Η αλήθεια είναι πως κανείς δε με ρώτησε. Ενώ γνωρίζω πως η εμφάνισή μου είναι ελλιπής ο μάνατζερ αποφάσισε πως διαθέτω τα εχέγγυα για να πετύχω. Μου λείπει όμως το εσωτερικό φως. Αυτό που σαν υπόκωφος ήχος προσδίδει την απαιτούμενη αύρα της διαμεσολάβησης μεταξύ εμού και του ειδώλου μου προς τα έξω.
Τις στιγμές της δημιουργικής μου απασχόλησης με την εικονοποίηση μου, λησμονώ την ύπαρξη του τρίτου βλέμματος, που κινείται στον ενδότερο χώρο και υποκλέπτει το εξωτερικό βλέμμα για να το ταυτίσει με το δικό του και έτσι να οδηγηθώ στην προσδοκώμενη μετάβαση προς τα έξω. Λιμνάζω σε έναν τόπο όπου όλα αδρανοποιούνται κι εγώ στέκομαι περιχαρής ναρκισσευόμενος με το μεγαλείο της σύλληψής μου. Πεπεισμένος γι΄αυτό από τον μάνατζερ ενέδωσα στην αρχή της ανάρτησής μου σε ένα λευκό τοίχο οδηγούμενος στη αυτοεκτέλεσή μου.
Εκεί έξω όμως υπάρχει κάτι που περιμένει την αφύπνισή μου.
Την αναθεώρηση της ψευδαισθησιακής μου ύπαρξης , την εμψύχωσή μου από το πλήθος των βλεμμάτων που μπορούν να ανακαλύψουν σε μένα το λόγο το μεταμορφωμένο
σε εικόνα, που κοινωνεί με το δικό τους λόγο και γίνεται ηχηρή γροθιά, προς αυτούς
που στολισμένοι με την προσδοκία της αναγνώρισης
στέκονται μπροστά μου και με καλύπτουν με τη σκιά τους.
Νιώθω την ανάγκη να γίνω φύλλο από ένα δέντρο, μια γλυκιά γεύση της φύσης,
ο χυμός ενός καρπού, τα φτερά ενός πουλιού, μια φωνή ενωμένη με τις φωνές αυτών που μιλούν την
αλήθεια. Να πετάξω τα περιττά και να ανοίξω τη θύρα που οδηγεί
στην ανάληψη του ρόλου που πρέπει να έχω ως ένα ασήμαντο έργο τέχνης, που όμως τόλμησε
να ομολογήσει την αδυναμία του και να αυθαιρετήσει
απέναντι στην κοινωνία της υποκρισίας.
ΕΛΕΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου