Η περφόρμανς του Δημήτρη Ανδρεοσόπουλου την Παρασκευή 28/11/2014 στις 12¨30 το μεσημέρι, στα κεντρικά της σχολής

Την Παρασκευή 28/11/2014 στις 12¨30  το μεσημέρι, στα κεντρικά της σχολής θα λάβει χώρα η performance«Κωλογραφία». Παρακαλείται το κοινό να αποχωρήσει από τον χώρο εφόσονπιστεύει πως θα προσβληθεί σε οποιοδήποτε  πνευματικό, σωματικό, ψυχολογικό και ηθικό επίπεδο.

Απαγορεύεται ρητά οποιαδήποτε απόπειρα βιντεοσκόπησης και όσοι επιλέξουν να παρευρεθούν κατά την διάρκεια της performanceείναι υποχρεωμένοι να καταθέσουν οποιαδήποτε συσκευή βιντεοσκόπησης σε έναν υπεύθυνο που θα βρίσκεται στον χώρο. Θα σας επιστραφούν όλα μετά τη λήξη της performance.

…Άλλωστε είναι περιττό οποιοδήποτε μέσο τεχνικής ανάμνησης ή όρασης.

Ξεγυμνώνω τον εαυτό μου, αλλά εκθέτω εσάς.

Οι κωλογραφίες-ιερογραφίες είναι έργο με ανθρωποκεντρικό πυρήνα . Τόσο εννοιολογικά όσο και φορμαλιστικά. Μέσω της ίδιας της ιδέας του το έργο αλλά και μέσω ποικίλων εκφάνσεων γραμμών κύκλων και τελειών που αποτυπώνονται στην επιφάνεια, θέτει πιο εσωτερικά ζητήματα. Ζητήματα για μια τέχνη πιο πηγαία και «καθαρή» καθώς και την ενεργοποίηση ολόκληρου του σώματος-ύλης η οποία είναι το μέσο-εργαλέιο να εκδηλωθεί η αιθέρια ψυχή, όπως έθεσαν καιμερικοίαφηρημένοιεξπρεσιονιστές (Pollock, Soulage,Klein,FranzKline). Είναι μια δήλωση πως ο άνθρωπος πρέπει να γυρίσει  πιο κοντά στην φύση και τα ένστικτα του και να κάνει μέσω της Τέχνης μια νέα αρχή. Μια αρχή χωρίς στερεότυπα, προκαταλήψεις και ψευδές κατακτήσεις ή ψευδαισθήσεις και απομιμήσεις ενός κόσμου που όσο υφίσταται τόσο πιο βυθισμένος στην πλάνη και ψευδαίσθηση βρίσκεται.  Κάνοντας ένα προοδευτικό, ριζοσπαστικό «πισωγύρισμα» ελπίζω πως, ενεργοποιώντας αρχέγονες ανθρώπινες ψυχοσωματικές συνθήκες όπως ο ερωτισμός, η γύμνια, η αγωνία να έρθω και πιο κοντά στην ουσιαστική φύση του ανθρώπου.

Η ίδια πρότασηγίνεται και στον θεατή. Μια πρόταση να νοιώσειο ίδιος τις εσωτερικές αιώνιες δονήσεις του και να έρθει πιο κοντά με αυτό το ακραίο αντιθετικό σύμπλεγμα που ονομάζεται Άνθρωπος. Όπως λέει και ο Battaile«το αληθινό πρόσωπο της πραγματικότητας είναι αυτό μιας βίαιης αντίθεσης».

Πάνω στο λευκό καμβά που είναι κενός και γεμάτος ταυτόχρονα (όπως και ο κόσμος μας), αφήνω τα μαύρα, υλικά ανθρώπινα αποτυπώματα μου. Σε μια σχέση αντίθεσης, (μέσα-έξω, κενό-γεμάτο, κοντά-μακριά, άσπρο-μαύρο, αρσενικό-θηλυκό, θάνατος-έρωτας κτλ) όπως βουτάει το πινέλο στο πρωκτό μου, βουτάω και εγώ στη λίμνη του αγνώστου.Και αποτυπώνω τα πειστήρια μιας αναζήτησης της πραγματικότητας και της απόκτησης ανώτερης γνώσης. Αφήνω τα ίχνη της προσωπικής ιστορίας μου, σαν «τοιχογραφίες» ενός σύγχρονου «πρωτόγονου» ανθρώπου. Με συνοδοιπόρο την αγωνία ενός απλού και ανίδεου ανθρώπου που είμαι, προσπαθώ να απαντήσω σε υπέρ-ανθρώπινα ερωτήματα και ζητήματα. Σε μια ειλικρινή, πηγαία και βαθύτερη αγωνιώδη αναζήτηση.

Με αφορμή το φορμαλιστικό μινιμαλιστικό αποτέλεσμα ο θεατής έχει την επιλογή να διαλογιστεί με τον δικό του τρόπο, όπως θα χρησιμοποιούσε ένας ζηλωτής του Ζεν μια καλλιγραφία για να συγκεντρώσει το πνεύμα και τη σκέψη του.Εκεί, μέσα σε αυτό το πιο πνευματικό, ιερό και παράλληλα γήινο και υλικό σύμπλεγμα, ίσως κάποιος να αποκτήσει, αιφνίδια, μια στιγμιαία ανώτερη κατανόηση της φύσης μέσα του και γύρο του.

Η δημιουργία  είναι μια αγωνιώδης τελετουργία.