Δείτε το VIdeo
O Γιώργος Λαζόγκας έχει διανύσει μια μεγάλη διαδρομή. Γεμάτη με τολμηρές αναζητήσεις νέων ερευνητικών πεδίων στον εικαστικό χώρο, αλλά και φιλοσοφικές, φιλολογικές και υπαρξιακές ανησυχίες. Γεμάτη ακόμη με αγωνία για τον τόπο του. Χρόνος, αέρας, σεντόνια που υπονοούν την ανθρώπινη μορφή, πέτρες και θραύσματα που παραπέμπουν σεφερικά στη χώρα του, χαρτόνια, κολάζ, βίντεο, χειρονομίες, τυπώματα και ίχνη αποτελούν τα «υλικά» τα οποία προσπαθεί να τιθασεύσει είτε για τη χειρονομιακή και ενστικτώδη ζωγραφική του είτε για τα περιβάλλοντα που δημιουργεί.
Ενας ολόκληρος δηλαδή κόσμος που ξεκίνησε για τον 76χρονο σήμερα καλλιτέχνη στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν προσπαθούσε, μετά από μια επταετία πνευματικής καταπίεσης, να ανοίξει τα φτερά του.
Την ατομική του έκθεση που εγκαινιάζεται την Πέμπτη, στην γκαλερί «Ζουμπουλάκη» (Πλ. Κολωνακίου 20), την αντιμετωπίζει σαν ένα «πείραμα» μιας αναδρομικής έκθεσης που σχεδιάζεται για τα επόμενα χρόνια. Ο τίτλος «Errata» (παροράματα) παραπέμπει στο λάθος, το σφάλμα, στη διόρθωση, στο «ξαναδούλεμα», την επαναφορά, την εντροπία. Ετσι κι αλλιώς, στη δουλειά του ο Λαζόγκας ασχολείται με την έννοια του λάθους, γιατί «το λάθος δεν είναι προβλέψιμο, σου προκύπτει, και σε ταρακουνάει για επανεξέταση». Ωστόσο, «καθώς επιχειρείς τη διόρθωση περνάς αναγκαστικά στην έννοια της επανάληψης και από εκεί στην εμμονή -οι εμμονές είναι εκείνες που έχουν αξία στο έργο ενός καλλιτέχνη- σε μια διαδικασία αυτογνωσίας».
Με αυτή την έκθεση, ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει μια διπλή πρόκληση: Από τη μια να δει τη δική του διαδρομή με μια ωριμότητα, και από την άλλη να εντάξει στην προβληματική του τα «λάθη» της ελληνικής κυρίως αλλά και της παγκόσμιας πραγματικότητας. «Ζούμε, λέει, μια περίοδο που βρίθει λαθών, από μας τους ίδιους, την Πολιτεία, την πολιτική, αλλά και μια επανεξέταση καταστάσεων που πρέπει να αναθεωρήσουμε».
Βλέποντας την τωρινή έκθεση σαν «πρόλογο πάνω στο πώς, πού και πότε» έχουν συμβεί οι διάφοροι σταθμοί της δουλειάς του, ο Λαζόγκας, δεδομένου και του περιορισμένου χώρου μιας γκαλερί, περιορίζεται σε δύο βασικές ενότητες, με νέες φυσικά πρακτικές.
Πρώτον, η «χειρονομία» πάνω σε σεντόνια, ως συμβολική αναφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη, που ανέπτυξε στη δεκαετία του '80 και παρουσίασε σε περφόρμανς στο Κέντρο Πομπιντού το 1981, με τη Σάνια Παπά, και στον «Δεσμό» το 1983.
Και δεύτερον, οι «πέτρες» που τον απασχολούσαν από την αρχή της εικαστικής πορείας του. Η πέτρα για τον Λαζόγκα είναι μια ύλη γεμάτη από μνήμες, είναι η ταυτότητα της Ελλάδας, όπως τη βλέπει ο Σεφέρης.
Στην έκθεση θα δούμε μερικές μετέωρες πέτρες, κρεμασμένες με συρματόσχοινο. «Η πέτρα, λέει, μένει μετέωρη σαν να διαψεύδει τον νόμο της βαρύτητας, σαν να την έχουν υποβάλει σε τιμωρία. Μόνο η σκιά της κάνει διάλογο με τον εαυτό της». Ο συμβολισμός είναι προφανής, η χώρα είναι μετέωρη και ο καλλιτέχνης εκφράζει την αγωνία του. «Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες», θυμάται τον Σεφέρη. «Το βάρος της πέτρας, το φορτίο που έχουμε κληρονομήσει, ποιος θα το σηκώσει;», θέτει το ερώτημα.
Εως τις 3 Νοεμβρίου
Μικρά περιβάλλοντα με μετέωρες πέτρες πάνω σε σεντόνια, κολλάζ, σχέδια σβησίματα, διαγραφές και τυπώματα σε επιτοίχια έργα, μικρών και μεγάλων διαστάσεων (το μεγαλύτερο 3,5 χ 2 μ. ), υπαινικτικά ως προς το θέμα, θα δούμε έως τις 3 Νοεμβρίου στην έκθεση του Γ. Λαζόγκα, ο οποίος ολοκληρώνει φέτος το διδακτικό του έργο, ύστερα από πέντε χρόνια στην ΑΣΚΤ και είκοσι πέντε στην Αρχιτεκτονική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, από όπου παραιτήθηκε το 1999.
Μικρά περιβάλλοντα με μετέωρες πέτρες πάνω σε σεντόνια, κολλάζ, σχέδια σβησίματα, διαγραφές και τυπώματα σε επιτοίχια έργα, μικρών και μεγάλων διαστάσεων (το μεγαλύτερο 3,5 χ 2 μ. ), υπαινικτικά ως προς το θέμα, θα δούμε έως τις 3 Νοεμβρίου στην έκθεση του Γ. Λαζόγκα, ο οποίος ολοκληρώνει φέτος το διδακτικό του έργο, ύστερα από πέντε χρόνια στην ΑΣΚΤ και είκοσι πέντε στην Αρχιτεκτονική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, από όπου παραιτήθηκε το 1999.
- Σημαία Η κρίση, όχι μόνο η οικονομική, εκφράζεται στην έκθεση με μια ελληνική σημαία, διπλωμένη, πλακωμένη από το φορτίο μιας πέτρας. «Είναι η αγωνία του καλλιτέχνη που θέλει να πάρει πάνω του το βάρος, με τη συμβολική έννοια», σύμφωνα με τον Γ. Λαζόγκα.
- Η ανάρτηση προτάθηκε από τον Χρήστο Σκούρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου