«Με αγάπη για την Φλώρινα»

Δεν είμαι συγγραφέας η δημοσιογράφος. Είμαι απλά μία ταξιδιώτης που αφού επισκέφθηκα όλα αυτά τα χρόνια πολλές πόλεις της Ελλάδας και είχα την τύχη να επισκεφθώ τη Φλώρινα, ένιωσα για πρώτη φορά την ανάγκη να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα που βίωσα, και που αυτή η πόλη απλόχερα μου έδωσε.

Σκέφτομαι αυτή τη μαγική πόλη και το μυαλό μου πλημμυρίζει από δεκάδες χαρακτηρισμούς και λέξεις που αδυνατώ να βάλω σε τάξη και να ξεκινήσω να γράφω.Στο μυαλό μου συνωστίζονται με μανία λέξεις, συναισθήματα, εικόνες, χρώματα και αρώματα, τόσο έντονα, που μου προκαλούν μέθη.

Αποφασίζω όμως και ξεκινώ το γράψιμο με τον προαναφερόμενο όρο "μαγική". ΝΑΙ! Αυτή η πόλη σίγουρα δεν είναι σαν τις άλλες.

Αυτό αρχικά που την κάνει ξεχωριστή, είναι αυτό το άρωμα που υπάρχει γύρω της  αλλά και μέσα σε αυτή. Όσοι έχετε πάει στη Φλώρινα θα πείτε -μα τι λέει? δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο άρωμα-.

Κι όμως ... Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που την καθιστά μαγική.

Γιατί το μαγικό δεν το βλέπουν όλοι. Δεν το νοιώθουν όλοι. Πρέπει η αύρα σου να συντονιστεί με την αύρα που έχει η Φλώρινα και μόνο τότε θα δεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος μαγικό, παραμυθένιο, τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά από την νεοελληνική πραγματικότητα.

Απλά βρίσκεται εκεί, υπέροχη, παρθένα, χωρίς να «ποζάρει» για κουφιοκέφαλους μικροπρεπείς νεόπλουτους νεοέλληνες, των οποίων οι ταξιδιωτικοί προορισμοί καθορίζονται από το status της νεοελληνικής ποζεράδικης πλουτοκρατίας.

Και με αυτά εννοώ –χωρίς σαφώς να έχω πρόθεση να θίξω ή να υποτιμήσω τους must προορισμούς της Ελλάδας- πως η Φλώρινα  προς τιμήν της παραμένει η «ωραία κοιμωμένη» αυτής της χώρας, που ευτυχώς δεν έχει «φιληθεί» ακόμη  για να ξυπνήσει σε μια Ελλάδα που χάνει την αυθεντικότητα της επειδή έχει βιαστεί από την «σύγχρονη νοοτροπία της Δύσης».

Και σε αυτό το σημείο, σίγουρα θα σκεφτούν κάποιοι πως –οκ, η τύπισσα πλέκει ένα εγκώμιο για την Φλώρινα, γιατί είναι μια ρομαντική, ευαίσθητη, συντηρητική, παραδοσιακή ψυχή που βρήκε αυτό που έψαχνε-.

Λοιπόν όχι! Τυχαίνει να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν είμαι τίποτα από τα παραπάνω –κάθε άλλο παρά-. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μικρές πόλεις και θα ήμουν απόλυτα εναρμονισμένη στη καρδιά μιας πόλης σαν το Μανχάτταν ή το Τόκιο.

Μου αρέσουν οι μεγαλουπόλεις, η πολλή φασαρία, ο συνωστισμός των ανθρώπων και ο θόρυβος να συνοδεύεται από πολλά-πολλά φώτα! Και ακριβώς για αυτούς τους λόγους θεωρώ πως η άποψη μου για τη Φλώρινα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα.

Η Φλώρινα όντως είναι μαγική. Ξέρετε για πολλούς ανθρώπους η μαγεία δεν υφίσταται και για κάποιους άλλους είναι «εκεί έξω» απλά δεν μπορούν να την δουν.

Φτάνοντας όμως στην Φλώρινα, πριν ακόμα μπεις στην πόλη, αν αφεθείς, θα νιώσεις πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει. Κάτι σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός, σαν να έχει αλλάξει η βαρύτητα, κάτι σε κάνει να θέλεις να μείνεις εκεί και να ξεχάσεις πως υπάρχουν άλλα μέρη. Θες να ανασάνεις πιο βαθιά γιατί νιώθεις ότι κάτι καινούργιο και ξεχωριστό μπαίνει μέσα σου.

Και όταν έρθει η στιγμή να φύγεις, λυπάσαι, μελαγχολείς και δεν ξέρεις γιατί.

Έχω ακούσει πως η Φλώρινα είναι η πόλη των καλλιτεχνών. Ναι, όντως είναι. Αυτό εύκολα το διακρίνει κανείς. Είναι όμως και κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο πέρα από αυτό. Και αυτό πρέπει ο επισκέπτης να το ανακαλύψει μόνος του.

Θα μπορούσα και θα ήθελα να μιλάω ή να γράφω ώρες για αυτόν τον μαγικό τόπο, για αυτό θα πω «οκ, σταμάτα τώρα». Ούτως η άλλως δεν μπορείς να πείσεις κανέναν με τα γραφόμενα σου-όχι, δεν έχω πρόθεση να σας πείσω, γιατί για να νιώσετε την μαγεία όπου και αυτή υπάρχει, πρέπει πρώτα να μάθετε να την αναγνωρίζεται-.

Απλά γράφω αυτά τα λόγια ως φόρο τιμής προς αυτή τη πόλη που μου έκανε τη τιμή να μου φανερώσει τη μαγεία της.

Ευχαριστώ,

Marion G.