Σιχάθηκα την εικόνα

Ανδρεοσόπουλος Δ., εικόνα, ψηφιακά μέσα, 2016

9/12/2016            

  Καλησπέρα. Από την σχολή Εικαστικών, ή "Καλών Εικαστικών και Εφαρμογών". Στην οποία χρόνια τώρα, δεν μιλάει κανείς για Τέχνη, δεν ενδιαφέρει κανέναν σίγουρα η Τέχνη. Όμως πολλούς μάστορες θα βρει κανείς, στο τομέα της ζωγραφικής, γλυπτικής, περφόρμανς, στα εικαστικά γενικότερα. Πολλές ομορφιές, πολύ ενδιαφέρον, πολλή δυστυχία ή ευτυχία. Καλλιτέχνες όμως ελάχιστους. Οι οποίοι μάλιστα δεν είναι καλλιτέχνες...μα ο καλλιτέχνης Είναι. Δεν ποιεί κανείς Τέχνη, η Τέχνη ποιεί ημάς. Σχεδόν σαν σαδίστρια με πανέμορφα άκρα.
Άλλοτε με επιτυχία χαράς άλλοτε με βιασμό οντότητας. Και όμως με μεγάλο θράσος και εθελοτυφλία, ή στην χειρότερη, με άγνοια,την απορρίπτουν και την θυσιάζουν στην κουλτούρα της Ύλης - Εικόνας.Την πνίγουν και την αποπροσανατολίζουν, εις βάρος μικρότατων συμφερόντων και λόγων σύμβασης. Κατανοώ σαφώς τις ποικίλες ανάγκες. Η συνείδηση όμως, οφείλει την ύπαρξη της στις αισθήσεις μας. Μάλιστα αγαπητή μου, εσύ που τόσο όμορφα μυρίζεις, το καταλαβαίνω, και υπηρέτησα και εγώ τις αισθήσεις. Τις εξύμνησα και τις αφηγήθηκα με μεγάλη δεξιοτεχνία. Γιατί όχι άλλωστε; Ωστόσο το μονοπάτι αυτό, προς το παρόν ήρθε στο τέλος του. Μια τουλάχιστον άνω τελεία μπήκε. Και το εικαστικό μου, εικονικό μου, ζωγραφικό μου παραμύθι αν δεν έληξε, σίγουρα αναπαύεται στις αρχοντιές της προσωπικής του ιστορίας. Έτσι και αλλιώς ποιος δεν είναι "νεκρόφιλος", ποιος δεν ασχολείται μόνο με τα αποτυπώματα και τεκμήρια του παρελθόντος; Σχεδόν ηδονίζεται η ύπαρξη η ίδια πάνω σε αυτές τις στήλες, σε αυτές του θανάτου με κάθε έννοια κυριολεξίας ή μεταφοράς.
   Η "έρευνα" μου πλέον στην αναζήτηση για κατανόηση και πρόσληψη τμημάτων της Ουσίας, της Τέχνης, της ανώτερης της πλάσης, μπορεί μονάχα να συμβαίνει έλλειψή εικόνων και ύλης. Δεν πάει άλλο! Διότι αν κάτι χαρακτηρίζει και τις εποχές μας, μέσα σε αυτή τη βρωμερή αταξία και ανευθυνότητα!, είναι ίσως η προαναγγελία μιας τέτοιας συνθήκης. Τέτοιας που δεν έχει πια ανάγκη για εικόνες. Εικόνες τέτοιου πνεύματος. Εικόνες σε πλαίσια τα οποία βρωμάνε σήψη. Σαν bukkake που εξατμίστηκε και μόνο η σκιά του μένει στο δέρμα.  Η υπερβολή των εικόνων και της ανάγκης για υλικότητα για ικανοποίηση των αισθήσεων, μιλά πλέον ακριβώς για την επερχόμενη έλλειψη αυτών. Για την επερχόμενη, μα ήδη υπάρχουσα, μη-αναγκαιότητα. Για την μετουσίωση των πραγμάτων σε επίπεδο που το ψέμα και οι σαθρότητες θα αποτελούν και αυτές ανάμνηση επιτέλους. Ίδια ανάμνηση με αυτήν που τόσες αμέτρητες σε όλο το κόσμο εικόνες, σε αμέτρητες εκθέσεις και δεξιώσεις αναγνώρισης, σε σπίτια και σε μουσεία, σε χυδαία πλαίσια, αναπαριστούν. Κάθε δημιουργία τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια "τέχνης" δεν είναι παρά μια εμπορική ματαιοδοξία, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια για επικοινωνία ή υστεροφημία. Αποτυγχάνοντας όλο και περισσότερο όλο και πιο βαθιά. Χάνοντας.
   Ο κόσμος, λένε πως αλλάζει με πράξεις. Λάθος. Ο κόσμος Είναι, δεν μπορεί να αλλάξει. Ο κόσμος υπάρχει σε μια αέναη και ακατανόητη μεταβλητότητα. Στέκεται με αστάθεια στα κύματα ατερμόνων και χωρίς λογική γεγονότων, συμβάντων, πάνω στα οποία έχουμε την λυπηρή ψευδαίσθηση πως μετέχουμε με μεγάλο κύρος και έλεγχο. Παρόλα αυτά αν δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος, μπορεί να γίνει κατανοητός ως ένα βαθμό. Όχι όμως υποδουλώνοντας τον σκοπό μας στην Εικόνα (με κεφαλαίο "Ε" διοτι την εννοώ σε κάθε της διάσταση και μορφή). Ο φόβος μας σε συνδυασμό με τις ανάγκες, μας κρατούν πίσω. Το πιο σύγχρονο εικαστικό έργο από τον "πιο επιβαιβεωμένο και σύγχρονο εικαστικό", είναι ακριβώς το ίδιο με μια αγιογραφία της πρωτοχριστιανικής περιόδου, ή με μια  τοιχογραφία σε κάποια σπηλιά, κάποτε. Ακριβώς το ίδιο. Τουλάχιστον στις μέρες μας θα έπρεπε να μπορούμε με μεγαλύτερη διαύγεια να διακρίνουμε αυτά που γράφω. Το να κατανοήσουμε είναι ακόμα πιο επίπονο, χρονοβόρο και σαφώς τρομακτικό.
  Ας προσπαθήσουμε όμως να τα δούμε και έτσι τα πράγματα...Έχουμε μάτια, μα είμαστε τυφλοί. Τα γοητεύουμε με όλη αυτή τη ""τέχνη"" μα είναι σαν να μην τα έχουμε καν. Μπορεί αυτή να είναι ωστόσο η φυσική πορεία και το αναπόφευκτο τραγικό δράμα της ύπαρξης σε σχέση με την κατα δυναστεύουσα Τέχνη. Το Ανθρωπότεχνο  ον, να προσπαθεί για όσο υπάρχει, δίχως επιτυχία να διαχωριστεί από την ολότητα του μόνο και μόνο για να την αναγνωρίσει. Να επικοινωνήσει. Να καταφέρει να υπάρξει.