Μετέωρες Μορφές. Ριζωμένες Δομές.
Πώς από εικόνες σχεδόν ανοίκειες, προκύπτει μια αίσθηση οικεία.
Πώς από εικόνες σχεδόν οικείες, προκύπτει η αίσθηση του ανοίκειου.
Με τον τίτλο Stealth να δηλώνει ξεκάθαρα και να αντιστοιχεί ευθέως στην παρουσίαση της έκθεσης, τα νοήματα καλύπτονται με δεξιοτεχνία κάτω από τον μανδύα των υλικών τους. Η ατομική έκθεση του Παντελή Χανδρή συνθέτει, κατά κάποιον τρόπο, ένα ανομολόγητο “παιχνίδι”, που κινείται πάνω σε αυτή τη λογική. Αφορά σε ό, τι κρύβεται, ό, τι καλύπτεται και συνεχίζει, όμως, “λαθραία” να υφίσταται.
Το σημείο εκκίνησης μοιάζει να είναι η διαχείριση εαυτού μέσα από την κατάκρυψη και τη θωράκισή του, κάτι που δηλώνεται με διαφορετικές εκδοχές. Η συνείδηση της προσπάθειας της, κυριολεκτικής και μεταφορικής, κάλυψης και του ενδεχομένου της άρσης της, αποδίδεται μέσα από την εφαρμογή μιας κλιμακούμενης καλυπτικότητας. Οι ενότητες, λοιπόν, πάνω στις οποίες διατυπώνεται η αφήγηση , γίνονται αντιληπτές ως κλιμακώσεις από το ουράνιο, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό, στο γήινο που αιωρείται. Στα πλαίσια της λογικής αυτής, προωθείται μια σύνδεση κι αλληλεπίδραση μεταξύ των στοιχείων αυτών.
Συνολικά, η έκθεση αρθρώνεται πάνω στα επίπεδα του χώρου, τα οποία, ήδη από την πρώτη ματιά, μοιάζουν ξεκάθαρα διαχωρισμένα και σαφή: αστερισμοί, εδάφη, περιβλήματα.
Οι αστερισμοί (Constellations # 1, 2, 3, 4), εκκινούν από τον κυριολεκτικό τόπο που τους περικλείει, για να αναχθούν σε “πρότυπα σχηματισμών”⋅ σαν ραχοκοκαλιές, μετατρέπονται σε τοπολογίες δικτύου που φέρουν τους κόμβους, από τους οποίους πηγάζουν οι συσχετισμοί των επιμέρους.
Το περιβάλλον στοιχείο (Terrain # 1, 2, 3, 4), αφορά στη μορφοποίηση του εδάφους που παρουσιάζεται απόλυτη και στιβαρή, στα ιδιόμορφα γλυπτά- μακέτες από γύψο, που ακροβατούν ανάμεσα στο φυσικό και στο ψηφιακό τοπίο.
Το προβλεπόμενο κατάλυμα (Camping Tent, Torso, Έκδυμα), το ακριβές περίβλημα, το απολύτως απαραίτητο και στοιχειώδες, αιωρείται στον χώρο σε μια κατάσταση παράτασης του προσωρινού.
Στον πυρήνα βρίσκεται η αναφορά στα ανάλογα επίπεδα αποτύπωσης και διαχείρισης της δομής καθεαυτής. Ο καλλιτέχνης, ξεκινώντας από την αποκάλυψη, το ξεγύμνωμα του σκελετού, περνάει στην “αρμάτωσή” του και στη συνέχεια στο αντίστροφο άδειασμα και τη διατήρηση του απολύτως αναγκαίου εσωτερικού χώρου. Οπτικοποιεί στο έργο του τη δομή, ως έναν τρόπο μύησης στην εικόνα που υπήρξε και τροφοδότησε τη δημιουργία της. Παράλληλα, με τη χρήση της, διατυπώνει συνδέσεις και σχέσεις που επαναπροσδιορίζουν την οπτική της θέασης, αλλά και της θέσης.
Σε αυτήν την εξελικτική διαδικασία, κεντρικό ρόλο έχει η αντίθεση των υλικών. Ο “παραδοσιακός” γύψος, το κάλυμμα από φύλλο mylar[1] και το ατσαλόσυρμα, αντιτίθενται, τόσο ως προς τη διαχρονική τους χρήση, όσο σε σχέση με την υφή τους και τη φόρτιση που ενέχουν. Με τον τρόπο αυτόν, το οπτικό αποτέλεσμα συνδιαμορφώνεται από τα τρία κυρίαρχα υλικά, τα οποία κάνουν, αντίστοιχα, το φως να απορροφάται, να αντανακλάται κι άλλοτε να αποτυπώνει και να εντείνει τον σκελετό των έργων.
Ως ένας ανάλογος σχηματισμός, με όρους αντίστιξης, μοιάζει να προκύπτει το βίντεο Μια στιγμή τίποτα, το οποίο διαχωρίζεται από τα προαναφερθέντα έργα, λόγω της σαφούς διατύπωσης της μορφής, αλλά και της διαφοροποίησης του ίδιου του μέσου που το συνθέτει. Έτσι, παρεμβάλλεται και ξεσκεπάζει από το περίβλημα, ό, τι κρυβόταν με δεξιοτεχνία. Δηλώνει το υφέρπον, στα υπόλοιπα έργα, προσωπικό στοιχείο και τόνο και αποκαλύπτει το υποκείμενο. Εισβάλλει στην αφήγηση, πραγματευόμενο το στοιχείο της έκπληξης, μετά την έκθεση στο μη- αναμενόμενο και δρα ως η επί- τόπου προσομοίωσή του, στην οποία υποβάλλεται ο ίδιος ο θεατής.
Σαν γενική εικόνα, η έκθεση του Παντελή Χανδρή, επικυρώνει τη μετεξέλιξη κάποιων προϋπαρχόντων μοτίβων στο έργο του, σε μια διαφοροποιημένη βάση, συνδυαστικά με την εισαγωγή νέων. Τα Terrains φαίνονται ως μια νέα εκδοχή των Τόπων[2], των βραχωδών τοπίων- νησιών και οι αστερισμοί, ως η διείσδυση στο σχετικό ενδιαφέρον, με πιο πρόσφατο παράδειγμα, το έργο του Διπλώνοντας τον Χώρο διπλώνοντας το Χρόνο στη Μεγάλη Άρκτο[3].
Παράλληλα, ο δημιουργός, εισάγοντας ένα νέο υλικό, εκείνο των κουβερτών σωτηρίας, δίνει νέα προοπτική στο συνολικό περιεχόμενο. Τόσο μέσα από την επιλογή του υλικού, όσο και μέσα από την ποικιλία μορφών που προκύπτουν από εκείνο, πιστοποιείται η ευστοχία του “πειραματισμού”.
Ο Χανδρής, μέσα από τους “κρυφούς” χειρισμούς του, επαναφέρει ζητήματα αλληλουχίας των επιπέδων έξω- μέσα, εγώ- ΄Αλλος, χώρος και χρόνος. Φαίνεται να αντιμετωπίζει τη δομή σαν μονάδα καθαρών νοημάτων κι όχι να την προσεγγίζει με όρους μορφής. Διαμορφώνει την εικαστική του γλώσσα, στα πλαίσια ενός συμπαγούς συστήματος, κάτι που υποδηλώνεται από την επιμονή στην ανάδειξη της αμιγούς δομής, ως το συνεχές που διατρέχει το παρόν έργο του. Έτσι, δημιουργεί ένα σύστημα σημείων[4], που αναπτύσσεται εκτός της αντίληψής μας. Σε αυτό, δεν επιβάλλονται όροι κυριαρχίας του συνόλου επί των μερών, αντιθέτως, τα επιμέρους στοιχεία συνεισφέρουν στην εξήγηση του όλου, μέσα από τις διατυπώσεις τους. Συνεπώς, ο καλλιτέχνης οδεύει προς πιο λιτές φόρμες και προς σαφή νοήματα, με το αποτέλεσμα να παραμένει απόκοσμο και γνώριμο στον ίδιο χρόνο, οικείο κι ανοίκειο μαζί.
[1] Μylar: συνθετικό, πλαστικό υλικό σε φύλλα, με κεντρική ιδιότητα τη θερμική θωράκιση. Έχει μεγάλο εύρος εφαρμογών, με πιο αντιπροσωπευτική, την κατασκευή κουβερτών, που χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις υποθερμίας ή θερμοπληξίας.
[4] Αναφορά/ μεταφορά στο πρότυπο της γλώσσας ως “συστήματος σημείων”, όπως την εισήγαγε ο γλωσσολόγος Ferdinand de Saussure.
Λεζάντες έργων:
1. Terrain # 3 & Terrain # 4, 2014, γύψος και μεταλλική βάση.
Άποψη έκθεσης: Παντελής Χανδρής, Stealth, Γκαλερί Elika, Αθήνα, 2015.
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη.
2. Camping Tent, 2014, φύλλο mylar.
Άποψη έκθεσης: Παντελής Χανδρής, Stealth, Γκαλερί Elika, Αθήνα, 2015.
Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη.
_______________________________________________________________________________
Η γκαλερί Elika παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση του Παντελή Χανδρή, με τίτλο ‘Stealth’, έως 18 Απριλίου 2015. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου