Γιάννης Κριμιτζάς Από μικρός ήθελα να έχω ένα δικό μου σπίτι

.

                                                     

Από μικρός ήθελα να έχω ένα δικό μου σπίτι. Ένα δικό μου προσωπικό χώρο που θα με προφυλάσσει από τη βροχή και τον αέρα και όπου ο χειμώνας δεν θα είναι τόσο κρύος

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου, βάλθηκα να ψάχνω τα κατάλληλα υλικά για να χτίσω το σπίτι που πάντα ονειρευόμουνα  Το τσιμέντο μου φάνηκε πολύ συνηθισμένο και τα τούβλα υπερβολικά συμβατικά. Το ξύλο πολύ φθαρτό και ο χάλυβας τόσο ψυχρός και απρόσωπος. Η αναζήτηση υλικών έμοιαζε μάταια ώσπου ξαφνικά μου ήρθε η φαεινή ιδέα. Θα έχτιζα ένα σπίτι από βιβλία..
Πλέον δεν είχα καιρό για χάσιμο. Κατέστρωσα τα σχέδια και δεν έμενε παρά να συγκεντρώσω κατάλληλα σε ποιότητα και επαρκή σε αριθμό βιβλία ώστε να τα τοποθετήσω με τρόπο τέτοιο ώστε να κατασκευάσω ένα άρτιο οικοδόμημα. Προφανώς, για να μη βρεθώ προ εκπλήξεων και για να βεβαιωθώ ότι κάθε δομική μονάδα είναι αρκετά στιβαρή έπρεπε πριν χρησιμοποιήσω το κάθε βιβλίο να το έχω διαβάσει.
Σύμφωνα με το σχέδιο, τα θεμέλια θα αποτελούνταν από χοντρούς τόμους αρχαίων τραγωδιών και φιλοσοφίας πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχτεί το μετέπειτα οικοδόμημα. Έτσι άρχισα σιγά σιγά να χτίζω τους περιμετρικούς τοίχους με διπλές και τριπλές σειρές βιβλίων.
Σ το νότιο τμήμα του σπιτιού, η προοπτική μιας μετέπειτα πιθανής επέκτασης του σπιτιού προς αυτήν κατεύθυνση, με έκαναν να τοποθετήσω σ’ αυτό το κομμάτι συγγράματα σχετικά με τη φυσική και τα μαθηματικά. Τα έργα του Αϊνστάιν, του Φουριέ και τόσων άλλων γνωστών ή λιγότερο γνωστών επιστημόνων μπορούσαν να με ικανοποιήσουν προς το παρόν ως προς τη στατικότητα ενώ ταυτόχρονα άφηναν ανοιχτά περιθώρια για μελλοντική αναθεώρηση ή αντικατάσταση.
Ο ανατολικός τοίχος, που προοριζόταν για την κρεβατοκάμαρά μου, σταδιακά εμπλουτιζόταν με βιβλία του Σαίξπηρ, του Όσκαρ Ουάιλντ και του Μαρκέζ. Στόχος μου ήταν να επιτρέψω σε όσο το δυνατόν περισσότερο από το πρώτο πρωινό φως του ήλιου να μπει στο δωμάτιο μου και να με κάνει όσο το δυνατόν πιο αισιόδοξο δίνοντας ταυτόχρονα μια αύρα ερωτικού μυστηρίου στο χώρο. Παράλληλα, ο βορεινός τοίχος, που θα με προστάτευε από τον άνεμο χωρίς όμως να με αφήνει να ξεχνώ την αδυσώπητη παρουσία και ύπαρξή του,  άρχισε σταδιακά να υψώνεται με τα έργα του Νίτσε, του Ντοστογιέφσκι, του Σαρτρ.
Μετά από έντονο προβληματισμό, αποφάσισα για την κατασκευή του ανατολικού τοίχου να χρησιμοποιηθούν  οι δημιουργίες του Κάφκα,του Μπωντλαίρ και του Καμύ. Ίσως μέσω αυτών, το τελευταίο φως της μέρας να κατέληγε πιο αρμονικά στο σκοτάδι της νύχτας, που τόσο πολύ μοιάζει με την ψυχή του ανθρώπου, κάνοντας το έτσι πιο υποφερτό. Για το τέλος άφησα την σκεπή η οποία υλοποιήθηκε από αμέτρητους τόμους βιβλίων ιστορίας, λεξικών και εγκυκλοπαιδειών.
Σε όλη τη διάρκεια της κατασκευής απέρριψα αμέτρητα βιβλία. Μη θέλοντας να τα πετάξω στα σκουπίδια όμως, τα άφηνα απλά σε διάφορα εμφανή σημεία της πόλης. Το πιθανότερο είναι αυτά τα βιβλία πλέον να φιγουράρουν πάνω σε ράφια βιβλιοθηκών ως διακοσμητικά.
Όταν μετά από πολύ χρόνο και κόπο το έργο μου επιτέλους ολοκληρώθηκε, κατάλαβα  πως η μεγαλεπήβολη προσπάθειά μου ήταν μάταιη. Ναι μεν πλέον είχα το σπίτι που τόσα χρόνια ποθούσα αλλά δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να με θωρακίσει από όλα όσα φανταζόμουν ότι με απειλούν. Με τον καιρό τα βιβλία άρχισαν να φεύγουν από τη θέση τους και παρά τις συνεχείς επιδιορθώσεις και ενισχύσεις, η κατασκευή έμοιαζε ευάλωτη και ετοιμόρροπη.
Για αρκετές μέρες προσπαθούσα να βρω τη λύση για το δύσκολο πρόβλημα που αντιμετώπιζα. Χρειαζόμουν ένα συστατικό που θα συνέδεε τα βιβλία μεταξύ τους σε ένα στέρεο σώμα. Μετά από διάφορα πειράματα και αρκετό καιρό βρήκα τη λύση. Αυτό που έλειπε ανάμεσα από τα βιβλία ήταν η απαραίτητη βιωματική εμπειρία χωρίς την οποία, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να χτιστεί κάτι αποτελούμενο από βιβλία.
Γιάννης Κριμιτζάς
Οκτώβριος 2012