Πηνελόπη Γαίτη: « Γιαννούλης Χαλεπάς- Γιαννούλη, μη μιλάς για τη φθαρτότητα…….»

«….να’μαι να σου σιγοψιθυρίζω και πάλι...πως όλα: χώμα, ουρανός και γη είναι ένα κι ακόμη, να μη φοβάσαι τη φθαρτότητα. Υπάρχει λένε για να αναιρεί τη ζωή, μα μην το πιστέυεις...τίποτα δεν χάνεται.

Το ξέρεις κι εσύ. Στην Τήνο, στο νεκροταφείο του Πύργου, το θυμάσαι κι αυτό...τόσα κυπαρρίσια, τόσοι ρόδακες, το λευκό μάρμαρο μιλάνε για την Αθανασία της ψυχής και την αγάπη που δε χάνεται.

 Με θυμάσαι Γιαννούλη, δεν με ξέχασες...είμαι η κόρη και θυμάσαι την στιγμή που με είδαν τα μάτια σου, μαρμάρινη κόρη του Μόναχου, της Αθήνας, της Τήνου......τόσα ταξίδια στο μπλε Αιγαίο που το αποχαιρέτησες έναν Aύγουστο του ...30.

Με θυμάσαι Γιαννούλη και νιώθεις πως ο χρόνος περνάει και συνάμα στέκεται.... Θυμάσαι ποια μάτια σε έβλεπαν ...καλοκαίρι ήταν, καυτός ο ήλιος και οι γκρεμισμένοι μύλοι ψιθύριζαν το παραμύθι τους....το θυμάσαι, δεν γίνεται....Κι αυτή η κόρη θυμάται. Ποιος νοιάζεται για το αντίγραφο ή το πρωτότυπο;

Με θυμάσαι Γιαννούλη στα κρυφά δρομάκια της πράσινης μνήμης, αλλά και του θανάτου και της ζωής: 1851-1938. Έτσι απλά δύο γράμματα: Γ.Χ-1851-1938

Η κόρη που δεν τα ξεχνάει ποτέ..............................

Συμμετοχή έργου στις Χριστουγεννιάτικες Φωτιές Φλώρινας 2016