«Words of Wisdom» : Σαράντης Γκάγκας, Renee Magnanti, Ζάφος Ξαγοράρης, Bill Pangburn.

Η γκαλερί Λόλα Νικολάου, παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο «Words of Wisdom»: 

            Σαράντης Γκάγκας, Renee Magnanti, Ζάφος Ξαγοράρης,  Bill Pangburn.   

             Την έκθεση οργανώνει η επιμελήτρια με έδρα τη Νέα Υόρκη, Dr. Θάλεια Βραχοπούλου.     

                Η έκθεση θα διαρκέσει από 11 Νοεμβρίου 2014 έως 6 Δεκεμβρίου 2014.        

 Εγκαίνια Τρίτη 11 Νοεμβρίου 7-11 μ.μ.

Η γενική ιδέα της έκθεσης περικλείεται απόλυτα στα λόγια του Επίκουρου, στον χαιρετισμό του προς τον Μενοικέα « Όσο είναι κανείς νέος ας μην αναβάλλει για το μέλλον την αγάπη για σοφία». Ερωτώμενος ο Αισχύλος εάν η μάθηση είναι αποτέλεσμα εμπειρίας, απαντά «η σοφία έρχεται μόνη της μέσα από πόνο».  Η σοφία στο αγγλικό λεξικό ορίζεται ως κρίση, οξύνοια, ευθυκρισία, διορατικότητα.                Στα έργα των τεσσάρων καλλιτεχνών που παρουσιάζονται, η σοφία εμφανίζεται σε αναφορές κειμένων που αποτελούν μέρος των έργων τους. Η τέχνη τους είναι γεμάτη ανησυχία για την ανθρωπότητα, υποστηρίζει τη δικαιοσύνη, την ηθική δράση. Επίσης, όπως οι οικοδεσπότες στον κήπο του Επίκουρου, έτσι και εκείνοι δεν ανοίγουν μόνο την όρεξη του θεατή, αλλά και την ικανοποιούν.

Ο Σαράντης Γκάγκας στoυς πίνακές του και τις εικαστικές του εγκαταστάσεις, χρησιμοποιεί σε επανάληψη ένα κείμενο, την επιστολή του Επίκουρου προς τον Ηρόδοτο για την έννοια του χρόνου, το οποίο γράφει όσες φορές χρειάζεται για να αποδώσει εικαστικά τον χρόνο, να αισθανθεί ότι έχει επιτύχει μια εικόνα βιωματικού χρόνου. Μετρά τα λεπτά που είναι απαραίτητα, για να εγγράψει οποιαδήποτε δεδομένη εργασία, δίνοντας έμφαση στην πραγματική πράξη περισσότερο ως διαδικασία παρά ως απόκτηση γνώσης από την επανάληψη. Το κύριο μέλημα του Σαράντη Γκάγκα σε αυτή τη σειρά των έργων του, είναι η ηθική του Επίκουρου, για τον οποίο η υλική γνώση είναι ύψιστης σημασίας.  Ο Επίκουρος, στην  επιστολή του προς τον Ηρόδοτο, διακήρυττε ότι «το σύμπαν είναι άπειρο». Πίστευε ότι η μέτρηση του χρόνου, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω σύγκρισης με άλλα φαινόμενα, αλλά  περισσότερο έπρεπε να εκτιμηθεί ως ένα μοναδικό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Οι επαναλήψεις του Γκάγκα, θα μπορούσαν να συσχετιστούν με την ανατολική φιλοσοφία του Βουδισμού και την πεποίθηση ότι η ενόραση έρχεται όταν κάποιος ασχολείται με τις καθημερινές βαρετές δουλειές. Όταν όμως μας χτυπά, η δύναμή της είναι σαν τον κεραυνό που μας ξυπνά από την ονειροπόλησή μας.

Η Renee Magnanti χρησιμοποιεί ως κύριο θέμα μοτίβα που συνοδεύονται από κείμενα. Συνδυάζοντας μοτίβα και γραφή από διαφορετικούς πολιτισμούς επιτυγχάνει διαπολιτισμικούς, διακρατικούς, πολυπολιτισμικούς διαλόγους.  Μέσα στα σχέδιά της υπάρχουν διάσπαρτες, ολόκληρες λέξεις ή μέρος λέξεων που έχουν σχέση με την εργασία των γυναικών και τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία. Τα μοτίβα της κάποιες φορές βασίζονται σε παραδοσιακές μορφές τέχνης, όπως τα ινδονησιακά ikat υφάσματα, ειδικότερα τα υφαντά των iban γυναικών, μαζί με γυναικεία μπατίκ μοτίβα της Java.  Mοτίβα από τα αφρικανικά kuba υφάσματα, από τα pojagi της Κορέας, τα κεντήματα της Ουγγαρίας και τα ελληνικά υφαντά, αντιπαραβάλλονται με επιστολές που διακηρύσσουν αδικίες οι οποίες διαπράττονται εις βάρος των γυναικών. Η Magnanti χρησιμοποιεί δηλώσεις-κλειδιά από επιστημονικά κείμενα που αντιστοιχούν σε διάφορα μοτίβα με παραδοσιακά έθιμα. Επίσης έχει ανακαλύψει φεμινίστριες συγγραφείς, αρχίζοντας από τη Βιρτζίνια Γουλφ, και χρησιμοποιεί αποσπάσματα από τα έργα της, που τα συνυφαίνει με σχέδια της γυναικείας τέχνης της υφαντουργίας ή σχέδια από την πατρίδα της συγγραφέως.  Επιλέγοντας συγκεκριμένα κείμενα και ενσωματώνοντάς τα στη δουλειά της, μας δίνει τo γενικό πλαίσιο των μοτίβων των έργων της αλλά και τις λέξεις που χρησιμοποιούνται ως μοτίβα στην απόδοσή τους.   

Ο Ζάφος Ξαγοράρης στο «Analytic Series» παρουσιάζει κυρίως σχέδια, μηχανισμούς και δρώμενα που λαμβάνουν χώρα σε δημόσια μέρη και εστιάζουν σε πρόσφατες πολύ συγκεκριμένες ή ιστορικές συνθήκες. Οι κειμενικές αναφορές όπως φαίνεται και στο βίντεό του, περιγράφουν, συγκρίνουν και επεξηγούν τον τρόπο με τον οποίο οι κανονισμοί καθορίζουν το δημόσιο χώρο. Παρουσιάζοντας νομικά κείμενα από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές που απαγορεύουν μια υποθετική δημόσια συμπεριφορά, ο Ξαγοράρης και οι σπουδαστές του αναπαριστούν την εν λόγω παράνομη πράξη. Αυτές οι παράνομες πράξεις θα μπορούσαν να είναι το να κοιμάται κάποιος  σε ένα παγκάκι, να είναι μεθυσμένος στο δρόμο, ή να έχει χάσει τον αυτοέλεγχο. Οι ασπρόμαυροι πίνακες ζωγραφικής και τα σχέδιά του, περιγράφουν δράσεις που εκτυλίσσονται δημόσια ενώ συνδέονται με την αστική πραγματικότητα και τους ανθρώπους που κατοικούν στο χώρο αυτό. Ο Ξαγοράρης δουλεύει επίσης με τα πολυμέσα και τον ήχο, με στόχο να δημιουργήσει εγκαταστάσεις που κατά μία έννοια, παρεμβαίνουν στη λειτουργία του αστικού χώρου.

Ο Bill Pangburn επικεντρώνεται στο να εκφράσει το νόημα του χρόνου, αποκαλύπτοντάς το αλληγορικά, μέσα από το νερό, χρησιμοποιώντας γραμμικά μοτίβα. Ενώ η μεταφυσική του νερού, είναι το κύριο μέλημά του, ενδιαφέρεται επίσης για τον ρόλο του νερού στην καθημερινότητα. Έτσι τα κυματιστά μοτίβα που μπορεί να συγκριθούν με «τρεχούμενο νερό», είναι διάσπαρτα στο κείμενο και κυριολεκτικά συλλαβίζουν τη λέξη «νερό». Η ενασχόληση του Pangburn με το νερό μπορεί να αποδοθεί στην ευαισθησία του για την ξηρασία που μαστίζει το Τέξας, την πόλη όπου γεννήθηκε, για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την αλόγιστη χρήση του νερού, ζητήματα που οδηγούν σε ένταση του ανταγωνισμού για το νερό. Αν και η νομοθεσία για το νερό, έχει την πρόθεση να αμβλυνθεί η διαμάχη, είναι πολύ συχνά περίπλοκη  και αντιφατική, οδηγώντας σε δικαστικές προσφυγές και διαμάχες, όπως είναι εμφανές στον πρόσφατο «πόλεμο για το νερό» μεταξύ Τέξας και Νέου Μεξικού, όπως και η δίκη στο Τέξας υπέρ του «νόμου της μεγαλύτερης αντλίας» και του δικαιώματος της διεκδίκησης. Μιλώντας πρωτίστως με οικονομικούς όρους, υπάρχει η θεωρία ότι το νερό είναι δυσεύρετο, κι αυτό είναι που  κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα ζητήματα και παραμένει η κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τις διεκδικίσεις.  Η αυξανόμενη έλλειψη νερού εγείρει ερωτήματα για την κοινωνική δικαιοσύνη και μας φέρνει αντιμέτωπους με την έννοια της ατομικής ελευθερίας και του δικαιώματος της ιδιοκτησίας.  Κατά συνέπεια, προκύπτει το ηθικό ερώτημα, εάν, ως κοινωνία, είμαστε σε θέση να δεσμευτούμε για την ευημερία όλων μας και για τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντός μας.

Καθένας από τους καλλιτέχνες, προσεγγίζει ηθικά ζητήματα και κοινωνικά προβλήματα ενώ εξασκεί την αντίστοιχη τέχνη του στη ζωγραφική, την εγκατάσταση, το σχέδιο, την ύφανση, την χαρακτική ή χρησιμοποιεί τα ψηφιακά μέσα, για να επικοινωνήσει τις πεποιθήσεις του υποστηρίζοντας την ισότητα. Κατά την εμβάθυνση τους στο κείμενο οι καλλιτέχνες γίνονται περισσότερο εννοιολογικοί, όμως οι λέξεις διατηρούν την προσήνειά τους. Η λέξη χρησιμεύει στο να επικεντρώσει την προσοχή του θεατή στη διττή διάσταση, γεγονός που μας αποτρέπει να δούμε το υπόβαθρο ως πραγματικό χώρο.