Η κινηματογραφική βραδιά στη Σχολή επαναλειτουργεί!
Την Τρίτη 4-11-2014 μετά τις 8 το βράδυ ξεκινάμε με την ταινία του Λάκη Παπαστάθη «Θεόφιλος» (1987). Ξεκινάμε κατ’ αρχήν ορίζοντας το βράδυ της Τρίτης ως μέρα των προβολών. Η οριστικοποίηση της μέρας (Δευτέρα ή Τρίτη) θα εξαρτηθεί από την επιθυμία των συναδέλφων που θέλουν να τις παρακολουθούν (με βάση το πρόγραμμά μου, με διευκολύνουν οι Δευτέρες). Επίσης η βραδιά διενεργείται με την υποστήριξη και του Movie Hostel! Να πω κι αυτό: σήμερα οι περισσότερες ταινίες κυκλοφορούν «ελεύθερα» στο διαδίκτυο, ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τις δούμε μόνοι μας στη ζεστασιά της «φωλίτσας» μας. Προσωπικά μου αρέσει να θεωρώ την έβδομη τέχνη, συν τοις άλλοις, και κοινωνικό γεγονός, μια λαϊκή σύναξη, μια δυνατότητα συνεύρεσης και μετοχής στο ταξίδεμα των εικόνων στο χρόνο, στο «σμίλεμα του χρόνου», στη «λογοτεχνία του 21ου αιώνα» όπως αποκαλείται μερικές φορές ο κινηματογράφος. Κι έπειτα μου αρέσει να συζητώ αυτό που είδα μαζί με άλλα πρόσωπα, αποτελεί ερέθισμα για διάλογο και σχέση με τον άλλο με βάση μια κοινή καλλιτεχνική εμπειρία. Είναι κοινή η αίσθηση σήμερα των προβλημάτων που δημιουργεί η εξατομίκευση σε όλα τα επίπεδα, και πρώτο θα έβαζα την επίπτωση της στις δημοκρατικές μας σχέσεις, ή στον «πολιτικό μας πολιτισμό». Το λοιπόν: ξεκινάμε πάλι με σινεμά. Στο χέρι μας είναι (;) να φτάσουμε και σε πανηγυράκι ή πάρτυ και συναυλιούλα, ένα σωρό συναδέλφους καλούς έως και κορυφαίους μουσικούς έχουμε ανάμεσά μας!
Την Τρίτη 4-11-2014 μετά τις 8 το βράδυ ξεκινάμε με την ταινία του Λάκη Παπαστάθη «Θεόφιλος» (1987). Ξεκινάμε κατ’ αρχήν ορίζοντας το βράδυ της Τρίτης ως μέρα των προβολών. Η οριστικοποίηση της μέρας (Δευτέρα ή Τρίτη) θα εξαρτηθεί από την επιθυμία των συναδέλφων που θέλουν να τις παρακολουθούν (με βάση το πρόγραμμά μου, με διευκολύνουν οι Δευτέρες). Επίσης η βραδιά διενεργείται με την υποστήριξη και του Movie Hostel! Να πω κι αυτό: σήμερα οι περισσότερες ταινίες κυκλοφορούν «ελεύθερα» στο διαδίκτυο, ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τις δούμε μόνοι μας στη ζεστασιά της «φωλίτσας» μας. Προσωπικά μου αρέσει να θεωρώ την έβδομη τέχνη, συν τοις άλλοις, και κοινωνικό γεγονός, μια λαϊκή σύναξη, μια δυνατότητα συνεύρεσης και μετοχής στο ταξίδεμα των εικόνων στο χρόνο, στο «σμίλεμα του χρόνου», στη «λογοτεχνία του 21ου αιώνα» όπως αποκαλείται μερικές φορές ο κινηματογράφος. Κι έπειτα μου αρέσει να συζητώ αυτό που είδα μαζί με άλλα πρόσωπα, αποτελεί ερέθισμα για διάλογο και σχέση με τον άλλο με βάση μια κοινή καλλιτεχνική εμπειρία. Είναι κοινή η αίσθηση σήμερα των προβλημάτων που δημιουργεί η εξατομίκευση σε όλα τα επίπεδα, και πρώτο θα έβαζα την επίπτωση της στις δημοκρατικές μας σχέσεις, ή στον «πολιτικό μας πολιτισμό». Το λοιπόν: ξεκινάμε πάλι με σινεμά. Στο χέρι μας είναι (;) να φτάσουμε και σε πανηγυράκι ή πάρτυ και συναυλιούλα, ένα σωρό συναδέλφους καλούς έως και κορυφαίους μουσικούς έχουμε ανάμεσά μας!
Δυο λόγια τώρα για την ταινία της Τρίτης:
Για το ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ μας έχουν κληροδοτηθεί στη γραμματεία μας δύο σπουδαία κείμενα από τους νομπελίστες ποιητές μας Γ. Σεφέρη και Οδ. Ελύτη, τα οποία θα πρότεινα να τα έχετε υπόψη σας στο βαθμό που ενδιαφέρεστε (στις «Δοκιμές» και στην ομώνυμη μονογραφία αντίστοιχα- παραθέτω τους συνδέσμους παρακάτω, το κείμενο του Γ. Σεφέρη αυτούσιο). Συνεπώς το να σας γράψω για το πρόσωπο του Θεόφιλου μάλλον περιττεύει. Αυτό όμως που πάντοτε με συγκινεί στο Θεόφιλο είναι η «τρέλα» του. Με πολύ μεγάλη δυσκολία θα αποκαλούσα τον Θεόφιλο artist maudit, για να μη το πω μεγάλο κρίμα, παρά τις όποιες αντιστοιχίες. Νοιώθω την ταλαιπώρια τού να γεννηθεί παιδί αριστερόχειρας και να υποστεί όλη την «αγαπητική» πίεση να πάψει να ‘ναι «ζερβοκουτάλας», όπως επίσης μπορώ να νιώσω τη φράση του Σεφέρη για το Θεόφιλο « τόσο πολύ μας ενοχλούν οι άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν». Κι έπειτα, όσο ψυχαναλυτικό κι αν ακούστεί, μάλλον κάποιου είδους φουστανέλα έχει ανάγκη να ενδυθεί κανείς…κι ίσως ετούτη η απόφαση οδηγήσει κάποτε να εκτεθεί το έργο του στο Λούβρο, όπως συνέβηκε το 1961 με το Θεόφιλο. Αυτές όμως είναι δεύτερες και τρίτες σκέψεις που ενδέχεται να περιττεύουν κι αυτές.
Ο «Θεόφιλος» του Λάκη Παπαστάθη, που θα δούμε την Τρίτη το βράδυ, είναι μια μεγάλη στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου, όπου με την δεξιοτεχνική εμπειρία του μεγάλου ντοκυμαντερίστα, ο Λάκης Παπαστάθης μας βάζει λες «από την κλειδαρότρυπα» να δούμε τη ζωή του Θεόφιλου με τη συγκλονιστική ερμηνεία στο ρόλο του Θεόφιλου από το Δημήτρη Καταλειφό.
Νομίζω πως για να ιστορήσει κανείς τη ζωή ενός μεγάλου καλλιτέχνη σε όλο της το βάθος πρέπει να το ‘χει προσεγγίσει κι ο ίδιος, ας θυμηθούμε εν προκειμένω το «Αντρέι Ρουμπλιώφ» του Ταρκόφσκυ. Νοίωθω πως ο «Θεόφιλος» του Λ. Παπαστάθη είναι παρόμοια περίπτωση, που ξεπερνάει ιδεολογήματα τύπου «ελληνικότητα», όσο το «Αντρέι Ρουμπλιώφ» ας πούμε την «ορθοδοξότητα», αποτελώντας κτήματα όλης της ανθρωπότητας. Αυτό βέβαια είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το κουβεντιάσουμε μετά την προβολή της ταινίας.
Για το ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ μας έχουν κληροδοτηθεί στη γραμματεία μας δύο σπουδαία κείμενα από τους νομπελίστες ποιητές μας Γ. Σεφέρη και Οδ. Ελύτη, τα οποία θα πρότεινα να τα έχετε υπόψη σας στο βαθμό που ενδιαφέρεστε (στις «Δοκιμές» και στην ομώνυμη μονογραφία αντίστοιχα- παραθέτω τους συνδέσμους παρακάτω, το κείμενο του Γ. Σεφέρη αυτούσιο). Συνεπώς το να σας γράψω για το πρόσωπο του Θεόφιλου μάλλον περιττεύει. Αυτό όμως που πάντοτε με συγκινεί στο Θεόφιλο είναι η «τρέλα» του. Με πολύ μεγάλη δυσκολία θα αποκαλούσα τον Θεόφιλο artist maudit, για να μη το πω μεγάλο κρίμα, παρά τις όποιες αντιστοιχίες. Νοιώθω την ταλαιπώρια τού να γεννηθεί παιδί αριστερόχειρας και να υποστεί όλη την «αγαπητική» πίεση να πάψει να ‘ναι «ζερβοκουτάλας», όπως επίσης μπορώ να νιώσω τη φράση του Σεφέρη για το Θεόφιλο « τόσο πολύ μας ενοχλούν οι άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν». Κι έπειτα, όσο ψυχαναλυτικό κι αν ακούστεί, μάλλον κάποιου είδους φουστανέλα έχει ανάγκη να ενδυθεί κανείς…κι ίσως ετούτη η απόφαση οδηγήσει κάποτε να εκτεθεί το έργο του στο Λούβρο, όπως συνέβηκε το 1961 με το Θεόφιλο. Αυτές όμως είναι δεύτερες και τρίτες σκέψεις που ενδέχεται να περιττεύουν κι αυτές.
Ο «Θεόφιλος» του Λάκη Παπαστάθη, που θα δούμε την Τρίτη το βράδυ, είναι μια μεγάλη στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου, όπου με την δεξιοτεχνική εμπειρία του μεγάλου ντοκυμαντερίστα, ο Λάκης Παπαστάθης μας βάζει λες «από την κλειδαρότρυπα» να δούμε τη ζωή του Θεόφιλου με τη συγκλονιστική ερμηνεία στο ρόλο του Θεόφιλου από το Δημήτρη Καταλειφό.
Νομίζω πως για να ιστορήσει κανείς τη ζωή ενός μεγάλου καλλιτέχνη σε όλο της το βάθος πρέπει να το ‘χει προσεγγίσει κι ο ίδιος, ας θυμηθούμε εν προκειμένω το «Αντρέι Ρουμπλιώφ» του Ταρκόφσκυ. Νοίωθω πως ο «Θεόφιλος» του Λ. Παπαστάθη είναι παρόμοια περίπτωση, που ξεπερνάει ιδεολογήματα τύπου «ελληνικότητα», όσο το «Αντρέι Ρουμπλιώφ» ας πούμε την «ορθοδοξότητα», αποτελώντας κτήματα όλης της ανθρωπότητας. Αυτό βέβαια είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το κουβεντιάσουμε μετά την προβολή της ταινίας.
Την Τρίτη μετά τα μαθήματα στη Σχολή για κάθε ενδιαφερόμενο/η. Καλή αρχή!
Δημοσθένης Αβραμίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου