Το νανούρισμα του Σατανά

Ανδρεοσόπουλος Δ., μολύβι σε ριζόχαρτο, "Σκατά", 2013

Νοιώθω τρομερά άσχημα καθώς ανακαλώ στο νου μου τα λόγια μου
τον τερατώδη εαυτό που μου έβγαλες
που μου έχτισες καρβουνάκι καρβουνάκι
με τρόπο ύπουλο και βουβό

Σιχαίνομαι την ύπαρξη μου καθώς γεύομαι ξανά

τα λόγια και τα vibes που μου προκάλεσες να εκτοξεύσω

Αγάπη μόνο σου είχα όλα αυτά τα χρόνια

αθώα και αυθόρμητη

Πλούτη και απαιτήσεις δεν είχα καμιά

μετά τα 16 μου δεν είχα καν συναισθηματικές απαιτήσεις

ζητούσα μόνο ευημερία, δίχως εγωισμούς

γεμάτη αυτοθυσίες και ομορφιά ο ένας για τον άλλο

Και κατέληξε η στάση σου

και κατέληξε το είναι σου

προς εμένα και τα πέταλα μου

να είναι σάπια και γεμάτη μαυρίλα αρρωστημένη

Απορίας άξιο

επίτευγμα θαυματουργό

πως κατάφερες την αγάπη την απλόχερη, την δίχως όρους

να τη μετατρέψεις σε ασχήμια και Πόνο

απορίας άξιο και οδυνηρό

Να με κάνεις, εμένα τον Δημήτρη, να μισήσω τον εαυτό μου

να σιχαθώ που κάποτε σ'αγαπούσα

να μην αντέχω τις τύψεις που παραφέρθηκα και δεν άγιασα

μα προσπάθησα, χίλιες νύχτες, με χίλιους τρόπους

Με υπομονή και καλή πίστη

η αποτυχία σου όμως, προδιέγραψε και την πτώση των εγχειρημάτων μου

όχι 1 ή 10, αλλά 100

ήταν οι φορές και οι ευκαιρίες να πράξεις λίγο σαν άνθρωπος

Μα κοιτώντας πίσω, θυμάμαι μόνο την ουτοπική εικόνα που εγώ είχα πλάσει

για σένα και το κόσμο με άτομα σαν εσένα

θυμάμαι μόνο την ελπίδα και την συμπόνια μου για το βάσανο που σου τάξανε να ζήσεις

θυμάμαι το πέταλο μου, το πιο μεγάλο και όμορφο

Να σπάζεις, να καταρρακώνεις

να του προκαλείς δάκρυα αδικίας και κακίας γεμάτη αμέλεια

και θυμάμαι τις Ρίζες μου! να τις τσαλαπατάς ενώ είχαν ανάγκη

από λίγο μοναχά νεράκι

Αυτό που τόσα χρόνια σε πότιζε και μονάχα το στέρεψες, λες και ήσουν ο τελευταίος κάκτος της ερήμου

Και τώρα, αυτό το περίεργο πρωινό, ο σατανάς με νανουρίζει

και τα σκατά μου έχουν πιο όμορφη γεύση από την λεκτική σου "αγάπη"

και αν ο κόσμος ήταν γεμάτος μουγκούς και κουφούς

ίσως να ήταν καλύτερος.