ΑΝΑΛΥΣΗ
Το σύνολο των έργων που απαρτίζουν την "Νέκυια" περιγράφουν τον κάτω κόσμο, τον κόσμο των νεκρών, μέσα από ένα σύνολο συμβολισμών από διαφορετικές θρησκείες και έχοντας ως βάση την κάθοδο του Οδυσσέα στο ομώνυμο κεφάλαιο της Οδύσσειας (Νέκυια, ραψωδία Λ). Με την ένωση των συμβόλων διαφορετικών θρησκειών και την τέλεση τελετουργικών από διαφορετικές θρησκείες καταλήγω στην δημιουργία ενός ιερού προς τον θάνατο ως παγκόσμια θεότητα και όχι ως έννοια ή κατάσταση. Η κατάρριψη των Θεϊκών μορφών και προτύπων από οποιαδήποτε θρησκεία και η ανάδειξη του ίδιου του θανάτου ως κάτι το απτό, γίνεται μέσα από την χρήση νεκρών όντων, χριστιανικών, αιγυπτιακών, μασονικών και βουδιστικών συμβόλων και εννοιών, και τέλος σαμανιστικών και πρωτόγονων τελετουργιών, όπου με αυτό τον τρόπο ενώνω τις θρησκείες στο σημείο μηδέν που είναι ο θάνατος, μέσα από μια λατρεία που αναγεννά τις αρχαίες λατρείες προς τον θάνατο. Μέσα από ένα πολύ-πολιτισμικό θρησκευτικό πρίσμα δημιουργείται μία πολυμορφική λατρεία προς τον θάνατο και όχι προς μια πατριαρχική θρησκευτική φιγούρα, μετατρέποντας τον εαυτό μου ως μεσάζοντα και προσκυνητή.
Βασική επιρροή για το έργο είναι ο μύθος της καθόδου του Οδυσσέα και ο μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης καθώς και της ιδέα της μεταθανάτιας ζωής όπως αυτή μπορεί να αποδοθεί σε ένα πολύ-πολιτισμικό αστικό κέντρο, ο κλαυσίγελος, το πένθος, το μοιρολόι, και τέλος η ίδια η περιγραφή του κάτω κόσμου όπως γίνεται στην Οδύσσεια η οποία συσχετίζεται εύκολα με εικόνες αστικού τοπίου του σήμερα: "νύφες, νεαρά παλικάρια, κατεστραμμένοι γέροντες και κορίτσια τόσο τρυφερά, που είχαν ματωμένη την καρδιά από το μεγάλο, πρόωρο πένθος". Η αποτύπωση όλων αυτών έγινε με βάση τους συμβολισμούς που υπάρχουν ήδη στις θρησκείες και τις λαϊκές δοξασίες. Λευκό χρώμα ως σύμβολο θανάτου και μαύρο για το πένθος, οστά για την νεκρή ύλη και την νέκρωση του σώματος, πτηνά για το πνεύμα, ασβέστης και χώμα και στάχτη ως η ύλη στην οποία μετατρέπεται το νεκρό σώμα μετά την ταφή. Οι πίνακες έχουν στηθεί και μετρηθεί πάνω στα σύμβολα τους και κάθε σημείο τους μεταφράζει τις έννοιες σε απτές συνθήκες.
Οι πέντε πίνακες μικτής τεχνικής που το απαρτίζουν απεικονίζουν τέσσερεις θεούς του κάτω κόσμου, από το αρχαίο ελληνικό πάνθεον και έναν κατώτερο θεό, τον Ύπνο. Η απόδοση τους γίνεται με χρήση συμβόλων διαφορετικών θρησκειών (άλλες φορές γραμμικών και άλλες φορές απτών) ενώ οι βασικές τους μορφές είναι αποδομένες πάνω στα δικά τους σύμβολα (θρησκευτικά, εννοιολογικά και αστρολογικά). Δίνοντας μεγαλύτερη βάση στις ιστορίες των ίδιων των χθόνιων θεών, δημιουργώ τις ανεικονικές τους "προσωπογραφίες". Τέλος το μουσικό κομμάτι περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέα μέσα από μη μελωδικούς αλλά περιγραφικούς ήχους. Αποδίδοντας τις πέντε αυτές φιγούρες με μία εκλαϊκευμένη σειρά όμοια με εκείνη των ιερών στους ναούς των ορθόδοξων χριστιανικών εκκλησιών και μέσα από διαφορετικές διαδικασίες και τεχνικές οι οποίες ξεφεύγουν από εκείνες της ζωγραφικής και παρεμβαίνουν σε εκείνες του ανάγλυφου, του κολλάζ, και της μουσικής, παραδίδω εν τέλη ένα ολοκληρωμένο αστικό "ιερό", κρυφό από το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων, ένα μέρος για την λατρεία στον θάνατο.
Με βασικά υλικά την παραφίνη, τον ασβέστη και το σώμα, και επιρροές από τον Μεσσία του Gore Vidal, την θεωρεία της Μετάπραξης του Γιάννη Χρήστου, τα ονειρικά ταξίδια του Carlos Castaneda, την περιγραφή τελετουργιών στα βιβλία του William Burroughs, την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη και το τελετουργικό για την είσοδο του, αποδίδω το ιερό αυτό ως ένα μέρος μεταμοντέρνας λατρείας προς τον θάνατο, αποστειρώνοντας τον φόβο, την νοσηρότητα και την αποστροφή που υπάρχει στο πρόσωπο αυτού, ενώ παράλληλα μέσα από τα ζωγραφικά αυτά πεδία που αναπαριστούν τις θεότητες, υπάρχει και η ιστορία της κλοπής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα.
Βασισμένος στον μετά-μοντερνισμό και στην περιγραφή και τον σχολιασμό ενός θέματος από το οποίο έχουν καταπιαστεί πολλοί μοντέρνοι εικαστικοί με κύριο εκπρόσωπο τον Damien Hirst, χρησιμοποιώντας τις τεχνικές του Γιάννη Σπυρόπουλου και του Jasper Johns, και θεωρίες και συμβολισμούς όμοιους με του Richard Serra και του Cai Guo-Qiang και ακολουθώντας την θεωρία της Μετάπραξης του Γιάννη Χρήστου, δίνω στον θεατή με ιερό τρόπο την άμεση επικοινωνία με αυτό που φοβάται και αποφεύγει περισσότερο. Ο τρόπος και το μέσο είναι μέσα από την μύθο της κλοπής της Περσεφόνης και ταυτόχρονα της κατάβασης του Οδυσσέα στον κάτω κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου