Πλίνθοι και πλήθη- Δεσμώτες της εντροπίας Γκαλερί 512 Πτολεμαΐδα 11/11/2014

Οι Μανόλης Ρωμαντζής, Χάρης Κοντοσφύρης και 31 νέοι καλλιτέχνες: Αλεξίου Γιώργος, Ανδρεοσόπουλος Δημήτρης, Άννα Μαρία Σαμαρά, Βγόντζας Γιάννης, Γαΐτου Πηνελόπη, Γιοβάνογλου Αναστασία, Γκρίζη Αφροδίτη, Θεοφίλου Μάρι, Καλογέρη Βασιλική, Καρούλια Κατερίνα, Κέκελη Θεοδοσία, Κολισίδα Ειρήνη, Κούκος Εμμανουήλ, Μαργαρίτης Χάρης, Μενούνος Ευαγγελία, Μπαϊρακτάρη Δήμητρα, Μπαμπάνης Αθανάσιος, Μπλιούμης Θανάσης, Μπουρνάς Κυριάκος, Ξυνέλη Σούλα, Πανταζής Γιώργος, Παππάς Αντώνης, Πουλιάση Ειρήνη, Ρήμος Αργύριος, Σκούρτης Χρήστος, Σουλιώτη Ελένη, Τασούλα Μαρία, Τεντζογλίδου Μαρία, Τζάνη Χριστίνα, Τοτού Μαρία, Τσαντίκη Νικολέτα, Φουντουραδάκη Ειρήνη, Χριστοπούλου Μάγδα εποίησαν μαζί τους "Πλίνθους και τα πλήθη". Επεξεργασία της ηχητικής εγκατάστασης Μπλιούμης Θανάσης.

Πλήθη και πλίνθοι - Δεσμώτες της εντροπίας. Εικαστική συνεργατική εγκατάσταση, γύψος τσιμέντο, τούβλα ευρεθέντα αντικείμενα, μεταβλητές διαστάσεις.

Όπου και να στραφούμε, πέφτουμε πάνω τους. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια οι κούροι τοποθετούν τον εαυτό τους στη δίνη του παρελθόντος για την όποια επιβεβαίωση του παρόντος ως αντικίνητρο του χρόνου, και μια χρήση του ανθρώπινου σώματος ως κολόνα επί του φέροντος δοκού αλλά και του στερεώματος.

 

Οι κούροι είναι η γλυπτική προσπάθεια να εξελιχθεί το σημείο κολόνα, να αναπτυχθεί στο χώρο και από αρχιτεκτονικό μέλος να μετουσιωθεί σε χώρο. Ένας στύλος που επιθυμεί να περπατήσει. Όψιμα και καθόλου παρακμιακά τα ανδρείκελα των κούρων στην πορεία αιώνων και ιστορίας, που δημιούργησε ο Μανόλης Ρωμαντζής, παρατίθενται με ακρίβεια στις περιόδους ακμής και παρακμής της νεότερης ιστορίας, ιδωμένα με το βλέμμα του Θόδωρου Αγγελόπουλου.(Το λιβάδι που δακρύζει, 2004).Ο Αγγελόπουλος δημιούργησε έναν φορμαλισμό κιναισθητικό για το αδιάλειπτο της ιστορίας.

Το απλουστευτικό και απόλυτο περιεχόμενο της  ίδιας πορείας και στις τρεις εκθέσεις (Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη / «Ερείπιο» Ζουμπουλάκη, Αθήνα / «Νέο Ερείπιο» και Γκαλερί 512, Πτολεμαΐδα, «Πλίνθοι και πλήθη») ως διατυπώσεις εκπλήσσουν. Η θέση είναι ξεκάθαρη και ενθαρρυντική για τη νομοτέλεια της ειδημοσύνης της ιστορίας. Ιστορία είναι η χαρά των γεγονότων· η στιβάδα των συμβάντων και η ανάδυση και η κατάδυση στα αφώτιστα των διχογνωμικών αναμνήσεων και καταγραφών.

Στη Γκαλερί 512, ανεβαίνοντας τα δεκαεφτά σκαλιά, αντικρίζεις το φευγαλέο και αποφασιστικό πέταγμα από ένα κλαδί ενός νεαρού γερακιού, που εποπτεύει την ιστορικότητα της πορείας ενός πλήθους ανθρώπινων μορφών.Η πρώτη μορφή αναδύεται από το πάτωμα. Ένας οικόσιτος σκύλος σου προτείνει ένα τούβλο επαναχρησιμοποιημένο για την επερχόμενη ανοικοδόμηση. Είσαι υποχρεωμένος να συμμετέχεις. Όταν μια κοινωνία, καθώς εξελίσσεται ενθαρρύνεται να γίνεται όλο και λιγότερο ικανή να αιτιολογήσει το αναπόδραστο των μορφών που προτείνουν οι καλλιτέχνες και η παραδοχή γίνεται δύσκολη αλήθειες, όπως η θρησκεία, η εξουσία, η παράδοση, αφομοιώνονται ως παραπομπές απολιθωμένες μεν αλλά δυναμικά εγκαταστημένες στην εκτέλεση τους στην προκείμενη περίπτωση.

Η πορεία της ιστορίας κινηματογραφικά σχίζει το νεόδμητο πάτωμα τούβλων και ενθαρρύνεται μια τεκτονική σχέση καθώς διεισδύει στο βάθος της νεωτερικότητας. Τα ύφαλα της νεωτερικότητας και του παρόντος ξεφτίζουν, οι θεατές κάνουν το ίδιο αναρριχώνται  στο συντεταγμένο δάπεδο με την εντροπιότητα.  Εντροπία εντοπίζεται σε διάφορες περιοχές με νησίδες δημιουργικότητας να είναι εμφανείς. Η δεκτικότητα και η φροντίδα των καλλιτεχνών εξελίσσει τις σκέψεις.Μια εσωτερική ασυνταξία, μια αταξία σουπρεματική, ένας αναλυτικός κυβοτισμός (κυβισμός;) που ολοκληρώνετε με τοσυνεργατικό κολάζ στο απλωμένο δάπεδο τούβλων,όπου αλληλο-εγκλωβίζουν ευδιάκριτους συνειρμούς εικόνων.

 

Οι τοίχοι της γκαλερί χάσκουν άδειοι και η επιδαπέδια προσαρμογή των έργων-τούβλων μέσω μιας δισδιάστατης και καθαρά ρυθμικής επανάληψης, γονιμοποιούν την άρνηση της πλαστικότητας και της ψευδαίσθησης. Αλλά οι ευρύτατες ασυναρμολογησιές, τα κρόσσια, η εμφατικότητα και η πυκνότητα του υποδηλωμένου δαπέδου ως υπόστρωμα ενός μισοτελειωμένουκλισέ τυπογράφου, λειτουργεί σαν υποδιαίρεση για την παρούσα συνθήκη ενός Νέου Ερειπίου, αυτού που ως τούβλο είναι σταθερό και κτισμένο αλλά προτείνεται ως άκτιστο και εμπεδωμένο. Από τη στιγμή που η αισθητική που προτείνετε απορρίπτει την κομψότητα τωντελειοποιημένων και λειασμένων επιφανειών, η αδεξιότητα του Χάρη Κοντοσφύρη είναι παράμετρος μιας ενορχηστρωμένης δυσπλασίας: μικρές επιφάνειες τούβλων λερώνονται με τσιμέντο γκρι χρώματος, με λεπτεπίλεπτο σχέδιο διαφανής αναγλυφικότητας, και μια εκτενής ομάδα 30 και πλέον νέων καλλιτεχνών παρεμβαίνει εικαστικά σε τούβλα, συνεργώντας για την αφθονία, την πληρότητα και την αυθεντικότητα του πλήθους.

 

Τα ορθογώνια θέματα με τον πιο ευδιάκριτο τρόπο παραμένουν ως φασματικά ίχνη διαπερνώντας τους όγκους και τον χώρο. Τα αξιώματα της ψευδαίσθησης και της αναπαράστασης ακυρώνονται για να τεθεί στον επισκέπτη-Θεατήυπόψη του: η γέννηση και η διαδικασία παραγωγής του έργου τέχνης. Μικρές πινελιές, ψηφίδες, μη φορητά στοιχεία, άναρθρη γλυπτικότητα, ανάπτυξη μιας λανθάνουσας γλυπτικής βάσης, χώρος εντός, χώρος ανορθωμένος, απτικός τόπος, ασταθές-βήμα ασταθές βλέμμα, απλήρωτος τρισδιάστατος χώρος, ζωγραφικότητα του γλυπτού, μικρογλυπτά, αμφίσημη επιπεδότητα, αποσυναρμολογημένη γλυπτικότητα, εναέρια βυζαντινή προοπτική, φωτεινό χρώμα, μνημειακά διακοσμητικό, εμφατικά ζωγραφικό είναι η ακατάσχετη αφόρητη ιδέα που ως ύλη παραμένει αμετουσίωτη και άναυδη. Οι αλληλεπιδραστές, όσοι έστησαν ή πρότειναν μια ενδεχόμενη λύση στο στήσιμο, οι γκεστάλτερ αυτής της έκθεσης (Πανταζής Γιώργος, Χρήστος Κωσταντίνωφ, Αφροδίτη Γκρίζη, Μαρία Τενζογλίδου, Σάββας Βουνοτρυπίδης, Χάρης Κοντοσφύρης, Μανόλης Ρωμανζής, Θοδωρής Ζυρπιάδης) αφυλοποίησαντην απτή πραγματικότητα, τείνοντας στην υπερβατικότητα και τη συγκρατημένη ιερατικότητα.

 

Το έργο επικαλείται την ύλη για να τη στρέψει κατά του εαυτού της, εμμένοντας στην πανταχού παρούσα πραγματικότητά της. Επίσης, η ανάπτυξη τόσης μικροκλίμακας και σύνθετης προοπτικής όπου όλα γίνονται τα πάντα, τείνει να φαίνεται λιγότερο πραγματικό, επαναλαμβάνοντας ότι το υλικό και το σωματικό τίθενται σε αμφισβήτηση.

Η αδεξιότητα του Χάρη Κοντοσφύρη αποτελεί, εν μέρει, παράμετρος ατμόσφαιρας η οποία περικλείει την ανήσυχη τέχνη των τελευταίων τριάντα  χρόνων. Προβαίνει σε καλαισθητικά σφάλματα· αποτυπώνει ατμοσφαιρικές λυρικές καρτ-ποστάλ ηλιοβασιλεμάτωνεπαρχιώτικων προσδοκιών, ασάφειες πλαισίων, ημιτελής αντισταθμίσεις και ασυναγώγιμες εικόνες, καταστάσεις και προβολές των θεατών ως επιπεδότητες για να στεριώσει τη μη παραστατικότητα της ιστορίας, η οποία μετακινείται συνέχεια από την ανάδυση στην κατάδυση. Δεσμώτες μιας αταξίας, το πλήθος της ιστορίας κινείται προς την επιπεδότητα του άχτιστου πεσμένου τοίχου, δημιουργώντας μια σχάση στο έδαφός της. Μια σχάση· ένα άνοιγμα τεκτονικό ανάλογο του Μωυσέως που έσκισε τη θάλασσα.

 

Ένα παιδί παλαιών τούβλων, μικρός  βούδας ιερατικό απομεινάρι Αιγυπτίων κατέχει τη δεξιότητα του Χτίστη. Στέκει στο βάθος του τούβλινου δαπέδου και εσοπτρίζεται με ένα μικρό όμοιο του, που κρατά στο δεξί του χέρι, στο αριστερό του γόνατο, μία ομάδα εργατριών επισκευάζει το μνημείο του μικρού Χτίστη. Οι ανοικοδομήτριες (trümmerfrauen) της μεταπολεμικής Γερμανίας συναρμολογούν τον αμνημόνευτο μικρό χτίστη, που έκτισε πρώτα το όμοιό του και μετά άρχισε να κτίζει τον κόσμο του. Το Αγγελοπουλικό πλήθος της ιστορίας πλησιάζει τον τούβλινο μικρό Χτίστη αλλά ο πρωτοπόρος, ο ιχνηλάτης του πλήθους πέφτει, λυγίζει δεν στέκει όρθιος, σέρνετε σε μια ένθετη ζωγραφιά του πατώματος και είναι η στιγμή μιας ακόμα αέναης κατάδυσης του. Σε αυτό το σημείο η ιστορία θα χαθεί,ναι έτσι απλά θα χαθεί και θα αναδυθεί οπουδήποτε αλλού...

 

 

η τεκμηρίωση συνεχίζεται!

 

Ολοκληρωμένη φωτογραφική περιπλάνηση στην έκθεση Πλίνθοι και Πλήθη

Βίντεο της πρώτης μέρας στησιματος εδώ

Βίντεο της έκθεσης εδώ