 |
| Ανδρεοσόπουλος Δ., μολύβι σε ριζόχαρτο Α4 90γρ, 2016 |
(και εδώ είναι και η ειρωνεία, μία από όλες της τραγικής ύπαρξης) για να λειτουργεί και να ανατροφοδοτείται είναι ανίκανη να βασιλεύσει στην διάσταση της ζωής-βίου, καθώς εξαρτάται άμεσα από κάτι υλικό να την "χωράει". Για τη συνείδηση μόνο ο θάνατος ίσως να είναι πραγμάτωση. Οπότε, όση απραξία και να πράξεις, όση σιωπή και να μιλήσεις, όση κόντρα και να πας στο ένα, τόσο θα καταδικνύεται το άλλο, τόσο η σκιά της ματαιότητας θα σε δηλητηριάζει.
Η επιθυμία του εγχειρήματος να πραγματώσει κανείς την καθολική, και άχρονη φύση και ουσία της ...ΕΧΝΗΣ (πλέον δεν τολμώ καν να γράψω ή να αναφέρω το όνομα Της το πιο θείο και από κάθε ανάγκη για θρησκεία, για να μη το μειώσω ως προς αυτό που είναι και μπορεί να είναι, σε σχέση με την αντιληπτική ικανότητα μου ή του άλλου) είναι τουλάχιστον κατάρα, αν όχι ανοησία σε τελική ανάλυση. Η ολότητα και η πυκνότητα της είναι πιο όμορφη και φοβερή από κάθε κόλαση και παράδεισο που μας υποσχέθηκαν κατά τη διάρκεια της ύπαρξης μας.
Ωστόσο, αρκεί μια φορά μονάχα να δεις τον Ήλιο για να τον θυμάσαι για πάντα. Το να προσπαθείς όμως να τον χαρίσεις στους τυφλούς, όσα ποιήματα και να πλάσεις, δεν θα τα καταφέρεις. Γιατί και εσύ ο ίδιος, αυτό που διακρίνεις δεν είναι παρά ένα νοητό κυκλικό περίγραμμα που αγωνία στα σεντόνια μιας οδυνηρής λάμψης.
Τι κάνεις λοιπόν? Αφού ακόμα αναπνέεις και δεν σε λύτρωσε η εξαφάνιση, ορκίζεσαι όχι στον ήλιο αλλά ούτε στο μοίρασμα του. Ορκίζεσαι στην Νύχτα, και μιλάς μόνο για την βασιλεία του Φεγγαριού. Για τα χαρακτηριστικά του φεγγαρόφωτος, για την σημασία του σκοταδιού. Ορκίζεσαι ακριβώς στην απουσία του Ήλιου και κάθε χαρίσματος του.
Τότε ίσως, καταφέρεις μαζί με τον τυφλό, να διαισθανθείς τι νοήματα και αξία μπορεί να έχει κάποιος Ήλιος, κάπου, κάποτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου