Red Hulk -αν ήμουν παραγωγός θα εμπιστευόμουν την Ασημίνα Πρόεδρου να κάνει σινεμά.
Την Ασημίνα Πρόεδρου την γνώρισα πριν 4 χρόνια. Έτυχε να παρακολουθήσουμε μαζί ένα σεμινάριο για τον κινηματογράφο στο σχολείο Κινηματογράφου Βασίλης Ραφαϊλίδης.
Από τότε είχα σπάνια νέα της, ο καθένας τράβηξε την δική του πορεία, ώσπου πέρυσι μου έστειλε ένα μήνυμα στο fb να δω μια ταινία της που έπαιρνε μέρος στο altcineAction online φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που διοργάνωνε η διαδικτυακή πύλη altcine.com. Είδα ένα δεκάλεπτο video, τελείως ερασιτεχνικό,
αλλά το θέμα δεν σε άφησε αδιάφορο. Στην διοργάνωση όταν η νικήτρια. Την ξαναείδα στην δική μου προβολή στην Ταινιοθήκη, στο final cut της ταινίας μου «Ο δρόμος του Ορφέα», όπου μου ανακοίνωσε πως ετοιμάζει μια ταινία μικρού μήκους με θέμα το ρατσισμό για την πτυχιακή της στο Αμερικανικό Κολέγιο όπου έκανε μαθήματα σκηνοθεσίας. Για να είμαι ειλικρινής δεν έδωσα και πολύ σημασία, και κάποια μέρα που με χρειάστηκε πήγα να βοηθήσω, αλλά δεν έκαστα στο γύρισμα μιας και αργοπορούσε.
Οι γυναίκες άμα θέλουν κάνουν θαύματα και η Ασημίνα Πρόεδρου είναι από τις δημιουργικές γυναίκες που φτάνουν στο θαύμα. Ξεκίνησε ένα project για σπουδαστική εργασία και κατάφερε να αποσπάσει τα πιο σπουδαία βραβεία της χρονιάς με τη μικρού μήκους Red Hulk. Πρώτα στη Δράμα που πήρε το Πρώτο βραβείο και επίσης το πρώτο στις Νύχτες Πρεμιέρας. Μια διαβολική σύμπτωση, το θέμα της ταινίας αντικαθρέφτιζε το σοκ των ημερών που έφερνε τη χώρα για μια ακόμη φορά στην παγκόσμια επικαιρότητα με τον θάνατο του Παύλου Φύσσα. Η –κακή- συγκυρία έφερνε στην ταινία το τέλειο timing, και πολλά βραβεία. Θα μου πείτε, μόνο το γεγονός έκανε την ταινία να εκτοξευθεί στις πρώτες θέσεις των μικρομηκάδων; Όχι η κ. Προέδρου μελέτησε πολύ καλά το θέμα της και οργάνωσε άρτια και επαγγελματικά την όλη κατάσταση. Είδα τη δουλειά της στην ταινιοθήκη όπου την είχαν καλέσει, στη διοργάνωση που πέρυσι της χάρισε το βραβείο κοινού για το video που μίλησα πιο πάνω. Mόνο που αυτή εδώ η δουλειά δεν είναι ένα σπουδαστικό video, είναι μια σούπερ επαγγελματική παραγωγή που και τα μεγάλα studios του χόλιγουντ θα ζήλευαν. Η γραφή, ρεαλιστική, θυμίζει έντονα την βρετανική σχολή του free cinema, η κάμερα στο χέρι παραπέμπει στο δόγμα των Σκανδιναβών, η όλη δράση κρατά τον έντονο ρυθμό μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Τι γίνεται λοιπόν, ποιο είναι το θέμα της ταινίας και τι θέλει να πει η Ασημίνα Προέδρου που έχει γράψει και το σενάριο; Φτιάχνει λοιπόν έναν λαϊκό χαρακτήρα γύρω στα είκοσι και εμπλέκει τον ήρωά της στον φόνο ενός Πακιστανού. Ρατσιστική βία και μια φονική ομάδα νεαρών που μαχαιρώνουν και ξυλοκοπούν μετανάστες χωρίς καμία αιτία. Το σπουδαίο είναι πως δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον αδελφό της -και είναι ερασιτέχνης. Σας πληροφορώ πως η υποκριτική του είναι άψογη. Η ταινία με την καταπληκτική φωτογραφία, τα γρήγορα κοντινά πλανά και το λειτουργικό μοντάζ σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό. Γίνεται τόσο επίκαιρη όσο ποτέ με τα γεγονότα των ημερών που μας σόκαραν με τα ναζιστικά καθάρματα.
Ας έρθουμε όμως στο σινεμά που απεικονίζει αυτήν την πραγματικότητα. Ο θεατής έχει ανάγκη να βλέπει μια τέτοια ιστορία στο πανί που του δείχνει καταπρόσωπο τη βία της ζωής του; Εδώ μπήκε να ξεχάσει αυτά που συμβαίνουν γύρω του, αυτά που βλέπει στη tv και ακούει στο ραδιόφωνο, δεν ήρθε να ταυτιστεί με τον ήρωα που είναι ρατσιστής και φονιάς. Μπήκε να τα ξεχάσει όλα αυτά, θέλει το δίωρό του να είναι Αλλιώς από την πραγματικότητά του. Ο θεατής στη σκοτεινή αίθουσα κυνηγάει το όνειρο, τον ανεκπλήρωτο ερώτα, ταξιδεύει σε άγνωστο κόσμο. Τα συναισθήματα που γεννάει το πανί μες στο σκοτάδι είναι τόσο δυνατά που τον συγκινούν και τον καθηλώνουν, αν η συνταγή του σκηνοθέτη που μαγείρεψε την ιστορία πετύχει.
Ξέρουμε όταν τα φώτα ανοίξουν πως το πανί μας εξαπάτησε. Αυτός είναι ο σκοπός του κάθε σκηνοθέτη που φτιάχνει την ιστορία του πάνω στο παιχνίδι της πλάνης.
Η ταινία που σας περιγράφω δε με εξαπάτησε. Αυτά που είδα στη μεγάλη οθόνη συμβαίνουν εκεί, στις λαϊκές γειτονιές που δολοφονούν οι ναζί. Σε κάποια τέτοια γειτονιά περιφέρεται ο ήρωας της ταινίας και γίνεται καθρέφτης της συντηρητικής οικογένειας και της σύγχυσης που επικρατεί μέσα μας και γύρω μας. Η Προέδρου φτιάχνει την ιστορία της και το κάνει πολύ καλά. Κυρία μου, μακάρι να μπει η αμεσότητα στη τέχνη και στη ζωή μας γιατί τα πράγματα πάνε κατά διαβόλου.
Το Red Hulk είναι μια άριστο δείγμα από τον πραγματικό σημερινό κινηματογράφο της χώρας που τα τελευταία 4 χρόνια θριαμβεύει στα διεθνή φεστιβάλ.
Κώστας Κολημένος, σκηνοθέτης
Πηγή: http://indigoblue.gr/?p=3739
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου