Πηνελόπη Γαίτη: « Άνδρος: ............κονσερβοκούτια κι άνθη του γυαλού, ιστορίες ή όνειρο;..»

Τόπος: Άνδρος. Το τοπίο άνυδρο και παραδωμένο στο φως του Αιγαίου και κάπου κάτω από τον ήλιο μερικά άδεια κονσερβοκούτια ενός ρημαγμένου Κονσερβοποιείου παροπλισμένου από χρόνια κείτονται στην άμμο... αυτό το Καλοκαίρι για κάποια από αυτά ήταν διαφορετικό. Σημαδεύτηκε η από χρόνια ακινησία τους, αλώθηκε η θανατερή πλήξη που τα κυριεύει τους παγωμένους χειμώνες που δεν έχουν να πουν καμμιά ιστορία κι όλο γυρίζουν και γυρίζουν ξανά και ξανά στα παλιά χρόνια της ευημερίας του Κονσερβοποιείου Πρεσπών. Κάποια αποκόπηκαν για λίγο από τη γενέθλια γη. Ταξίδι που θα τα σημαδέψει για πάντα...τι ήταν κι αυτό; Η χρόνια ανία τους διεκόπη αιφνιδίως.....και ξαφνικά βρέθηκαν σε ένα φωτεινό νησί κι ανάμεσα όμορφα λευκά λουλούδια συντροφία ταπεινή, αγνή και πανέμορφη. Τα κονσερβοκούτια απορούν, δεν λένε τίποτα. Τι να πουν; Ίσως να ονειρεύτηκαν  αυτό το ταξίδι....κι είδαν πολλά κι άκουσαν και τα πιο όμορφα, όπως το θαυμαστό Χριστουγεννιάτικο διήγημα του μεγάλου Σκιαθίτη κοσμοκαλόγερου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911) που δημοσιέυτηκε στις 24 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα  Εστία.

 «....Τα δάκρυα της κόρης επίκραναν το κύμα τ᾿ αρμυρό, οι αναστεναγμοί της εδιαλύθηκαν στον αέρα, κι᾿ η προσευχή της έπεσε πίσω στη γη, χωρὶς να φθάσει στο θρόνο του Μεγαλοδύναμου. Ένα λουλουδάκι αόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ανάμεσα στους δυὸ αυτοὺς βράχους, οπού το λεν Ανθὸς του Γιαλού, αλλὰ μάτι δεν το βλέπει. Και το Βασιλόπουλο, που είχε πέσει στα χέρια των βαρβάρων, επαρακάλεσε να γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ του πελάγους, για να φτάση εγκαίρως, ως την ημέρα που γεννάται ο Χριστός, να φυλάξη τον όρκο του, που είχε δώσει στη Λουλούδω.
    »Μερικοὶ λένε, πως το Άνθος του Γιαλοῦ έγινε ανθός, αφρὸς τοῦ κύματος. Κι᾿ η Σπίθα εκείνη, η φωτιὰ του πελάγου που είδες, Μάνο, είναι η ψυχὴ του Βασιλόπουλου, που έλιωνε, σβήσθηκε στα σίδερα της σκλαβιάς, και κανεὶς δεν την βλέπει πια, παρά μόνον όσοι ήταν καθαροί τον παλαιόν καιρόν, και οι ελαφροΐσκιωτοι στα χρόνια μας».