Παρουσίαση Τεχνικών Χύτευσης Αλουμινίου από το εργαστήριο Διακοσμητικής

                                             


Την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012 στις 13:30 θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα
Μεγαλέξαντρος του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του
Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας παρουσίαση τεχνικών χύτευσης αλουμινίου.

Θα προβληθεί ένα σύντομο βίντεο για την χαλκοχυτική και θα συζητήσουμε
μεθόδους κατασκευής αυτοσχέδιου χυτηρίου. Επίσης θα παρουσιαστούν
αποτελέσματα πειραματικών χυτεύσεων από το καλοκαίρι και φωτογραφικό υλικό.


Μετά το τέλος της παρουσίασης οι ενδιαφερόμενοι θα δηλώσουν συμμετοχή για
την δημιουργία ομάδας για να κατασκευάσουμε και να λειτουργήσουμε ένα μικρό
χυτήριο στη σχολή.
Φίλιππος Καλαμάρας

Χύτευση (Casting)

    Χύτευση ονομάζουμε την μέθοδο παραγωγής μεταλλικών αντικειμένων, κατά την οποία λειωμένο μέταλλο (σε υγρή μορφή) παροχετεύεται σε καλούπι. Όταν το μέταλλο ψύχεται (στερεοποιείται) παίρνει το σχήμα του καλουπιού.

    Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν την χύτευση για να κατασκευάσουν μεταλλικά αντικείμενα, χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Οι λαοί της Μεσοποταμίας γνώριζαν να χυτεύουν τον μπρούτζο από το 3500 π.Χ. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι Σουμέριοι γνώριζαν από το 2500 π.Χ. την πολύπλοκη μέθοδο της χύτευσης με την μέθοδο του χαμένου κεριού. Αυτή την μέθοδο την συναντάμε στην Αίγυπτο, στην Κλασσική Ελλάδα, και στην Κίνα κατά την δυναστεία των Shang, το 1700 π.Χ. Στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον «μάθημα» για τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν οι τεχνίτες στην αρχαία Αθήνα, για να χυτεύουν χάλκινα αγάλματα με την μέθοδο του χαμένου κεριού. 

Στον κύλικα του 5ου αι. π.Χ. απεικονίζονται σκηνές από Αθηναικό εργαστήριο χύτευσης μπρούτζου.

       Στη βιομηχανία του κοσμήματος στη σημερινή εποχή η χύτευση και ειδικά η μέθοδος του χαμένου κεριού είναι η πιο διαδεδομένη  τεχνική κατασκευής κοσμημάτων. Θα περιγράψουμε τρεις τρόπους που χρησιμοποιούνται  για την κατασκευή χυτών  κοσμημάτων (cast jewels) και διακοσμητικών αντικειμένων.

   1) Η μέθοδος του σουπιοκόκαλου (cattlefish bone casting). Η μέθοδος σήμερα έχει αξία για εκπαιδευτικούς σκοπούς, και για να αντιληφθούμε πως μπορούμε  με λιγοστά μέσα, να αναπαράγουμε ένα κόσμημα. Το σουπιοκόκαλλο είναι ασβεστολιθικό υλικό και έχει δύο ιδιότητες που το καθιστούν κατάλληλο σαν καλούπι για χύτευση. Είναι μαλακό, και δεν καταστρέφεται σε ψηλές θερμοκρασίες. Έτσι τοποθετούμε μέσα στο σουπιοκόκκαλο το αντικείμενο που θέλουμε να αναπαράγουμε. Εν συνεχεία απομακρύνουμε το αντικείμενο από το εσωτερικό του σουπιοκόκαλλου. Το αντικείμενο έχει αφήσει το αποτύπωμα του, έχει δημιουργήσει δηλαδή  μέσα στο μαλακό σουπιοκόκκαλο μία κοιλότητα που αντιστοιχεί στο σχήμα του. Παροχετεύουμε το λειωμένο μέταλλο μέσα στην κοιλότητα και έτσι παίρνουμε ένα αντίγραφο του αντικείμενου μας.

    2) Η χύτευση σε πυρόχωμα.  Δουλεύουμε με την ίδια διαδικασία που ακολουθήσαμε και στην προηγούμενη μέθοδο, μόνο που στην περίπτωση αυτή, αντί για το σουπιοκόκαλο, χρησιμοποιούμε ένα διαιρούμενο καλούπι, που περιέχει ειδική πυρίμαχη άμμο. Με την μέθοδο αυτή χυτεύεται μπρούτζος, αλουμίνιο και χυτοσίδηρος (μαντέμι). Δεν χρησιμοποιείται η μέθοδος για κοσμήματα, αλλά για διακοσμητικά αντικείμενα, εξαρτήματα μηχανών, κ.λ.π. 

   3) Η μέθοδος του χαμένου κεριού. (Lost wax casting) ¨Έχει  ευρύτατη διάδοση στην κοσμηματοποιία , γιατί με μικρό κόστος παραγωγής, και χαμηλό κόστος εξοπλισμού (μηχανημάτων) προσφέρει μεγάλη ευελιξία στην παραγωγή. Για να κατασκευάσουμε π.χ. ένα ασημένιο δαχτυλίδι (σε πολλά αντίγραφα)  με αυτή την μέθοδο, ακολουθούμε τα εξής βήματα

     α) Κατασκευή  πρωτότυπου (μοντέλου) στο μέταλλο. Ο τεχνίτης κατασκευάζει χειροποίητο το δαχτυλίδι που εν συνεχεία θα αναπαραχθεί.

     β) Χρησιμοποιώντας ένα μηχάνημα που λέγεται λαστιχιέρα κατασκευάζουμε ένα καλούπι από καουτσούκ. Το λαστιχένιο αυτό καλούπι θα έχει την δυνατότητα να μας δώσει χιλιάδες αντίγραφα του δαχτυλιδιού μας σε κερί.

     γ) Στο τρίτο βήμα χρησιμοποιούμε ένα άλλο μηχάνημα που λέγεται κεριέρα. Η κεριέρα είναι ένα μικρό μηχάνημα που περιέχει λιωμένο κερί υπό πίεση . Αν κρατήσουμε σφιχτά  στο στόμιο της κεριέρας το καλούπι μας, θα τρέξει λιωμένο κερί με πίεση μέσα στο καλούπι. Όταν το κερί κρυώσει, θα πάρουμε  μέσα από το καλούπι, ακριβές αντίγραφο του δαχτυλιδιού μας σε κερί.

     δ) Γύρω από το κέρινο αντίγραφο περιχύνουμε γύψο. Ο γύψος έχει την υφή  λάσπης και καλύπτει εντελώς το κερί. Αφήνουμε για λίγα λεπτά τον γύψο και στεγνώνει , και εγκλωβίζει στο εσωτερικό του το κέρινο αντίγραφο.

     ε) Το επόμενο βήμα λέγεται αποκέρωση. Τοποθετούμε τον γύψο ο οποίος περιέχει το κέρινο αντίγραφο σ’ ένα φουρνάκι. Μέσα εκεί το κερί λιώνει,  στους 200^ο C και  απομακρύνεται από τον γύψο. Απομένει τότε ο γύψος που στο εσωτερικό του δημιουργείται μία κοιλότητα (μία τρύπα) η οποία έχει ακριβώς  το σχήμα του κεριού που μόλις απομακρύνθηκε. Δημιουργήσαμε δηλαδή στο εσωτερικό του γύψου ένα κενό που έχει ακριβώς το σχήμα του δαχτυλιδιού.

    στ)  Τοποθετούμε τον γύψο σ’ ένα φούρνο και σταδιακά ανεβάζουμε την θερμοκρασία στους 700^ο C. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο γύψος να «πετρώσει» (να σκληρύνει πολύ)

     ζ) Τέλος, μέσα στον γύψο που έχει τσιμεντοποιηθεί, ρίχνουμε με πίεση το λιωμένο ασήμι. Το ασήμι πάει και γεμίζει με πίεση την κοιλότητα που υπάρχει στο εσωτερικό του γύψου, και δημιουργεί μέσα σε αυτή την κοιλότητα ένα ασημένιο δαχτυλίδι ακριβώς ίδιο με το κέρινο δαχτυλίδι που είχαμε πριν.

     η) Σπάζουμε και πετάμε τους γύψους και μας μένει το ασημένιο δαχτυλίδι  που θέλαμε να κατασκευάσουμε.  Για να ανακεφαλαιώσουμε, σε πρώτη φάση,  αντιγράφτηκε το μεταλλικό μοντέλο και έγινε αντίγραφο του σε κερί, σε δεύτερη φάση  ξανααντιγράφτηκε το κέρινο δαχτυλίδι ,και πήραμε το τελικό ασημένιο δαχτυλίδι.

    Η μέθοδος που ήδη περιγράψαμε είναι μία αναπαραγωγική μέθοδος κατασκευής κοσμημάτων, μπορούμε δηλαδή να κατασκευάσουμε χιλιάδες αντίγραφα ενός αντικειμένου. Στους αρχαίους πολιτισμούς η μέθοδος του χαμένου κεριού χρησιμοποιείτο για την κατασκευή ενός μόνο αντικειμένου. Ο τεχνίτης σκάλιζε το αντικείμενο σε μελισσοκέρι. (στάδιο (γ)). Στη συνέχεια κάλυπτε το μελισσοκέρι με πηλό (στάδιο (δ)). Κατόπιν με θέρμανση απομάκρυνε το κερί από το εσωτερικό του πηλού (στάδιο (ε)). Τέλος μέσα στην κοιλότητα στο εσωτερικό του πηλού έχυνε  το λειωμένο μέταλλο και δημιουργείτο αντίγραφο του αντικειμένου που ο τεχνίτης είχε σκαλόισει στο μελισσοκέρι., Στην αρχαιότητα για  "αναπαραγωγικό" χυτό κόσμημα  χρησιμοποιούσαν πέτρινες μήτρες (καλούπια) όπως στη φωτογραφία πιό κάτω.

    4) Χύτευση σε καλούπια σιλικόνης  Μία μέθοδος που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η χύτευση ευτηκτικών κραμάτων (κράματα με χαμηλό σημείο τήξης) όπως ο μόλυβδος, το ζάμακ κ.λ.π. Το λειωμένο μέταλλο χυτεύεται απευθείας σε καλούπια από πυρίμαχη σιλικόνη και στερεοποιείται αμέσως.

              

 Τα αντικείμενα που παίρνουμε από την κεριέρα (φάση γ) τα τοποθετούμε όλα μαζί για να χυτευτούν συγχρόνως. Αφού προχωρήσει η διαδικασία του χυτηρίου, "μετατρέπονται" τα κέρινα αντικείμενα σε ασημένια. 

 
  Καλούπι εσώγλυφο σκαλισμένο σε  κόκκινο στεατίτη που χρησίμευε για την κατασκευή χυτών κοσμημάτων.  Μία μικρή ποσότητα λειωμένου χρυσού, χυνόταν  πάνω σε μία από τις θέσεις του καλουπιού. Μόλις ο χρυσός στερεοποιείτο, και τον αποκολλούσαν από το καλούπι, είχε πάρει το σχήμα της υποδοχής όπου χυτεύτηκε. Στην περίπτωση που το χυτό αντικείμενο  δεν ήταν πολύ ευκρινές, ο τεχνίτης τόνιζε τις αδρές γραμμές, χαράζοντας με καλέμι. Το καλούπι είναι κατασκευασμένο το 1200 π.Χ. Βρίσκεται στο μουσείο των Μυκηνών και προέρχεται από ανασκαφές στην περιοχή. 

 

     Σε πολλές περιοχές του κόσμου σήμερα, η χύτευση γίνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γινόταν στην ανατολική Μεσόγειο πριν 4000 χρόνια. Εδώ ο μεταλλουργός σε κάποια περιοχή της Κένυας χύνει τον λειωμένο χαλκό σε καλούπι. Αριστερά βλέπουμε το καμίνι με τα πυρακτωμένα κάρβουνα. Στο καμίνι αυτό, είχε τοποθετήσει το χωνί με το χαλκό , μέχρι το μέταλλο να γίνει  ρευστό και  κατάλληλο για χύτευση.

Η χρήση των μετάλλων αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξη της ανθρώπινης τεχνολογίας. Το πως και πότε όμως αρχίζει αυτή η εξέλιξη είναι ένα άλλο ιστορικό πρόβλημα. Τα ευρήματα και οι ενδείξεις που ανακαλύπτονται καθημερινά μερικές φορές δεν συμφωνούν καθόλου με την ιστορία όπως την φανταζόμαστε...

• Ήφαιστος
• τόρνος μετάλλων
• επεξεργασία σιδήρου
• καλλιτεχνική μεταλλουργία

• Κολοσσός της Ρόδου

• κράματα μετάλλων
• μεταλλωρυχεία

• πολύτιμοι λίθοι
• faux bijou

• καμίνια
• χρυσός

• xρυσόμαλλο δέρας

• επιμετάλλωση
• μπαταρία
• άγνωστα μέταλλα
• αλχημεία
• μυθική μεταλλουργία
• αρχαία νανοτεχνολογία;
• αλεξικέραυνα
• ατομική θεωρία

Ήφαιστος

Ήφαιστος

Το σίγουρο ήταν ότι στην αρχαία Ελλάδα η τέχνη του μετάλλου θεωρούταν ιδιαίτερα σημαντική μιας και είχε και δικό της Θεό τον Ήφαιστο. Ξεκίνησε την μεταλλουργική του καριέρα σε ένα υπόγειο σπήλαιο φτιάχνοντας κοσμήματα για την Θέτιδα και την Ευρυνόμη που τον μάζεψαν από την θάλασσα και τον μεγάλωσαν από μωρό. Εκεί είχε βρεθεί γιατί η μητέρα του Ήρα απογοητευμένη απ' την ασχήμια του τον πέταξε απ' τον Όλυμπο στην θάλασσα αμέσως μετά την γέννησή του.

Αργότερα όταν τελικά έγινε δεκτός στον Όλυμπο σαν Θεός, έστησε πλήρες εργαστήριο με καμίνια και αυτόματα φυσερά και χρυσά ρομπότ βοηθούς. Εκεί έφτιαχνε από πολεμικό υλικό για τους Θεούς, όπως οι κεραυνοί του Δία, αλλά μέχρι και διάφορα δώρα για θνητούς!

τόρνος μετάλλων

μαρμάρινο αγγείο

Κατ' αρχάς ξέρετε τι είναι ο τόρνος;
Τόρνος είναι ένα μηχανικό εργαλείο που αφαιρεί ανεπιθύμητο υλικό από περιστρεφόμενο κυλινδρικό αντικείμενο που επεξεργαζόμαστε με κοπτικά εξαρτήματα. Συνηθισμένες δουλειές με τόρνο είναι η μορφοποίηση, γυάλισμα, τρύπημα και άνοιγμα σπειρώματος βίδας.

Καλά όλα αυτά, αλλά πόσο αρχαία εφεύρεση μπορεί να είναι ο τόρνος; Εγώ πάντως νόμιζα ότι εφευρέθηκε κάπου κοντά στην βιομηχανική επανάσταση περίπου τον 18ο - 19ο αιώνα...! :-)

Σε μαρμάρινη πλάκα που βρέθηκε στην Ελευσίνα υπάρχει μια παραγγελία για κάποια μεταλλικά μέρη ειδικής ποιότητας και ειδικού σχήματος. Υπάρχει επίσης στην επιγραφή η διευκρίνηση ότι η επεξεργασία πρέπει να γίνει με τόρνο μετάλλων και όχι με τόρνο ξύλου ή κεραμικών! Απ' αυτό μπορούμε να βγάλουμε αυτόματα μερικά χρήσιμα συμπεράσματα για τους τεχνικούς εκείνης της εποχής.

Χρησιμοποιούσαν υλικά κοπής κατάλληλα για χαλκό, μπρούντζο κασσίτερο κλπ. και φυσικά ήξεραν να τα κρατάνε κοφτερά. Πράγμα που αυτόματα σημαίνει ότι είχαν την δυνατότητα χρήσης και επεξεργασίας χάλυβα!

η μαρμάρινη επιγραφή με παραγγελία τόρνευσης

Πρώτη φορά αναφέρεται τόρνος μαρμάρου για κατασκευή κιόνων απ' τον μηχανικό Θεόδωρο στην Σάμο. Οι αρχαίοι τεχνίτες χρησιμοποιούσαν επίσης τόρνους για ξύλα αλλά και για κεραμικά υλικά. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η τόρνευση κεραμικών δεν ξέρω αλλά μου φαίνονται αρκετά εύθραυστα οπότε οι τεχνίτες της εποχής πρέπει να ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν!

Η μαρμάρινη πλάκα με την παραγγελία που βρέθηκε είναι φτιαγμένη περίπου το 400 π.Χ. κατά συνέπεια υποθέτω ότι αναφέρεται σε εφευρέσεις τουλάχιστον 100 ή και 150 χρόνια παλιότερες!

Αν κρίνουμε όμως απ' το σχήμα και την επεξεργασία αγγείων από μάρμαρο που βρέθηκαν σε Μυκηναϊκούς τάφους αλλά ίσως έχουν Μινωική προέλευση, πάμε αρκετά πίσω κοντά στα μέσα του 16ου αιώνα π.Χ.

Πολλά παρόμοια αντικείμενα που δείχνουν φτιαγμένα σε τόρνο έχουν βρεθεί επίσης στην Αίγυπτο.

επεξεργασία σιδήρου

Τον έκτο αιώνα π.Χ. ο Γλαύκος από την Χίο κατάφερε για πρώτη φορά να συγκολλήσει σίδηρο. Αυτό φυσικά άνοιξε ένα σωρό νέες δυνατότητες στις διάφορες κατασκευές. Σίδηρος μπορεί να παραχθεί από οξείδιο του σιδήρου στους 800°C. Η θερμοκρασία που λιώνει ο σίδηρος είναι περίπου 1450°C.

Δεν είναι σίγουρο πότε εμφανίζεται ο σίδηρος στην Ελλάδα. Έχουν βρεθεί στις Μυκήνες και στην Πύλο δαχτυλίδια φτιαγμένα από σίδηρο και μάλιστα εμπλουτισμένα με νικέλιο ώστε να τον κάνουν ανοξείδωτο. Αυτά χρονολογούνται κοντά στο 1500 π.Χ. σε μία εποχή που νομίζαμε σαν του χαλκού!
Η ευρύτερη χρήση του σιδήρου σε όπλα ή εργαλεία εμφανίζεται μετά το 1200 π.Χ.

Ο σίδηρος μετατρέπεται σε αρκετά σκληρότερο χάλυβα με θέρμανση (βαφή) στους 750 - 900°C και εμπλουτισμό με άνθρακα. Μετά το πυρακτωμένο μέταλλο βυθίζεται σε νερό ή λάδι. Αυτό δημιουργεί ενώσεις καρβιδίων που κάνουν την σκληρότητα του σιδήρου μέγιστη. Για καλύτερη ελαστικότητα ο χάλυβας ξαναθερμαίνεται στους 250°C - 450°C.
Με αυτόν τον τρόπο η ελαστικότητα που δίνεται στον χάλυβα τον κάνει κατάλληλο για ελατήρια. Η αντοχή του κατάλληλο για γρανάζια, και απ' ότι φαίνεται και τα δύο χρησιμοποιήθηκαν σε αρκετές μηχανές κυρίως ανύψωσης βαρών. Πώς νομίζετε ότι χτίστηκε ο Παρθενώνας σε 8 χρόνια, με επιχωματώσεις και ατέλειωτους εργάτες; Οι μηχανές είχαν δώσει ήδη πολύ αποτελεσματικότερες λύσεις!

Μία μεταλλουργική παράδοση που έφτασε μέχρι τις μέρες μας λέει ότι το πυρακτωμένο μέταλλο για να αποκτήσει την μέγιστη αντοχή, και αν ήταν κοπτικό να μην «στομώνει» εύκολα η κόψη του, έπρεπε να στραφεί κατά την ψύξη του προς τον βορρά. Αραγε υπήρξε γνώση για τον προσανατολισμό των στοιχειωδών μαγνητών του σιδήρου ή απλά τυχαία παρατήρηση;

καλλιτεχνική μεταλλουργία

Απ' τα μεταλλικά ευρήματα της Μινωικής περιόδου παρατηρούμε ευχέρεια στην σφυρηλάτηση αλλά και στην χύτευση όπλων, εργαλείων αλλά και πολλών περίτεχνων κοσμημάτων. Η χρυσοχοΐα συναγωνίζεται την σύγχρονη σε τελειότητα. Αυτά πριν το 1450 π.Χ. που σταματάει απότομα ο Μινωικός πολιτισμός ίσως απ' την έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας.

Στην Μυκηναϊκή περίοδο η μεταλλοτεχνία γνώρισε επίσης άνθιση. Κυρίαρχο μέταλλο εξακολουθεί να είναι ο χαλκός με προσμίξεις κασσιτέρου για βελτιωμένη σκληρότητα. Στους Μυκηναϊκούς τάφους βρέθηκαν πολλά χρυσά και αργυρά σκεύη και κοσμήματα. Οι τεχνίτες της εποχής εφαρμόζουν διάφορες τεχνικές όπως έλαση, σφυρηλάτηση, ένθεση, χρυσοκόλληση και επένδυση χωρίς πρόβλημα.

Κολοσσός της Ρόδου

Η επιδεξιότητα στην χρήση των μετάλλων δημιούργησε ένα από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, το Κολοσσό της Ρόδου. Μετά από αποτυχημένη πολιορκία της Ρόδου, οι εγκαταλειμμένες πολιορκητικές μηχανές πουλιόνται και έσοδα αφιερώνονται στην κατασκευή αγάλματος του θεού Ήλιου. Ο Χάρης από την Λίνδο σε 12 χρόνια (304 -292 π.Χ.) κατασκεύασε τον Κολοσσό ύψους 31 μέτρων. Το κόστος των 300 ταλάντων ήταν δυσβάστακτο για την εποχή και τα οικονομικά προβλήματα του Χάρη λέγεται ότι τον οδήγησαν σε αυτοκτονία, αφήνοντας την ολοκλήρωση του Κολοσσού στον Λάχη.

Η θέση του Κολοσσού δεν ήταν στο λιμάνι με ανοιχτά πόδια και πλοία διερχόμενα από κάτω του, όπως ρομαντικοί Ελληνιστές ζωγράφοι καλλιτεχνικά τον απεικόνιζαν, αλλά σε άλλο σημείο προφανώς σε ναό του Ήλιου, η θέση του οποίου ακόμα δεν έχει βρεθεί.

Το 227 π.Χ. μεγάλος σεισμός συγκλονίζει την Ρόδο ρίχνοντας και τον Κολοσσό που πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια! Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του "μην κίνει τα κείμενα" και ο Κολοσσός δεν ξαναστάθηκε ποτέ πια όρθιος. Πολύ αργότερα κατά την Αραβική κατοχή της Ρόδου το 653 μ.Χ. ο Κολοσσός πουλήθηκε για μέταλλο σε Εβραίο έμπορο που χρειάστηκε 900 καμήλες για την μεταφορά.

κράματα μετάλλων

Σκιπίων ο Αφρικανός σε μπρούτζο

Ο χαλκός που χρησιμοποιούταν κυρίως την Μινωική και Μυκηναϊκή εποχή εμπλουτιζόταν με κασσίτερο για να αυξηθεί η σκληρότητα και η αντοχή του. Ο κασσίτερος του προσέδιδε και πιο ανοιχτόχρωμη απόχρωση. Αυτός είναι ο γνωστός μπρούντζος.

Ο ορείχαλκος, που μερικές φορές συγχέεται με τον μπρούντζο, είναι κράμα χαλκού και ψευδαργύρου και εμφανίζεται αρκετά αργότερα σαν οικονομικότερη λύση.
Οι θερμοκρασίες που απαιτούταν στον κλίβανο για αυτά τα κράματα ήταν κοντά στους 800°C.

Η κατασκευαστική ακρίβεια και η επιλεγμένη αντοχή έδωσαν την δυνατότητα κατασκευών ακριβείας όπως τα χιτώνια εμβόλων για τις αντλίες, μειωτήρες με γρανάζια, έδρανα αξόνων, κοχλίες κ.α.

Οι Ίνκας ήταν σε θέση να δημιουργήσουν κράματα αργύρου και πλατίνας. H πλατίνα όμως λιώνει στους 1775°C θερμοκρασία ιδιαίτερα δύσκολη να επιτευχθεί...!

μεταλλωρυχεία

Φυσικά η μεταλλουργία χρειάζεται μέταλλα από ορυχεία. Έτσι η μεταλλωρυχεία αναπτύχθηκε επίσης ανάλογα με τις ανάγκες των καιρών.
Ο κασσίτερος συνήθως αγοραζόταν απ' την Αγγλία αλλά τα υπόλοιπα μέταλλα βρισκόταν συνήθως τοπικά. Η Κύπρος είχε μεγάλη παράδοση στην παραγωγή χαλκού.

Φυσικά υπήρχαν και πολλά λατομεία - ορυχεία μαρμάρου, μολύβδου - ασημιού στο Λαύριο και μάλιστα με εκτενείς στοές, αλλά και λατομεία του γνωστού μαρμάρου στην Πάρο.

Κοντά στο Λαύριο στην θέση Θoρικό βρέθηκαν εγκαταστάσεις που δείχνουν μεταλλουργική δραστηριότητα από το 3000 π.Χ. Στις περιοχές του Λαυρίου: Δημολιάκι, Μεγάλα Πεύκα και Μπερτσέκο, βρέθηκε κι ένας τύπος κυκλικού πλυντηρίου του μεταλλεύματος μοναδικός στο είδος του. Λόγω ελλείψεως άφθονου νερού το πλυντήριο είχε κυκλική διάταξη με μικρή κλίση με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η μερική ανακύκλωση και μέγιστη οικονομία του νερού με την ελάχιστη δυνατή ανθρώπινη προσπάθεια.

για περισσότερα : «Μηχανική και τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα» του Χρήστου Λάζου

Στο μεταλλείο αυτό εξορυσσόταν μόλυβδος ο οποίος περιείχε και σε μικρή ποσότητα ασήμι. Αυτή ήτανε η κύρια πηγή χρηματοδότησης των σχεδίων της Αθήνας κατά τον «χρυσό αιώνα». Την εποχή της νίκης των Αθηναίων επί των Περσών στην ναυμαχία της Σαλαμίνας τα μεταλλεία έδιναν 750 τάλαντα τον χρόνο πράγμα που επέτρεψε να κατασκευαστούν 200 τριήρεις.
H κυριαρχία της Αθήνας σταματάει μόλις σταματάει και η σημαντική απόδοση ασημιού στα μεταλλεία του Λαυρίου, (ή συμπτωματικά άραγε;) μόλις αρχίζει η εξόρυξη του χρυσού από τους Μακεδόνες στο Παγκαίο και έξω απ' τον Στρυμόνα. Απ' ότι φαίνεται αυτός ο χρυσός αποτέλεσε σημαντική βοήθεια για την μακεδονική κυριαρχία. Στην συνέχεια ο Μέγας Αλέξανδρος σε κάθε πόλη που κατακτούσε επέβαλε κοπή του δικού του νομίσματος με τον κατακτημένο χρυσό κάνοντας το νόμισμά του πανίσχυρο παντού! Το ενιαίο νομισματικό σύστημα που επέβαλε ήταν βασικός παράγοντας της συνοχής αυτοκρατορίας του.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο σχετικά με τα μέταλλα, προς το παρόν, είναι κάποιο ορυχείο χαλκού στην Ροδεσία που υπολογίστηκε πως λειτουργούσε εδώ και 47.000 χρόνια! Επίσης κάποιο ορυχείο σιδήρου στη Νγκουένυα, Σουαζιλάνδη λέγεται ότι χρησιμοποιούταν κυρίως για την εξόρυξη αιματίτη (σιδηρούχου πετρώματος) ίσως για την κατασκευή κοσμημάτων, πριν από 25.000 χρόνια.

πολύτιμοι λίθοι

Απορία προκαλεί βέβαια και που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι πολύτιμοι λίθοι που συναντάμε σε πάρα πολλά αρχαία κοσμήματα, την στιγμή που γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς βρίσκονται σε μεγάλο βάθος μέσα στη γη. Πρέπει λοιπόν να δεχτούμε την πιθανότητα ότι υπήρχαν απ' την αρχαιότητα εκτός από ορυχεία μετάλλων και άλλα ορυχεία και για εξώρυξη πολύτιμων λίθων.

faux bijou

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι και η χρήση γυαλιού ή άλλων πετρωμάτων με τρόπο που να μιμείται αληθινά πετράδια. Οι Αιγύπτιοι είχαν δώσει καταπληκτικά τέτοια δείγματα. Η κοπή και το γυάλισμα τόσο του γυαλιού όσο και των πετραδιών είναι φυσικά άλλο ένα σημαντικό επίτευγμα. Αν δεν με πιστεύετε δοκιμάστε απλά να χαράξετε κάτι σε γυαλί.

καμίνια

Στο χωριό Στενό 6 χιλιόμετρα ανατολικά της Τρίπολης βρέθηκαν φούρνοι επεξεργασίας μετάλλων από το 2500 - 2200 π.Χ. Η έκταση και το μέγεθος των εγκαταστάσεων δείχνουν κάτι σχεδόν βιομηχανικών διαστάσεων!

Σιδηρουργοί με κλίβανο

Στην Ικαρία στην παραλία του Κιονίου στην θέση Σιδερόκαψο βρέθηκε μία εξαιρετικά μεγάλων διαστάσεων μεταλλουργική κάμινος σιδηρομεταλλεύματος. Έχει διάμετρο 3.6 μ. και ύψος πάνω από 3.4 μ. Είναι κτισμένη με σχιστόλιθο και πηγματίτη. Εσωτερικά είναι επιχρισμένη με κεραμικό το οποίο λόγω θερμοκρασίας έχει υαλοποιηθεί. Κάτι που δείχνει ότι η θερμοκρασία πέρασε πάνω από τους 800°C.
Επίσης στην περιοχή Δρακάνου Ικαρίας βρέθηκαν υπολείμματα μεταλλουργείου σιδήρου.

Στο Μεντζαμόρ της Σοβιετικής Αρμενίας ο καθηγητής Κοριούν Μεγκερτζιάν ανακάλυψε αρχαίο μεταλλουργικό εργοστάσιο. Σχεδόν 200 καμίνια ανακαλύφθηκαν, με ίχνη από χαλκό, ορείχαλκο, μόλυβδο, ψευδάργυρο, σίδηρο, χρυσό, κασσίτερο, αρσενίτη, αντιμόνιο, μαγνήσιο κ.α. Τα περισσότερα μεταλλεύματα ήταν εισαγόμενα και βρέθηκαν 14 διαφορετικά είδη ορείχαλκου, προφανώς ανάλογα με την χρήση προορισμού τους.
Βρέθηκαν επίσης κάποιες λαβίδες που είχαν διατηρήσει ακόμη την λάμψη τους κατασκευασμένες από χάλυβα! Αυτές όμως ήταν πιο καινούργιες, μόλις 3.000 ετών...!
Στην ίδια περιοχή βρέθηκε τριώροφο αστεροσκοπείο τριγωνικού σχήματος προσανατολισμένο στον νότο.

χρυσός

Ας έρθουμε τώρα στο μέταλλο που από την αρχαιότητα έβαζε τον κόσμο σε μεγάλους μπελάδες, τον χρυσό! Μπορεί να βρεθεί ακόμα και σε κοίτες ποταμών σε καθαρή μορφή και μπορεί να διαμορφωθεί σχετικά εύκολα τόσο σε θερμοκρασία περιβάλλοντος όσο και θερμαινόμενος. Σοβαρό πλεονέκτημά του αποτελεί ότι δεν οξειδώνεται.

λεπτομέρεια Σκυθικού κοσμήματος

Στην διπλανή εικόνα βλέπουμε τμήμα Σκυθικού περιδέραιου φτιαγμένο προφανώς από Έλληνες της περιοχής. Η λεπτομέρεια είναι εντυπωσιακή και ασυνήθιστη ακόμη και σε σημερινά κοσμήματα. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι ο χρυσός λιώνει περίπου στους 1100° C., μάλλον οφείλουμε περισσότερο σεβασμό στους αρχαίους τεχνίτες!

Ο χρυσός δείχνει να είναι αγαπημένο βασιλικό μέταλλο από τα βάθη της ιστορίας μιας και σε κάθε τάφο σημαντικού προσώπου που βρέθηκε, δεν είχαν παραλείψει να το συνοδεύσουν και με διάφορα χρυσά αντικείμενα.

χρυσόμαλλο δέρας

Η μυθολογία στα όριά της με την ιστορία αναφέρει το περιβόητο «χρυσόμαλλο δέρας». Αυτό πέρα από την λογοτεχνική διασκευή του αποτελεί γεγονός που μας περιγράφει έμμεσα μία παραδοσιακή τέχνη της περιοχής του για την συλλογή χρυσού. Στην κοίτη χρυσοφόρων ποταμών απλωνόταν δέρματα προβάτων. Μέσα απ' το μαλλί του προβάτου πέρναγε εύκολα το νερό, σχετικά εύκολα η άμμος αλλά αρκετά από τα ψήγματα χρυσού πιανόταν πάνω στα μαλλιά του προβάτου! Έτσι μετά από αρκετή ώρα το δέρμα (δέρας) γινόταν χρυσόμαλλο! Το μόνο που έμενε ήταν να βγάλουν το δέρμα απ' το ποτάμι, να το αφήσουν να στεγνώσει στον ήλιο, και να το χτενίσουν για να βγάλουν όλο το χρυσάφι που είχε μαζευτεί!
Κατά συνέπεια στην Αργοναυτική εκστρατεία για το «χρυσόμαλλο δέρας» ίσως βλέπουμε τους πρώτους γνωστούς χρυσοθήρες!

Η παραπάνω ιστορία φαινόταν στα σύγχρονα μάτια μας σαν απλά χαριτωμένος μύθος μέχρι που σύγχρονα στοιχεία επιβεβαιώνουν διάφορες λεπτομέρειές της. Στην περιοχή της Κολχίδας στα παράλια του Eυξείνου Πόντου, όπου βρισκόταν το χρυσόμαλο δέρας βρίσκονται ακόμα ψήγματα χρυσού σε κοίτες ποταμών. Και στην αρχαία Ιωλκό έξω απ' τον Βόλο, απ' όπου λέγεται ότι ξεκίνησε ο Ιάσονας την Αργοναυτική εκστρατεία, βρέθηκαν δύο ανακτορικά μέγαρα πανάρχαιου οικισμού και γύρω απ' αυτά δεκάδες εργαστήρια μεταλλουργικής δραστηριότητας με προφανή ανάγκη για πρώτες ύλες. Χρονολογούνται γύρω στον 14ο - 13ο αιώνα π.Χ.

για περισσότερα : εφημερίδα Έθνος - 16 Μάιου 2001

επιμετάλλωση

Στο Περού στην πεδιάδα του Τσαν Τσαν βρέθηκαν νομίσματα του προϊνκαϊκού πολιτισμού των Τσιμούς. Τα νομίσματα αυτά είναι χάλκινα εσωτερικά αλλά επίχρυσα και επάργυρα! Κάτι ανάλογο πετύχαιναν και στην Κολομβία οι Τσίμπτσας. Σήμερα κάτι τέτοιο γίνεται σχετικά εύκολα με ηλεκτρόλυση. Τότε όμως πώς τα κατάφεραν; Με ατμούς χρυσού ή ασημιού ίσως;

Στην Αίγυπτο έχουν επίσης βρεθεί αρκετά επίχρυσα αντικείμενα με υπερβολικά λεπτό πάχος επιχρύσωσης σαν να έγιναν κι αυτά με σύγχρονη ηλεκτρολυτική μέθοδο.

Εικάζεται τώρα ότι κάποιοι αρχαίοι γνώριζαν την χρήση της μπαταρίας στον γαλβανισμό των μετάλλων, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι βρέθηκαν μπαταρίες στην Αίγυπτο αλλά και στην Βαγδάτη.

μπαταρία

ανακατασκευή της μπαταρίας της Βαγδάτης από φοιτήτρια του Κολεγίου Αρχαίων εφευρέσεων Σμίθ. Όταν γεμιστεί με ξύδι δίνει τάση 1.1Volt.

Στα 1936 ο Γερμανός μηχανικός Βίλχελμ Κόνινγκ εργαζόταν στην Βαγδάτη σχεδιάζοντας αποχετευτικό δίκτυο. Σε ένα ερειπωμένο κτίριο 1700 ετών ανακάλυψε ένα αγγείο με ένα εσωτερικό μπρούτζινο κύλινδρο εσωτερικά επενδυμένο με άσφαλτο. Στο κέντρο της πίσσας υπήρχε ένα κομμάτι σιδήρου. Μια μπαταρία!

To 1981 o Dr Αρν Έγκεμπρεχτ όχι μόνο ανακατασκεύασε μια μπαταρία ίδια με την αρχαία, αλλά κατάφερε με αυτήν να επιχρυσώσει ασημένια αντικείμενα μέσα σε δύο ώρες! Αυτή η μέθοδος θα μπορούσε να είναι και μια θαυμάσια εξήγηση για το πλήθος των επίχρυσων αντικειμένων εκείνης της εποχής που διασώζονται μέχρι σήμερα μιας και τελικά αποδεικνύεται όχι μόνο ευκολότερη από την τοποθέτηση πολύ λεπτού φύλλου χρυσού πάνω στο όποιο μεταλλικό αντικείμενο, αλλά κυρίως τεχνολογικά εφικτή με τα τότε μέσα.

Λέγεται ότι μέσα σε κάποιες από αυτές τις αρχαίες μπαταρίες βρέθηκαν σπόροι σταφυλιών. Ίσως τα υγρά του σταφυλιού να δρούσαν σαν ηλεκτρολύτης.

Πολλές παρόμοιες αρχαίες μπαταρίες παρόμοιας κατασκευής βρίσκονται και στο αρχαιολογικό μουσείο στο Κάιρο αλλά και διάσπαρτες σε άλλα μουσεία σε όλο τον κόσμο χαρακτηριζόμενες σαν άγνωστης χρήσης αντικείμενα ή λατρευτικά αντικείμενα...

Τo 1800 ο Α.Βόλτα στην Ιταλία κατασκευάζει μπαταρία με παρόμοια υλικά.

άγνωστα μέταλλα

βάζο από άγνωστο μέταλλο, περίπου 12cm ψηλό.

Κοντά στο Dorchester της Μασαχουσέτης (ΗΠΑ) βρέθηκε το 1851 ένα μεταλλικό βάζο διακοσμημένο με φύλα αργύρου. Η αντοχή του μετάλλου είναι εκπληκτική μιας και άντεξε σε έκρηξη δυναμίτη που το έβγαλε (συμπτωματικά) απ' το βράχο μέσα στον οποίο βρισκόταν, αλλά η σύνθεση του μετάλλου παραμένει άγνωστη πιθανολογώντας μίγμα από ψευδάργυρο και ασήμι! Η ηλικία του βράχου μέσα στον οποίο βρέθηκε το μεταλλικό βάζο είναι προφανώς μεγαλύτερη απ' την αποδεκτή πρώτη εμφάνιση του ανθρώπου πάνω στην γη, πόσο μάλλον από την καλλιτεχνική μεταλλουργία.

για περισσότερα: Scientific American, June 1852

Ξέρουμε όμως ότι ο σίδηρος και ο χάλυβας σκουριάζουν σχετικά εύκολα. Αυτό δεν συνέβη στην στήλη Ασόκα. Μία σιδερένια στήλη 9 μέτρων ύψους που βρίσκεται στο Δελχί της Ινδίας. Η ηλικία της είναι περίπου 1600 ετών. Η τεχνική που την έκανε ανοξείδωτη παραμένει άγνωστη.

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες στην στήλη της Ασόκα παρατηρήθηκε τελικά σκουριά. Οπότε μπορούμε να υποθέσουμε είτε ότι την γυάλιζαν τόσα χρόνια είτε ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση της εποχής μας ξεπέρασε την αντοχή της στήλης!

Σαν άγνωστο μέταλλο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε επίσης και το χρυσάφι των Ίνκας που έχει το μισό ειδικό βάρος του συνηθισμένου χρυσού, αλλά ίσως είναι απλά προϊόντα άγνωστης σε μας επεξεργασίας... Το ειδικό βάρος του χρυσού είναι 19.3, το ειδικό βάρος του χρυσού που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας ήταν από 8 μέχρι 9. Ήταν φυσικά αρκετά ελαφρότερο. Το γιατί παραμένει άγνωστο. Εκτός βέβαια αν οι ισχυρισμοί των Μάγια για εξωγήινη καταγωγή, από την Αφροδίτη, συνδέονται και με εισαγωγή χρυσού από άλλους πλανήτες!

'Αλλες αναφορές μιλάνε για δημιουργία μονοατομικού και οκτοατομικού χρυσού, με αλχημιστικές μεθόδους.

αρχαία νανοτεχνολογία;

λεπτομέρεια μικροσκοπικού μεταλλικού ευρήματος

μικροσκοπικά άψογα κατεργασμένα μεταλλικά τμήματα

μεγάλη μεγέθυνση της κατεργασμένης μεταλλικής επιφάνειας

σπείρωμα βίδας;

Η ερώτηση του κατά πόσο η γη στην πορεία της ιστορίας της δέχτηκε επισκέψεις από το διάστημα μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα μόνο αν υπάρχουν συγκεκριμένα ευρήματα ετεροχρονισμένα με την εποχή τους. Η πρόσφατη ανακάλυψη νανοτεχνολογίας στα βουνά των Ουραλίων φαίνεται να καλύπτει αυτές τις προσδοκίες.

Η ανακάλυψη των ευρημάτων που χρονολογούνται από την ύστερη Πλειστόκαινο στα βουνά των Ουραλίων οδήγησε σε φλογερές συζητήσεις. Είναι αυτά άραγε πράγματι απομεινάρια κάποιας μη-γήινης τεχνολογίας ή απλά βιομηχανικά κατάλοιπα της εποχής μας; Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αντικείμενα που άφησαν πίσω τους εξωγήινοι επισκέπτες θα πρέπει λογικά να βρίσκονται θαμμένα σε γεωλογικά τμήματα της γης. Δυστυχώς για μας τέτοιες ανακαλύψεις θεωρούνται αρκετά απίθανες.

Κατά τις χρονιές 1991-1993, όμως, Ρώσοι χρυσοθήρες του μικρού ποταμού Narada στην ανατολική πλευρά των Ουραλίων, βρήκαν παράξενα μικρά αντικείμενα κυρίως σε σχήμα σπιράλ. Το μέγεθός τους κυμαίνεται από 3 εκατοστά μέχρι το απίστευτα μικρό 0.003 χιλιοστά! Μέχρι σήμερα αρκετά από αυτά τα μυστηριώδη κατασκευάσματα έχουν βρεθεί κατά χιλιάδες κοντά στους ποταμούς Narada, Kozhim και Balbaνyu καθώς και κοντά στα μικρότερα ποτάμια Vtisty και Lapkhevozh, κυρίως σε βάθη μεταξύ 3 και 12 μέτρων.

Αυτά τα σπιράλ αντικείμενα είναι φτιαγμένα από διάφορα μέταλλα: Τα μεγαλύτερα είναι από χαλκό ενώ τα μικρά και μικροσκοπικά είναι φτιαγμένα από σπανιότερα μέταλλα όπως το τουνγκστένιο και το μολυβδαίνιο. Το τουνγκστένιο έχει μεγάλο ατομικό βάρος και είναι πολύ πυκνό, με σημείο τήξης τους 3410°C. Χρησιμοποιείται κυρίως για την σκλήρυνση συγκεκριμένων κραμάτων ατσαλιού και φυσικά σαν νήμα για τις λάμπες πυρακτώσεως. Το μολυβδαίνιο έχει επίσης υψηλό σημείο τήξης στους 2650°C και υψηλή πυκνότητα και χρησιμοποιείται επίσης για την σκλήρυνση ατσαλιού, του οποίου προσδίδει αντοχή στην διάβρωση. Αυτά τα κράματα χρησιμοποιούνται κυρίως για ανθεκτικά τμήματα όπλων και θωρακίσεις.

Προς το παρόν τα μυστηριώδη αυτά αντικείμενα μελετώνται από την Ρωσική ακαδημία Επιστημών στην Syktyvka της Μόσχας και σε ένα ινστιτούτο επιστημών στο Ελσίνκι της Φιλανδίας. Ακριβείς μετρήσεις των, συχνά μικροσκοπικών, τμημάτων έδειξαν ότι οι διαστάσεις τους ακολουθούν τον περίφημο, πια, χρυσό κανόνα του αριθμού Φ.

Τα μέχρι σήμερα τεστ χρονολόγησης δίνουν μια ηλικία μεταξύ 20.000 και 318.000 χρόνων! Λόγω των συνθηκών και της τοποθεσίας που βρέθηκαν αποκλείστηκε από την αρχή η πιθανότητα τα αντικείμενα να προέρχονται από κάποια τεχνογενετική κατάσταση όπως εκτόξευση πύραυλου από τον σταθμό εκτόξευσης του Plesetsk.

για περισσότερα:
1. Hausdorf H. Wenn Goetter Gott spielen Muenchen 1997
2. Hausdorf H. Sensationeller Fund in Russland Ancient Skies, 2/1997
3. Matveyeva, E.W. Conclusions on the finds of threrad-shaped tungsten spirals in the alluvial deposits of the Balbanyu river.ZNIGRI Analysis 18/485 29 Nov. 1996
4. Nanotechnologie Faktor X, 5/1997
5. FIEBAG J., Das Raetsel der Ediacara-Fauna, Daeniken E.v. Kosmische Spuren, Munich, 1988
6. FIEBAG J., Das Genesis-Projekt: Dopatka, U. Sind wir allein?, Duesseldorf 1996

Ο 'Αγγλος φυσιολόγος Τσάρλς Μπριούστερ ανακάλυψε μέσα σε πέτρωμα ηλικίας 70 - 90 εκατομμυρίων ετών τα κατάλοιπά από 11 ατσάλινα καρφιά!

αλχημεία

Η αλχημεία ήταν η επιστήμη μεταλλαγής των μετάλλων συνήθως σε ανώτερης ποιότητας. Κάποιοι λένε ότι πίσω της μπορεί να κρύβεται ακόμα και το μυστικό της ψυχρής πυρηνικής σύντηξης μιας και σύγχρονα πειράματα δείχνουν ότι κάτι τέτοιο γίνεται μόνο με τεράστια ποσά ενέργειας. Με την αλχημεία έχουν ασχοληθεί τόσα μεγάλα ονόματα της επιστημονικής ιστορίας (Αριστοτέλης, Παράκλεσος, Νεύτωνας κ.α.) που θα ήταν τουλάχιστον αφελές αν τους θεωρούσαμε όλους αφελείς ή ψεύτες. Τα σχετικά γραπτά τους πάντως εξαφανίστηκαν καλού κακού. Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε στο εκάστοτε οικονομικό σύστημα αν τα πολύτιμα μέταλλα γινόταν άφθονα και προσιτά στον καθένα; Από το 1669 ο Νεύτων ήταν επικεφαλής του Αγγλικού Βασιλικού νομισματοκοπείου προσφέροντας υπηρεσίες τόσο σημαντικές ώστε όταν πέθανε θάφτηκε στο Γουέστμίνιστερ μαζί με τους 'Αγγλους βασιλείς! Το 1689 στην Αγγλία ο πολλαπλασιασμός του χρυσού (προφανώς μέσω αλχημείας) απαγορεύτηκε δια νόμου!

Ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι και το φορητό νομισματοκοπείο που ο Μ. Αλέξανδρος χρησιμοποιούσε σε όλες τις εκστρατείες του. Χρησιμοποιώντας πολύτιμα μέταλλα από τα λάφυρα έκοβε διαρκώς νέα νομίσματα για τα έξοδά του. 'Αλλοι όμως λένε ότι ο Αριστοτέλης τον είχε διδάξει μεταξύ όλων των άλλων και τα μυστικά της αλχημείας, κι έτσι δεν χρειαζόταν καν πολύτιμα λάφυρα για την λειτουργία του νομισματοκοπείου του!

μυθική μεταλλουργία

Πέρα από τις πάρα πολλές ιστορίες των Αλχημιστών, έχουμε και κάποιες άλλες ασυνήθιστες μεταλλουργικές αναφορές.
Οι Ετρούσκοι είχαν βρει τρόπους κατεργασίας του χρυσού που δεν ξαναβρέθηκαν από τότε. Το ίδιο ισχύει και για την κατασκευή των γοτθικών στεμμάτων του θησαυρού του Γκουραζάρ στο μουσείο του Κλυνύ.

Κατά την βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΓ' κάποιος Ντε Μεβ λέγεται ότι είχε δημιουργήσει ένα υλικό που αν το έτριβε πάνω σε κομμάτια σίδερο τα έκανε να σπάνε σαν γυαλί!
Επίσης κάποιος Λουί Λερού είχε πάρει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ευκολότατη μετατροπή σιδήρου σε ατσάλι. Το κόστος λέγεται ότι ήταν 3 φράγκα το καντάρι!

αλεξικέραυνα

Η ιδιότητα των μετάλλων να είναι καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού μάλλον δεν ήταν και τόσο άγνωστη στους αρχαίους! Η εξακριβωμένη πιά ύπαρξη μπαταριών αλλά και οι ενδείξεις ηλεκτροφωτισμού και τηλεπικοινωνιακού ασυρμάτου αφήνουν πολλά ερωτηματικά...

Ο ναός του Σολωμόντα λέγεται ότι είχε 25 μακριές σιδερένιες βέργες κατά μήκος της χρυσής οροφής του συνδεμένης με μεταλλικούς υδραγωγούς που κατέληγαν σε δεξαμενές. Ποτέ δεν χτυπήθηκε από κεραυνό.

Ο Έλληνας γιατρός Κτησίας αναφέρει ότι κοντά στο 400 π.Χ. στην Αίγυπτο χρησιμοποιούσαν «μεταλλικά σπαθιά» χωμένα στην γη με την μύτη προς τα πάνω για να εξουδετερώνουν τις κακές συνέπειες της καταιγίδας.

Το θερινό Περσικό παλάτι στα Εκβάτανα είχε σκεπή με ασημένια κεραμίδια.

Ο Ετρούσκος ιερέας Τάρχων για να προφυλάξει το σπίτι του από κεραυνό το περιέβαλε με φράχτη λευκής βρυνίας (αναρριχητικό φυτό).

Ο ναός της Ήρας είχε στην σκεπή του αρκετές λάμες από ξίφη. Ο Κτησίας αναφέρει ότι στην Ινδία τοποθετούταν στον πυθμένα των πηγών σίδερο με την μύτη στραμμένη προς τα πάνω για την προστασία από κεραυνούς.

Οι Κινέζοι αναπτύσσοντας την τέχνη της αρμονικής τοποθέτησης στον χώρο (Φένγκ Σούι) χρησιμοποίησαν στο παρελθόν κάποια τεράστια μεταλλικά ραβδιά μπηγμένα στο έδαφος για εξισορρόπηση αρνητικών δυνάμεων.

Εντύπωση επίσης προκαλεί ότι στα μαντεία που ήταν αφιερωμένα στον Δία οι χρησμοί συνήθως δινόταν παρατηρώντας την ιερή βελανιδιά αφιερωμένη στον Θεό. Έχει παρατηρηθεί ότι στατιστικά η βελανιδιά χτυπιέται από κεραυνό περισσότερο απ' όλα τα άλλα δένδρα! Το όπλο του Δία έβρισκε ευκολότερα το δέντρο που θεωρούταν αφιερωμένο σ' αυτόν.

Μελέτες γεωμαγνητικών γραμμών με ραβδοσκόπηση αλλά και με πιο σύγχρονα μέσα αποδεικνύουν ότι οι ηλικιωμένες βελανιδιές βρίσκονται συνήθως σε σημεία όπου διασταυρώνονται γεωμαγνητικές γραμμές, και συνήθως αντιστοιχούν σε γραμμές υδάτινων ρευμάτων. Κατά συνέπεια τα σημεία αυτά είναι καλύτεροι αγωγοί του ηλεκτρισμού προς την γη. Γι' αυτό σταθείτε μακριά από τις βελανιδιές όταν βρέχει!

Επίσης ο Θεός Οντίν της υπερβόρειας μυθολογίας κρεμιέται ανάποδα σε μια βελανιδιά για να αποκτήσει γνώση. Ο Θεός Θωρ και Donar ή Thunar είχαν σαν όπλο τον κεραυνό και σαν ιερό δένδρο την βελανιδιά.

Το 1752 ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν στις ΗΠΑ «ανακαλύπτει» το αλεξικέραυνο.

ατομική θεωρία

Η δομή του ατόμου και η πυρηνική ενέργεια από την διάσπασή του, όχι μόνο ήταν γνωστή στην αρχαιότητα αλλά απ' ότι φαίνεται είχε προλάβει ήδη να αποδείξει την καταστροφική της δύναμη...

Δημόκριτος ο πατέρας της πυρηνικής φυσικής

Δημόκριτος

Ο Δημόκριτος περιγράφοντας την δομή της ύλης κατέληξε στην μικρότερη μονάδα της που την ονόμασε 'άτομο' γιατί δεν μπορεί (ή δεν πρέπει) να τέμνεται περισσότερο.

Περιγράφοντάς το αναφέρθηκε στο κέντρο του δίνοντάς του το όνομα «πυρήν». Δηλαδή πυρ-ήν φωτιά είναι! Με ενδιαφέροντα τρόπο περιέγραψε την τεράστια ενέργεια της διάσπασης του πυρήνα!

Σήμερα προσπαθώντας να υποτάξουμε την πυρηνική ενέργεια παίζουμε με την φωτιά για να μάθουμε από τα λάθη μας αυτό που μας είπε ο Δημόκριτος.

Αν και το άτομο αποτελείται τελικά από επί μέρους τμήματα, προσέξτε γιατί ο πυρήν πυρ-ην...!

Αναξίμανδρος

Ο Αναξίμανδρος αναφερόμενος στην ουσία της ύλης υποστήριζε ότι είναι άφθαρτη, απλά αλλάζει μορφές σε ενέργεια. Μια πρώτη διατύπωση του γνωστού E=m*c² ίσως;

Το 1879 ο Τζ.Τόμσον στην Αγγλία ανακαλύπτει τα ηλεκτρόνια, το 1911 στην Νέα Ζηλανδία ο Ράδερφορντ ανακαλύπτει το μοντέλο του ατόμου, και το 1939 στην Γερμανία έχουμε την σχάση του πυρήνα του ατόμου.