«Περί ελευθερίας» - εικαστική παρέμβαση στον «ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ»

Η δημόσια συζήτηση της Νίκης Βλασιώτου-Παπαδάκη με τον Νικήτα Χιωτίνη για την συνέκθεση 12 καλλιτεχνών με τον προπάτορα τους Κωσταντίνο Παρθένη.

Του Νικήτα Χιωτίνη

Μέχρι 31 Μαρτίου, στην γκαλερί «Τεχνοχώρος» , στην Ακρόπολη, παρουσιάζεται μία έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Περί ελευθερίας», «ένας διάλογος 12 σύγχρονων καλλιτεχνών μ’ έναν εικαστικό τους προπάτορα» , τον Κωνσταντίνο Παρθένη με το έργο του «Ελευθερία», έργο που παρουσιάζεται επίσης στην ανωτέρω έκθεση. Οι λόγοι που θεωρώ πως πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής το εγχείρημα αυτό, είναι αφ’ ενός η ίδια η έκθεση και ο τρόπος που οργανώθηκε και παρουσιάζεται, αφ’ ετέρου το περιεχόμενό της.

Κατ’ αρχήν, η γκαλερί «Τεχνοχώρος» επαναφέρει στο προσκήνιο το ρόλο των γκαλερί, ρόλο που είχαμε να δούμε από εποχής Ιόλα: οι γκαλερί δεν είναι αίθουσες-πωλητήρια έργων τέχνης ή «τέχνης», ή δεν είναι μόνο αυτό, είναι χώροι παρέμβασης στην Τέχνη και κατά συνέπεια στη Σκέψη. Αυτό και μόνο ως πρόθεση, έχει ιδιαίτερη σημασία. Με αυτό ως αρχή της λοιπόν, φαίνεται πως επέλεξε να παρέμβει η διεύθυνση της παραπάνω γκαλερί στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Προτείνει έναν εικαστικό διάλογο, δίνοντας τον πρώτο λόγο σε ένα σπουδαίο «προπατορικό» μας έργο ζωγραφικής, έργο από αυτά που θεμελίωσαν την νεώτερη ελληνική τέχνη και Σκέψη, την «Ελευθερία» του Παρθένη. Επιλέγει δώδεκα εξαιρετικούς σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Επιλέγει ως επιμελητή αυτού του διαλόγου – δηλ. επιλογή των έργων και επιμέλεια του εκδοθέντος λευκώματος- έναν από τους καλλίτερους τεχνοκριτικούς. Εκδίδει και ένα εξαιρετικό λεύκωμα αυτής της έκθεσης, λεύκωμα με εξαιρετικά κείμενα και εξαιρετικές φωτογραφίες των έργων. Πρόκειται για μια άρτια παρέμβαση, που θα ήταν ακόμα αρτιότερη αν τύχαινε της προσήκουσας προβολής της από τα ΜΜΕ.

Όσον αφορά τώρα στο περιεχόμενο, τα παρουσιαζόμενα έργα – πέραν του αριστουργήματος του Παρθένη- είναι ζωγραφικά έργα άξια ιδιαίτερης προσοχής. Όχι μόνο για την εικαστική μαεστρία των δημιουργών τους, αλλά και κυρίως - γιατί άλλωστε έτσι ανέκαθεν λειτουργούσε η Τέχνη, καθ’ όσον αυτό είναι Τέχνη- για τον τρόπο που παρεμβαίνουν σε ένα τεράστιας σημασίας, υπαρξιακών διαστάσεων, αλλά και πολυπλοκότητας, ζήτημα: αυτό της «ελευθερίας». Δώδεκα λοιπόν διαμαντάκια, που το καθένα από αυτά συνοδεύεται από ένα κείμενο που ερμηνεύει τους λόγους παρέμβασης του δημιουργού του– αλήθεια, γνωρίζετε πως αυτοί που έγραψαν την ιστορία της Τέχνης του ΧΧου αιώνα, για να περιοριστούμε σε αυτόν, ήξεραν να γράφουν και να μιλούν για τα έργα τους ; να μια άλλη σημαντική παρέμβαση της παραπάνω γκαλερί. Ερωτηματικά, ειρωνεία, αμφιβολία, όνειρο, μελαγχολία, νοσταλγία, επικλήσεις του υπερπραγματικού και του ουτοπικού, με θέμα την «Ελευθερία», εκφράζονται με τα έργα αυτά.

Χωρίς πρόθεση ιεράρχησης των έργων, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο έργο του Ζουμπουλάκη: μια αινιγματική μορφή μας κρυφοκοιτάζει από το σκοτάδι, πίσω από ένα τοίχο, με καρφιτσωμένη επάνω του μια τσαλακωμένη φωτογραφία της «Ελευθερίας» του Παρθένη. Είναι η Τζοκόντα της έκθεσης. Πρέπει να προσέξουμε και τον «Προσευχόμενο» του Διακουμή, που τοποθέτησε ο Μάνος Στεφανίδης να κοιτάει αυτήν την «Ελευθερία». Τελικώς είναι ανάγκη να δούμε και να μιλήσουμε για την έκθεση αυτή.

8 Μαρτίου 2012

Νικήτας Χιωτίνης