''Το κοράκι'' του Έντγκαρ Άλαν Πόε

-Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary, Over many a quaint and curious volume of forgotten lore, While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, As of someone gently rapping, rapping at my chamber door. “’Tis some visitor”, I muttered, “tapping at my chamber door – Only this, and nothing more.”... 

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
 κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
 μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
 σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
 «Κανένας ξένος», σκέφτηκα «οπού χτυπά τη πόρτα,
 τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο».


 Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρ
 και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
 Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
 να δώσει με παρηγοριά στη λύπη το βιβλίο,
 για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
 όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει 
για πάντα ούτε όνομα. 

Και τ’ αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες
 με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς,
 και για να πάψει τ’ άγριο το χτύπημα η καρδιά μου
 σηκώθηκα φωνάζοντας: «Θα είναι κάποιος ξένος
 όπου ζητά να κοιμηθεί εδώ στη κάμαρά μου
 αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι».

 Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο,
 «Κύριε» είπα, «ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε,
 γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος,
 ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα»
 κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα
 σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ’ άλλο. 

Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος
, γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε
 η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε, 
μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο
 κι «Ελεονόρα» μοναχά ακούγονταν η ηχώ
 από τη λέξη που ‘βγαινε απ’ τα ανοιχτά μου χείλη. 
Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ’ άλλο. 

Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα,
 άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα. 
«Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι,
 ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο, 
ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά και θα το λύσω
, θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ’ άλλο.

 ‘Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο 
με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε 
και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν’ αμφιβάλλει λίγο,
 επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα
 απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη.
Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ’ άλλο.

 Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν
 τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει. 
«Χωρίς λοφίο», ρώτησα, «κι αν είν’ η κεφαλή σου 
δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι, 
που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας;
 Στ’ όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ’ όνομά σου!» 
Και το κοράκι απάντησε: «Ποτέ από ‘δω και πια».... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-koraki-tou-entgkar-alan-poe-ke-i-katara-tou-pou-chtipise-ke-ton-gio-tou-brous-li-pou-pethane-apo-sfera-sta-girismata-tou-the-crow/