Το γιαούρτωμα του Γιώργου Νταλάρα στο Ίλιον είναι κομμένο και ραμμένο για το YouTube. Βασικά, είναι κομμένο και ραμμένο για την ελληνική ψυχοσύνθεση. Αυτή που δε θα βρει ποτέ έκφραση σε ένα βιβλίο με αρχή, μέση, τέλος και ολοκληρωμένα επιχειρήματα στο ενδιάμεσο, γιατί θα είναι απασχολημένη να ξεδίνει ποστάροντας και διαβάζοντας βωμολοχικούς κανιβαλισμούς κάτω από βιντεάκια. Είτε πιστεύεις ότι του άξιζε του Νταλάρα είτε όχι, το γιαούρτωμα είναι μια αφοριστική συμπεριφορά. Αφορισμούς χρησιμοποιούν δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι σοφοί και οι ανόητοι. Οι πρώτοι για να κωδικοποιήσουν τη γνώση τους. Οι δεύτεροι για να καλύψουν την αδυναμία τους να εκφράσουν μια γνώμη σε παραπάνω από μία πρόταση. Εμάς ως λαό δε μας λες ούτε Ludwig Wittgenstein ούτε Oscar Wilde, οπότε μαντέψτε πού ανήκουμε. Και δεν έχει έρθει ακόμα η 25η Μαρτίου ώστε να πετύχει ο αφηνιασμένος λαός τους πολιτικούς του έξω στο δρόμο και να τους αποδοκιμάσει. Παλιά δε θέλαμε να καταργηθούν οι παρελάσεις μήπως και θιχτεί το εθνικό μας συναίσθημα. Σήμερα δε θέλουμε να ματαιωθούν για να μουντζώσουμε μέχρι να πάθει το χέρι μας αγκύλωση. Δεν πειράζει που δεν κάναμε απολύτως τίποτα σωστά τις προηγούμενες τρεισήμισι δεκαετίες. Αρκεί να πάρουμε επιτόπου το αίμα μας πίσω. Ο Νταλάρας μου φαίνεται καλός στόχος. Ο Κωστόπουλος, επίσης. Τώρα που το σκέφτομαι, και ο Παπακαλιάτης παραπλάνησε γενιές και γενιές φοιτητών με όνειρα ανέμελης ζωής στεγασμένης σε κομψά lofts.
Δεν είναι μόνο το Σύνταγμα των αγανακτισμένων και τα διάφορα μικρά Συντάγματα που μου προκαλούν αναγούλα. Είναι μια πολιτιστική κατρακύλα που ξεκίνησε πανηγυρικά όταν ψηφίσαμε «Αλλαγή» το 1981 και φτάνει στη σκύλευση του πτώματος μιας εκδοτικής εταιρείας λες και είναι δικτάτορας αφρικανικής αραβικής χώρας. Τέχνη δεν είναι μόνο ο κινηματογράφος και η ποίηση. Είναι ο τρόπος που διαμαρτύρεσαι. Ευχαρίστως θα αντάλλαζα την οσκαρική υποψηφιότητα του Κυνόδοντα με μια μηδενική τηλεθέαση της «Ανατροπής» του Πρετεντέρη. Έτσι κάνεις ηχηρή την αντίδρασή σου και όχι όταν σταματάς να αγοράζεις γερμανικά λουκάνικα για να πονέσεις τη Μέρκελ. Μη μου λες επίσης ότι φταίνε οι εφημερίδες για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης όταν αυτή η κοινή γνώμη τις αγοράζει για να προσθέσει στη συλλογή της τα άπαντα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Είπα Αγγελόπουλος και θα κάνω ένα απότομο άλμα στην άλλη πλευρά του νομίσματος. Στην ανάδειξη των Ελλήνων που... προσπαθούν, μας κάνουν περήφανους στο εξωτερικό, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα για όλους μας και άλλα πολλά αισιόδοξα που συνιστούν μια απόπειρα εθνικής ανάτασης εμπνευσμένη από αιθεροβάμονες γκουρού και σερβιρισμένη σε γλώσσα Πάολο Κοέλιο. Αν πράγματι μας ενέπνεαν τα παραδείγματα της επιχειρηματικότητας που αψηφά κρατική γραφειοκρατία και αναλγησία, τότε δύο τινά θα έπρεπε να συμβούν: είτε να μεταναστεύσουμε όλοι στο εξωτερικό (όπου δε χρειάζεται να είσαι Έλληνας για να πετύχεις, αλλά να κάνεις απλώς τη δουλειά σου καλά) είτε να μαζεύουμε βότανα και να τα μεταποιούμε σε κρέμες και βαφές μαλλιών για να γίνουμε όλοι Κορρές.
Αυτό το «Proud to be greek» που θυμήθηκαν ξαφνικά να κοτσάρουν στο προφίλ τους όσοι ανήκουν στην κατηγορία του πατριώτη που κάθε χρόνο έλεγε «φέτος ξέχασα να βγάλω τη σημαία για την εθνική γιορτή στο μπαλκόνι, αλλά του χρόνου θα το κάνω σίγουρα» μου τη δίνει στα νεύρα. Για ποιο πράγμα είστε «proud»; Για τους Ολυμπιακούς; Για τον ήλιο και τη θάλασσα; Για την κρητική διατροφή; Για τον Στέλιο Ράμφο; Για την καταγωγή μας από τους εξωγήινους; Για τη μακρινή καταγωγή της Tina Fey από την Ελλάδα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά για ποιο λόγο είμαστε περήφανοι. Κάποιοι θα σου δείξουν την Ακρόπολη, κάποιοι τον Ζορμπά, κάποιοι τα στρέμματα που υποτίθεται πως αγόρασε πέρυσι η Madonna στην Αντίπαρο και κάποιοι άλλοι την Jennifer Aniston που θα παντρευτεί το καλοκαίρι στα Χανιά. Σοβαρός λόγος για να είσαι περήφανος δε συντρέχει. Γιατί αν έχεις χωνέψει την εθνική σου ταυτότητα, δεν περηφανεύεσαι. Απλώς συνεχίζεις να ζεις τη ζωή σου. Αν νιώθεις περήφανος που είσαι Έλληνας, είναι σαν να νιώθεις δυναμικός που είσαι Λέων στο ζώδιο.
Το 1985 γιουχάραμε τον Boy George στο Καλλιμάρμαρο επειδή φορούσε φούστες. Ποιος να μας το 'λεγε ότι το 2012 θα μιμούμασταν το παράδειγμα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και θα ξεκινούσαμε δειλά δειλά από τα social media το δικό μας Pride. Θα δούμε σύντομα, νομίζω, ένα Greek Pride, στο οποίο όμως ο Γιώργος Νταλάρας δε θα πάρει μέρος.
Κείμενο: Νίκος Βαζαίος
ΠΗΓΗ: ελculture
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου