματα ή σαν αναδυόμενος καταδυόμενος ήλιος φωτίζουν το πράσινο ανάλαφρο μακρόσυρτο κυματισμό μιας χαράς ανοιξιάτικης, στην πηχτή γη, γεμάτη με ακούσματα πουλιών. Ο θόρυβος των νέων αποικιών όταν πλησίαζαν οι πρώτοι θαλασσοπόροι ήταν ο σμήνειος ήχος των πουλιών. Οι γάτες των πλοίων αποδεκάτισαν αυτά τα πουλιά και οι νότες λιγόστεψαν, τώρα φτάνουν τη σιωπή. Ο Χ.Κ ανασυστήνει αυτή την βοή του νέου κόσμου συντάσσοντας συστοιχίες πουλιών ακατεδάφιστες. Τσιμεντένιες υποστάσεις τροπικών πουλιών συστοιχούνται στην άλλη πλευρά του ωκεάνιου ηλιοστασίου του Α.Μ.. Μια θάλασσα εγκάρσια, φωτεινή, κυματιστή και γερμένη αντικρίζει την γκριζοπράσινη στοιχειοθέτηση των πουλιών. Παραπλέεις ή παραπατάς στην άμμο; Το πέρασμα είναι του θεατή που σκέφτεται δυνατά τις προεκτάσεις του νου του. Απέναντι ο ήλιος κυριαρχεί στο ανοιχτό πέλαγος, άραγε βουλιάζει για να σκορπίσει τον πανικό στα βάθη της θάλασσας ή σηκώνεται για να φανερώσει; Είναι φανερό πως η ζωή είναι πιο πλατιά στη φύση, περπατάς μέσα στην χάρτινη εγκατάσταση με τα τσιμεντένια πουλιά δίχως να το νιώθεις, ελεύθερος από τα βήματα. Βρισκόμαστε στα χειρότερα όρια της  τέχνης και της γυμνότητας: οι κελαϊδισμοί των πουλιών δεν ακούγονται ούτε οι παφλασμοί των κυμάτων. Φοβάσαι λίγο. Συνταιριάζεις για μια στιγμή τον φόβο με την ποίηση. Ο ήλιος ως φεγγάρι, τα κύματα ως οργωμένο λιβάδι, τα πουλιά ως σκόρπιες σκέψεις σε κάνουν να καταλάβεις ήσυχα πως ο θάνατος είναι η κομψότητα των όντων.

Λένιν και Μαχάτμα του Νίκου Καρούζου 

Ξημέρωνε κ΄ ήτανε  κ΄οι δυό τους

      Ασπροντυμένοι

Κελαηδούσε απ ‘οξω  ο τόπος. "Τα  πουλιά"

      Ψιθύρισε ο Μαχάτμα

Ο Λένιν χαμογέλασε καλόκαρδα διορθώνοντας

          "Μυδράλια"

Κοντοσφύρης Χάρης

Βιβλιοθήκη Παιδαγωγικού, Φλώρινα

28/10/2011

"Η μακρινή αιτία του φωτός" στίχος της Μάγδας Χριστοπούλου


για τον Αλέξανδρο  Μιστριώτη :
Alexandre Mistriotis- 
http://alexandrosmistriotis.wordpress.com/
http://stinathina.wordpress.com
http://raymondrousselinathens.wordpress.com/

Βιβλιογραφία :

Αντρέας Καραντώνης, Ελληνικοί Χώροι, 1979, εκδόσεις βιβλιοπωλείο Εστίας

Άγγελος Σικελιανός, Πρόλογος για την Αιολική γη του Ηλία Βενέζη, 1990, εκδόσεις Εστίας

Διονύσιος Σολωμός, Ύμνος εις την ελευθερίαν, εν μεσολογγίω 1825

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου

Νικόλαος Καρούζος, Τα ποιήματα β’ 1979-1991, εκδόσεις Ίκαρος

Δέλτα Καλοκοίρης, Ο κακός αέρας, εκδόσεις Ύψιλον

Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση τόμος 2^ος, Εκδόσεις Κέδρος

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας – Ισπανία, εκδόσεις Ελένη Καζαντζάκη

Μισέλ Ντε Σερτώ, Επινοώντας την καθημερινή πρακτική εκδόσεις, 2010, εκδόσεις Σμίλη