Πηνελόπη Γαίτη:Γερμανία-Βερολίνο: «......στο Τείχος η διάφανεια έχει πια τον πρώτο λόγο και τα αόρατα γίνονται ορατά ...»

 Τα τείχη είναι γραμμές που θέτουν όρια σε ένα χώρο. Περικλέιουν χώρους, τόπους, πόλεις, χώρες. Είναι γραμμή και σύνορο. Δημιουργούν εγκλεισμό περιορισμό και όριο. Μέσα τους μπορεί να κρύβουν παιδικά προσωπάκια, γεροντικά βλέμματα, νεανικά όνειρα. Κρύβουν πράγματα, κάνουν τα ορατά μη ορατά, όμως μπορούν να λειτουργούν και ως τιμωροί, ως φύλακες της ελευθερίας και τότε αυτό πληγώνει...

  Τείχη, φράκτες και όρια. Τείχη ανάμεσα σε χώρες και λαούς που ευτυχώς σήμερα δεν υπάρχουν. Όμως μετά από την 9^η Νοεμβρίου 1989 στη Γερμανία ένα τείχος που μόνο θλίψη, φόβο και πόνο προκαλούσε έπαψε να υπάρχει. Στις 13 Αυγούστου 1963 χτίστηκε και χώρισε μια πόλη, βουβός πέτρινος μάρτυρας της ιστορίας. Χωρίστηκαν οικογένειες,χωρίστηκαν φίλοι. Για χρόνια ένα γκρίζο τείχος φόβιζε τους ανθρώπους, εμπόδιζε το ορατό. Όμως μπορεί ένας τοίχος να σιωπήσει το όνειρο και τη φαντασία; Εκεί  που η ματιά εμποδίζεται από την πέτρα, η φαντασία αρχίζει να ζει και δημιουργεί τη διαφάνεια. Φτιάχνει παράθυρα διαφάνειας να μπουν μέσα από εκεί τα σχήματα, τα χρώματα, τα αγαπημένα πρόσωπα της άλλης πλευράς του τείχους κι αφήνει την ελευθερία να γίνει αεράκι και να ξεπερνάει το όριο μιας γραμμής.

 Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Γιάννης Ρίτσος λέει:      

Φορτώνομαι ένα τεράστιο κύβο διαφάνεια

τον μεταφέρω με άνεση μέσα έξω

η ουσία του δεν εμποδίζεται από σκέψεις ή πράγματα

δε σκοντάφτει στα υπόστεγα στα τηλεγραφικά σύρματα

τον αποθέτω στον αγρό ή στην ταράτσα

μπαίνω μέσα του παρατηρώ την ησυχία

υπάρχει το φωτεινό το αμετάβλητο η ακίνητη περιστρεφόμενη σπείρα

Ύστερα όταν περάσεις το σύνορο μαθαίνεις πως δεν υπάρχει σύνορο

είναι ολότελα πια φυσικό το σκυλί μ’ ένα λουλούδι στα δόντια του

και με το ίσκιο του στη σκάλα

το αέρινο άγαλμα σάρκα και δέντρο στυλωμένο στο βράχο-

τί μπορείς πια να προσθέσεις ή ν’ αλλάξεις;

κλείνεις τα μάτια προς τα έξω-το έξω

περνάει προς τα μέσα μεγεθύνεται αέναα μέσα

δεν πιέζει τα τοιχώματα-τοιχώματα διόλου δεν υπάρχουν

κ’ αυτό ήταν που σου έλεγα δ ι α φ ά ν ε ι α –

Αφήστε με – έλεγε-να υπάρχω

να βλέπω και να υπάρχω

να βλέπω και να ονειρεύομαι ως την άκρη της πραγματικότητας

πιο πέρα απ’ το όνειρο πιο πέρα πιο πέρα

αυτό ‘ναι η ελευθερία το πιο πέρα-η ελευθερία να σας φωνάζω

γεια σας

( Αποσπάσματα όπό την Ποιητική Συλλογή « Διαφάνεια», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1980)

  Κι ο χρόνος να κυλάει ως στιγμή κι ως δεκαετία...στο σήμερα: Το τείχος είναι πια μνήμη, γραμμή και φρακτης ενθυμήσεων –μικροιστορίες και άνθρωποι που έζησαν μαζί του για χρόνια κι είδαν την ιστορία να τους πλακώνει σαν πέτρα την ψυχή. Σήμερα στην Βernauerstrasse υπάρχει μια μνήμη του, έτσι για να αφήνει πίσω της απτά ίχνη παλαιών σκοτεινών χρονων, ενώ το χαμόγελο της διαφάνειας υπάρχει στο προσωπάκι του ξανθού παιδιού που στρίβει τη γωνία της...............................................