«.....στο Βερολίνο, στην Cora Berliner stasse 1, ένα ολόκληρο τετράγωνο από τσιμεντένιους ογκόλιθους. Θυμίζουν σαρκοφάγους, κενοτάφια, ηρώα. Όμως δεν υπάρχουν ονόματα, δεν υπάρχουν ημερομηνίες. Μια αίσθηση παγωνιάς και κρύας θλίψης....κι οι διάδρομοι ανάμεσα στους ανώνυμους 2711 τάφους είναι στενοί, πέρασμα για ένα μόνο άτομο που κλείνει μέσα στη ματιά του ένα θολό λαβυρινθο από γκριζους όγκους που γίνηκαν έτσι για να θυμίζουν τη γκρίζα στάχτη των περίπου 6.000.000 Εβραίων που χάθηκαν στα χρόνια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα κρεσέντο θηριωδίας από το φασιστικό καθεστώς του Χίτλερ
....Κι ο επισκέπτης του μνημείου νιώθει να πνίγεται ...ο εγκλεισμός.. το ελάχιστο που μπορεί να φτάσει στο σήμερα από μια τραγωδία φωτιάς, στάχτης, φρικαλέοτητας, βαρβαρότητας, εγκλήματος .....Πώς μπορεί να πισωδρομήσει ο άνθρωπος και να φανεί τόσο γελοίος, τόσο μηδαμινά αισχρός διαπράττοντας μέγιστα εγκλήματα, σπαταλώντας τόσο αίμα χάνοντας για πάντα την ανθρωπιά του....τα κενοτάφια του μνημείου χάσκουν αμείλικτα τη γύμνια τους στο φως, μια πέτρινη μάσκα θανάτου...είναι μια πυκνωμένη μνήμη, είναι κυβόσχημα ρητορικά σχήματα που μένουν εκεί στο κρύο Βερολίνο κάτω από τον χλωμό ήλιο, χωρίς όνομα....κι όμως γεμάτα ιστορίες και ανεκπλήρωτα όνειρα χιλιάδων θυμάτων που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ...πότε επιτέλους η μνήμη θα γίνει το εφαλτήριο για να μπορέσει ο άνθρωπος να κάνει τις αξιολογήσεις του, να απενδυθεί τη φαυλότητά του; Οι μαρτυρικοί τάφοι του μνημείου περιμένουν μια απάντηση..............................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου