Το συνεχές του κόκκινου, στο ζωγραφικό έργο red studio του Matisse 1911, είναι ένας μυστήριος και αχανής χώρος. Νομίζουμε ότι κατανοούμε τον εικονιζόμενο χώρο και ότι θα μπορούσαμε να τον αποδώσουμε με ήχους ή να τον περπατήσουμε. Θεωρούμε την κατανόηση μιας εικόνας σαν δυνατότητα της χρήσης της. Ποιος θα μπορούσε να ενεργήσει κατά κάποιον τρόπο σύμφωνα μ’ αυτήν;
Ο πονόδοντος μοιάζει με το άλλο κόκκινο προσωπικό δωμάτιο του 1908, του περιβόητου πίνακα αρμονικό κόκκινο του Matisse. «Is everybody in?» αναρωτιέται ο Γουίλιαμ Μπάροουζ. Πόσοι χωράν σε αυτά τα κόκκινα δωμάτια του Matisse; Κανείς. Είναι μη χώροι, παραδομένοι στην πυρά, παραδομένοι στον οίκτο της παρατήρησης. Τι είδους δραστηριότητα ονομάζουμε «προσπαθώ να κοκκινίσω κάτι»; Τι κάνουμε όταν θέλουμε να κοκκινίσουμε στο χθες τη βόλτα που κάναμε στο βουνό;
Προσπαθούμε να φανταστούμε το τοπίο κόκκινο. Προσπαθούμε να δούμε τι είδους σημάδια από μπλε, από ροζ αφήνει ο Matisse, που είναι στα αλήθεια παράξενα σχέδια και δεν μπορούμε να φανταστούμε ή να μαντέψουμε το σκοπό τους. Αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ, είναι ότι δεν μπορούμε να δούμε τις λεπτές γραμμές των αντικειμένων που απεικονίζει, μισοβυθισμένες στο κόκκινο, δίχως να ακούσουμε μέσα στο μυαλό μας μια ηχητική εικόνα, μια εικόνα σαν ένα φέρετρο που δεν θα καεί ποτέ αλλά θα είναι πυρωμένο για πάντα.
Η στερεότητα των αντικειμένων στους κόκκινους πινάκες του Matisse είναι ασύμμετρη, γραμμές συναρτούμενες που αδειάζουν το σώμα του χώρου. Είναι χώροι απάτητοι, απατηλοί και συναρπαστικά ελκυστικοί. Η Έλλη Χρυσίδου και ο Γιώργος Τσακίρης, ντυμένοι στα κόκκινα, αόρατοι μέσα στα έργα τουMatisse, συναντιούνται, και το σχηματισμένο καινούργιο κόκκινο γίνεται το χρηστικό εργαλείο για να κατακτήσεις ερυθρούς χώρους.
Αν κάποιος έχει μπροστά του τη μορφή ενός στερεού αντικειμένου, ο Γιώργος Τσακίρης μπορεί να το φανταστεί ως ένα τυχαίο σχηματισμένο σώμα από σωστά πλεγμένες κόκκινες κλώστες, μέχρι να γεννηθεί χώρος και το αντικείμενο να λειτουργήσει ως χρηστικό εργαλείο-αργαλειός. Αν εμβαθύνει κάποιος σ’ αυτό, μπορεί να δει ως μορφές μιας κλάσης σωμάτων τις κατοικίες ζώων ή ανθρώπων. Τις μορφές μιας άλλης κλάσης, ως προπλάσματα χωρικών τοπίων. Αυτά είναι οι ανυποχώρητοι θαρραλέοι τόποι της Έλλης Χρυσίδου, αιματωμένοι, ξέσαρκοι στο χρόνο, μέχρι εκεί που μπορεί να δοθεί νόημα σε μια δίχως νόημα μορφή. Στα χαρτιά της Χρυσίδου και στους αργαλειούς του Τσακίρη, συναντιούνται η ομοιοχρωμία συνειρμών του κόκκινου, του πάθους, του θανάτου, της παπαρούνας, του σταυρού και της ημισελήνου.
Ακριβώς στη ζεύξη των φωτο-υποδοχέων του ερυθρού …
«μόλις χωρίζεται η λάβα από το ηφαίστειο, σπάει το τζάμι της μινιατούρας...», γράφει η Αγγελική Σιγούρου, και το ακατάληπτο εσωτερικό μας κόκκινο ορμά προς τα έξω, φονικό και ζωογόνο.
«μόλις χωρίζεται η λάβα από το ηφαίστειο, σπάει το τζάμι της μινιατούρας...», γράφει η Αγγελική Σιγούρου, και το ακατάληπτο εσωτερικό μας κόκκινο ορμά προς τα έξω, φονικό και ζωογόνο.
Χάρης Κοντοσφύρης
Αλληλεπιδραστής / gestalter
30/10/2013
Culture now
Γιώργος Τσακίρης - Έλλη Χρυσίδου: Όλα στο κόκκινο!
Τετάρτη, 20 Νοεμβρίου 2013 11:49
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώροςπαρουσιάζει την κοινή έκθεση δύο Θεσσαλονικέων καλλιτεχνών, τουΓιώργου Τσακίρη και της Έλλης Χρυσίδου, η οποία είναι αφιερωμένη στο κόκκινο, το χρώμα της φωτιάς, του πάθους και της εμμονής...
Οι δύο καλλιτέχνες απαντούν στις σύντομες ερωτήσεις του Culturenow.gr και μας εξηγούν γιατί το κόκκινο είναι ένα χρώμα - μία έννοια καλύτερα - που σε παθιάζει και σε εμπνέει για δημιουργία.
Συνέντευξη Αθηνά Πούλιου
Culturenow: Aπό τις 20 Οκτωβρίου κατεβαίνετε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, για να παρουσιάσετε στο Αθηναϊκό κοινό, την κοινή σας έκθεση, με τίτλο «Όλα στο κόκκινο». Πείτε μας λίγα λόγια για την έκθεση αυτή.
Γιώργος Τσακίρης: Η φίλη Έλλη εδώ και χρόνια δουλεύει με το κόκκινο όπως κι εγώ από το 1997. Παράλληλα με την έρευνα μου πάνω στην βιολογία και την τέχνη φτιάχνω τους καλούμενους "αργαλειούς" χρησιμοποιώντας πάντα κόκκινη κλωστή. Έτσι έχοντας ως αντικείμενο έρευνας το κόκκινο αποφασίσαμε να συναντηθούμε σε επιμέλεια του φίλου Χάρη. Η έκθεση στον Τεχνοχώρο γίνεται σε συνεργασία με την Λόλα Νικολάου .
Έλλη Χρυσίδου: Κοινή διαδρομή χρόνων και των δύο τα τελευταία στο κόκκινο η αφορμή γι’ αυτή την έκθεση την έκθεση διάλογο στο κόκκινο.
C. N: Τι συμβολισμό έχει για εσάς το κόκκινο;
Γ. Τ.: Χρώμα πάθους, αντοχής, γλυκό στην συνδιαλλαγή μαζί του, χρώμα εμμονικό.
Έ. Χ.: Ισχύουν όλα αυτά που είπε ο Γιώργος. Όταν όμως όλη η έρευνα σου έχει να κάνει με τις εμμονές, το χρώμα το οποίο θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις πιστεύω και αποφασίζω ότι είναι το κόκκινο.
C. N.: Με τι έργα συμμετέχει ο καθένας στην έκθεση αυτή;
Γ. Τ.: Εγώ με επίτοιχους «αργαλειούς», έργα χώρου, και με μικρά έργα χρώματος και κολάζ.
Έ. Χ.: Με μικρά και μεγάλα σχέδια με ιπτάμενους ρινόκερους εγκλωβισμένους στους αργαλειούς του Γιώργου.
C. N.: Ποιά έργα σας ξεχωρίζετε ως πιο αντιπροσωπευτικά για την έννοια και τον συμβολισμό του κόκκινου;
Γ. Τ.: Σίγουρα αυτά που γίνονται με το πλέξιμο της κόκκινης κλωστής, γιατί για μένα λειτουργούν ως διαδικασία εξαγνισμού και προσευχής, όπως ο καλόγερος φτιάχνει το κομποσκοίνι του.
Ε. Χ.: Είναι μια ενότητα που η γραφή με το απαγορευτικό και το εμμονικό κόκκινο σε χώρο και σε χρόνο άτοπο και άχρονο δημιουργεί έναν διάλογο ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να υποστηρίξω ότι όλα έχουν ίδια δυναμική.
C. N.: Η εικαστική σας συνάντηση πώς προέκυψε;
Γ. Τ.: Υπάρχει φιλία και συνεργασία χρόνων, ιδιαίτερος θαυμασμός για το έργο και την παρουσία της Έλλης στον χώρο. Είμαι από τους φαν της δουλειάς της.
Έ. Χ.: Συμφωνώ με τα όσα προείπε ο Γιώργος.
C. N.: Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη. Πώς προέκυψε η παρουσίαση της έκθεσης στην Αθήνα;
Γ. Τ.: Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Το αίτιον οι Δουμάς Πέτρος και Ηλέκτρα, η Λόλα Νικολάου και ο Χάρης Κοντοσφύρης.
Ε. Χ.: Το ίδιο ισχύει και για μένα.
C. N.: Θα παρουσιαστεί και σε άλλο χώρο η κοινή αυτή έκθεση;
Γ. Τ.: Σίγουρα θα την δείξουμε και αλλού εάν δεν τα χαλάσουμε μεταξύ μας. Ναι προγραμματίζω στο επόμενο διάστημα έκθεση.
Ε. Χ.: Μάλλον ναι. Όχι δεν έχω προγραμματίσει κάποια ατομική έκθεση ακόμα.
Η έκθεση του Γιώργου Τσακίρη και της Έλλης Χρυσίδου θα εγκανιαστεί στις 20 Νοεμβρίου 2013 στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος. Περισσότερες πληροφορίες
Οι δύο καλλιτέχνες απαντούν στις σύντομες ερωτήσεις του Culturenow.gr και μας εξηγούν γιατί το κόκκινο είναι ένα χρώμα - μία έννοια καλύτερα - που σε παθιάζει και σε εμπνέει για δημιουργία.
Συνέντευξη Αθηνά Πούλιου
Culturenow: Aπό τις 20 Οκτωβρίου κατεβαίνετε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, για να παρουσιάσετε στο Αθηναϊκό κοινό, την κοινή σας έκθεση, με τίτλο «Όλα στο κόκκινο». Πείτε μας λίγα λόγια για την έκθεση αυτή.
Γιώργος Τσακίρης: Η φίλη Έλλη εδώ και χρόνια δουλεύει με το κόκκινο όπως κι εγώ από το 1997. Παράλληλα με την έρευνα μου πάνω στην βιολογία και την τέχνη φτιάχνω τους καλούμενους "αργαλειούς" χρησιμοποιώντας πάντα κόκκινη κλωστή. Έτσι έχοντας ως αντικείμενο έρευνας το κόκκινο αποφασίσαμε να συναντηθούμε σε επιμέλεια του φίλου Χάρη. Η έκθεση στον Τεχνοχώρο γίνεται σε συνεργασία με την Λόλα Νικολάου .
Έλλη Χρυσίδου: Κοινή διαδρομή χρόνων και των δύο τα τελευταία στο κόκκινο η αφορμή γι’ αυτή την έκθεση την έκθεση διάλογο στο κόκκινο.
C. N: Τι συμβολισμό έχει για εσάς το κόκκινο;
Γ. Τ.: Χρώμα πάθους, αντοχής, γλυκό στην συνδιαλλαγή μαζί του, χρώμα εμμονικό.
Έ. Χ.: Ισχύουν όλα αυτά που είπε ο Γιώργος. Όταν όμως όλη η έρευνα σου έχει να κάνει με τις εμμονές, το χρώμα το οποίο θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις πιστεύω και αποφασίζω ότι είναι το κόκκινο.
C. N.: Με τι έργα συμμετέχει ο καθένας στην έκθεση αυτή;
Γ. Τ.: Εγώ με επίτοιχους «αργαλειούς», έργα χώρου, και με μικρά έργα χρώματος και κολάζ.
Έ. Χ.: Με μικρά και μεγάλα σχέδια με ιπτάμενους ρινόκερους εγκλωβισμένους στους αργαλειούς του Γιώργου.
C. N.: Ποιά έργα σας ξεχωρίζετε ως πιο αντιπροσωπευτικά για την έννοια και τον συμβολισμό του κόκκινου;
Γ. Τ.: Σίγουρα αυτά που γίνονται με το πλέξιμο της κόκκινης κλωστής, γιατί για μένα λειτουργούν ως διαδικασία εξαγνισμού και προσευχής, όπως ο καλόγερος φτιάχνει το κομποσκοίνι του.
Ε. Χ.: Είναι μια ενότητα που η γραφή με το απαγορευτικό και το εμμονικό κόκκινο σε χώρο και σε χρόνο άτοπο και άχρονο δημιουργεί έναν διάλογο ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να υποστηρίξω ότι όλα έχουν ίδια δυναμική.
C. N.: Η εικαστική σας συνάντηση πώς προέκυψε;
Γ. Τ.: Υπάρχει φιλία και συνεργασία χρόνων, ιδιαίτερος θαυμασμός για το έργο και την παρουσία της Έλλης στον χώρο. Είμαι από τους φαν της δουλειάς της.
Έ. Χ.: Συμφωνώ με τα όσα προείπε ο Γιώργος.
C. N.: Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη. Πώς προέκυψε η παρουσίαση της έκθεσης στην Αθήνα;
Γ. Τ.: Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Το αίτιον οι Δουμάς Πέτρος και Ηλέκτρα, η Λόλα Νικολάου και ο Χάρης Κοντοσφύρης.
Ε. Χ.: Το ίδιο ισχύει και για μένα.
C. N.: Θα παρουσιαστεί και σε άλλο χώρο η κοινή αυτή έκθεση;
Γ. Τ.: Σίγουρα θα την δείξουμε και αλλού εάν δεν τα χαλάσουμε μεταξύ μας. Ναι προγραμματίζω στο επόμενο διάστημα έκθεση.
Ε. Χ.: Μάλλον ναι. Όχι δεν έχω προγραμματίσει κάποια ατομική έκθεση ακόμα.
Η έκθεση του Γιώργου Τσακίρη και της Έλλης Χρυσίδου θα εγκανιαστεί στις 20 Νοεμβρίου 2013 στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος. Περισσότερες πληροφορίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου