ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ Συνέκθεση εννέα εικαστικών καλλιτεχνών της πλατφόρμας long vehicle (μακρύ όχημα). 13-31 Αυγούστου 2013 Καπή, Άγιοι Σαράντα, Αλβανία / The Art Reportages in Athens, Ag Saranda Albania

                               

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ. Ξεκίνησαν από τα αυθόρμητα σχεδιάσματα στιγμιοτυπων  στην Αθήνα και εξελίχθηκαν σε καταγραφή της ζωντανής πραγματικότητας, μιας τόσο γονατισμένης μεγαλούπολης στην κρίσιμη χρονική συγκύρια της κρατικής χρεοκοπίας στην Ελλάδα από τον Χρήστο Αλαβέρα. Πλέον συνεχίζεται ως μια καλλιτεχνική ροή δράσης με προσδιορισμούς από αυτές τις εικαστικές καταγραφές σε μια κίνηση δυναμικής πιστής στη τέχνη και τον άνθρωπο, στην αρμονική έκφραση των κύκλων του Αλμπέρτο Σένα. Με αφορμή τον Alberto Shena  ένα ακόμη εικαστικό ρεπορτάζ θα ξετυλιχθεί στο καπή  των Αγίων Σαράντα στην Αλβανία.

Σ’ αυτή την έκθεση, εμφανίζεται ακόμη μια προοπτική επικοινωνίας των Αλαβέρα Χρήστου, Βακιρτζή Βασιλείας, Βγόντζα Γιάννη, Κοιμτζίδου Λένας, Κοντοσφύρη Χάρη, Μακινατζή Θωμά, Παλιάτσιου Γιώργου, Μιλάκι Τόνι, Σένα Αλμπέρτο.

Κι' αυτό παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία από τη θέση της έκθεσης αυτής στο γενικότερο σκεπτικό στο οποίο εντάσσονται τα Εικαστικά Ρεπορτάζ σε μια συσχέτιση με την πλατφόρμα long vehicle (μακρύ όχημα). Σκοπός του είναι η αέναη καλλιτεχνική δράση ελεύθερων εικαστικών και άλλων δημιουργών με αφορμή ένα κοινό προσανατολισμό, έτσι ώστε η ελεύθερη σκέψη και η φαντασία να διαδίδονται σε μια μορφή πνευματικής σκυταλοδρομίας ανάμεσα σε διαφορετικούς καλλιτέχνες που τους ενώνει η ευαισθησία της ψυχής και η ανησυχία του πνεύματος, πιστεύοντας πως αυτά είναι τα κύρια συστατικά που μπορούν να προσδώσουν το στοιχειό που χρειάζεται ο κόσμος για να γνωρίσει την ισορροπία του κύκλου που μας καλεί να οραματιστούμε ο Αλμπέρτο Σένα.

Τα τέταρτα εικαστικά ρεπορτάζ εν Αθήναις πραγματοποιήθηκαν στους Αγίους Σαράντα στην Αλβανία. Το «Μακρύ όχημα », αυτή η συνεργατική πλατφόρμα καλλιτεχνών, το καλοκαίρι του 2013 συντόνισε μια εικαστική παρουσίαση στους πολύβουους Άγιους Σαράντα της Αλβανίας στο καπή της πόλης. 

  

Η παρουσίαση της έκθεσης κυρίως σχεδίων εξ αφορμής των εικαστικών  ολιγόλεπτων εντυπώσεων  του Χρήστου Αλαβέρα από τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Αθήνα που κρατά κατά χιλιάδες σε μορφή σκίτσων μολυβιών,  λειτούργησε σαν μια τέχνη για την επιβίωση σε καιρούς ολέθρου. Μπόρεσε  να φανερωθεί πως παλεύεις ανοιχτά το ένστικτο του θανάτου που παρακινεί την Ιστορία. Μέσα στο μεσογειακό φως των Αγίων Σαράντα, στο φως της ταπεινής ζωής στο καπή της παραλιακής γειτονιάς του πεζόδρομου με την αναβλύζουσα κοινωνικότητα των ντόπιων οι καλλιτέχνες Γιώργος Παλιάτσιος, Αλμπέρτο Σένα και Χρήστος Αλαβέρας έστησαν μια εικαστική νοητικότητα πάνω στην συνχρονικότητα της ιστορίας καθιστώντας την Τέχνη ικανή να δείξει μια υπερβολικά ευνοϊκή και αντίξοη μοίρα της επιβίωσης και συνύπαρξης σε καιρούς οικονομικού πολέμου.

Το καπή είναι ένας απλός χώρος αντισυμβατικός για εικαστικά, γεμάτος παραθέσεις στους τοίχους και τα έπιπλα μιας καθημερινότητας λίγο προπαγανδιστικής με υπερβάλλοντα ασυγκράτητο συμβολισμό που θα μείωνε την σημασία των συνειδητοποιημένων εικαστικών σχολίων μιας αλλότριας ζωής του ανοργάνωτου καπιταλισμού στην Ελλάδα. Η σοσιαλιστική γραφικότητα του χώρου με τις αρχιτεκτονικές πρακτικότητες που πρόεκυψαν από την χρήση έκαναν τους δυο αλληλεπιδραστές (Γιώργος Παλιάτσιος, Χρήστος Αλαβέρας)

 να ενισχύσουν στην παράθεση των έργων την γυμνότητα τους, την επιτομή της κίνησης και την διεισδυτική παρεμβατικότητα των σχεδίων σε υπάρχουσες διακοσμητικές νηφαλιότητες του χώρου. Τα σχέδια από τον τοίχο  ρέουν πάνω στις προθήκες της  βιβλιοθήκης προσπαθώντας να δείξουν ότι η τέχνη δεν ολιγωρεί και δεν οριοθετεί την ανεξάντλητη αρχιτεκτονική της της προσαρμογή  στο δημόσιο χώρο.

   

 

Η Τέχνη, ως ένωση των αντιθέτων διχογνωμεί  τον εσωτερικό χώρο με τις λανθάνουσες σπιτικές ατμόσφαιρες του γηροκομείου σε αυτό το σημείο της πόλης, μεταξύ φτώχειας και επιβίωσης, μοναξιάς και συστροφής, μέρας και νύχτας, σκιάς και φωτός, ύπνου και ξύπνιου, νοσοκομείου και ξενοδοχείου, νεότητας και γεροντισμού, για να γίνει  συνώνυμη με την αλήθεια: η έκθεση στο

 καπή είναι αντιέκθεση.

 

Η επιτακτική  και αμείωτη ανάγκη της τέχνης για αλήθεια έκανε την ζωγραφική  παρέμβαση του Γιώργου Παλιάτσιου στη βιδωμένη οριζόντια πόρτα-εμπόδιο πρόσβασης από την σάλα στο επόμενο χώρο, να ικανοποιεί την προσδοκία κάθε εικαστικού να μας φανερώνουν μια εικόνα, σε αυτή την περίπτωση αυτής της επιζωγραφισμένης οριζοντιωμένης πόρτας εμποδίου. 

Η  διάδραση του ίδιου με την επικάλεση των παρευρισκόντων, ανάμεσα και ο δήμαρχος της πόλης Stefan Cipa, να σχεδιάσουν και να αναστοχαστούν την λειτουργία της τέχνης ζωγραφίζοντας σε μικρά χαρτάκια που επανατοποθετούν σε ένα παλιό συρτάρι τυπογραφείου, παρατίθεται σαν μια προθήκη της αμφιβολίας. Όλοι οι καλλιτέχνες της πλατφόρμας αποδέχονται εκείνη την πνευματική πραγματικότητα που αρνείται εκείνη την εκδοχή της τέχνης ως «Απατηλής πολυτέλειας». Α-κάδρα τα έργα λυμαίνονται το χώρο και τα αντικείμενα από-προσωποποιώντας τα όποια πολιτικά και πολιτιστικά έκδοχα χρησιμοποιεί ακόμα ο χώρος  νοσταλγώντας παλιές πολιτικές εφαρμογές προπαγάνδας.

Το ζωγραφικά πάνινο έργο της Βακιρτζή ρίχνεται  σαν τραπεζομάντιλο και οι κόκκινες εμβαθύνσεις του μετατρέπονται σε υποψιασμένα ακουμπίσματα  αιμοσταγών ποτηριών μιας άβολης εποχής τυραννίας τότε που έφτιαχναν την ιστορία με διώξεις και εκτελέσεις. 

Κάποια από τα έργα της αφομοιωμένα στο χώρο ενεργοποιούν την Απουσία η οποία λιγοστεύει την ικανότητα μας να καταλάβουμε  πως ανακατανέμονται οι δυνάμεις της απομόνωσης σε μια κοινωνία ενώ αντίθετα οι έγχρωμες υποθάλψεις της Λένας Κοιμζίδου με παιδιά που φορούν μάσκες ενεργού άνθρακα  για περιβαλλοντικές μολύνσεις  προειδοποιούν για την αδιακρισία του σύγχρονου ανθρώπου να εμπιστευτεί την ζωή του στο φυσικό περιβάλλον.

 Η βαρβαρότητα δεν είναι ποτέ προσωρινή. Ο Αλμπέρτο Σέννα εσωστρεφής διαβήτης, με το αριστερό χέρι στην καρδία και το άλλο στο λευκό τοίχο αγγίζει την περιφορά μιας κιμωλίας που θα σχηματίσει τελείους κύκλους ιχνηλατημένους από τη χαμένη ικανότητα των ανθρώπων στην αυτοσυγκέντρωση και της έκφρασης αυτού που νοιώθουν. 

Ο Σέννα συνεργάζεται με τον Γιώργο Παλιάτσιο και υπό τον ήχο της πνευστής μουσικής του αυτοσχέδιου  Ντίζι-ριντού, προτείνει συνεχείς επαναληπτικότητες ρουτινιάρικης φόρμας, έκδοχα  της συντροφικότητας των γερόντων σε  πολλές  παρτίδες σκακιού στα πεύκα της αυλής εκεί εν μέσω ενός κατά παραγγελία οπτιμισμού σε μια χώρα που η ψευδής τέχνη μεσουρανούσε τα χρόνια του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Το αντίθετο της ψευδούς τέχνης είναι η υποκριτική που πριν την δεκαετία του ΄30 ειχε ριζώσει στην Ελλαδα.

Ο Καμύ έψαχνε πάντα την πόρτα εξόδου  στον τοίχο όπου ήτανε στριμωγμένος. Η ανάπαυλα πίστευε  βρίσκεται στο κέντρο μιας μάχης. «Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου»  Με τέτοιες αδιάκριτες επιλογές οι αλληλεπιδράστες τοποθέτησαν  το μεγάλο σχέδιο του Θωμά Μακινατζή στριμωγμένο να μετακυλίει την ωχρά σε ένα άτερπνο σώμα, μαχόμενο με τις μορφές των σχεδίων Αλαβέρα, Κοντοσφύρη, Κοιμτζίδη που ξεχύνονται στο χώρο του σκρίνιου υποκινώντας, αναπτερώνοντας το έργο τόσων που αναιρούν καθημερινά τα σύνορα και τα πιο χοντροειδή προσχήματα της Ιστορίας. 

Ο πεσόντας του Μακινατζή παρασύρει όλα εκείνα τα σχεδιαστικά πορτραίτα από τις θήκες του σκρίνιου στις προθήκες  αγωνίας και  κινδύνου. Εκεί ανωνυμοποιούνται οι επώνυμοι και οι ανόμοιοι ομοιώνονται  για την αδιάλειπτη  μαρτυρία της εξαθλίωσης που προκαλεί η μνήμη της εικαστικης μαρτυρίας εν μέσω  οικονομικής κρίσης.

 Κάθε έξοδος σε οδηγεί σε έναν τοίχο με πόρτα. Το 1896 ο Καβάφης αναφέρεται στην « μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» αυτό εκφράζει η ποταμίσια διάθρωση και ροη των τόσων σχεδίων που μπορούν να είναι γεγονότα που πλησιάζουν και διασπούν το σκρίνιο σε τολμηρή προθήκη της ιστορίας του παρόντος. Κάθε τι σπουδαίο έχει την ρίζα  του στον κίνδυνο και  επί κινδύνου τοποθετήθηκαν  σχεδία γυμνών ανθρώπων του Τόνι Μιλάκι στον ποθάλαμο των τουαλετών του χώρου. Αποδίδεται έτσι τιμή στην εικόνα του ανθρώπου που τίποτα δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να την αλλοιώσει παρά μονό η βιολογική εξέλιξη. Η οικειότητα του σώματος ανάμεσα στους ανθρώπους είναι μια έξυπνη αλληλεπίδραση και αρκετά συκοφαντική για την αιδώ. Κατουράτε  άνθρωποι από εκεί που … συκοφαντείτε, σα δε ντρέπεστε!

Με την τελευταία έκθεση στους Άγιους  Σαράντα η πλατφόρμα αναπτύσσεται οριζόντια  από πόλη σε πόλη και η αναστοχαστικότητα καθώς και η εμβάθυνση στο εσωτερικό της είναι κάθετη. Από ένα πλαισιωμένο τοπίο εικόνας μεταβαίνει σε ένα πολιτισμικό παράδειγμα της εικόνας. Οι εγκαταστάσεις των συνεκθετών επιπλέουν σε ένα καθεστώς ετερότητας και χειμαρρώδους ομοιογένειας. Υποθέτουμε ότι μέχρι τώρα οι εκθέσεις του «μακρύ οχήματος» τοποθετούνται γεωγραφικά σε κοινωνίες που η εικαστική τους αφύπνιση διακρίνεται ιδιαίτερα σε δυο τομείς. Ο πρώτος τομέας είναι της πολιτικής τέλεσης  και ο δεύτερος μιας τελετουργίας για εμπορική ανταλλαγή. Στο πρώτο ανήκουν ανδριάντες και δημόσια γλυπτά υπενθύμισης ιστορικών γεγονότων και στο δεύτερο οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τα υλικά με τέτοιο τρόπο μετασχηματίζοντας την υλικότητα τους με δεξιοτεχνικές μεθόδους, χωρίς υποχρεωτικά να χρησιμοποιούν τεχνολογίες ψευδαίσθησης, με παραδείγματα όλη εκείνη την διακοσμητική χρήση κατασκευασμένων εικόνων ζωγραφικής σε αστικά περιβάλλοντα, μια εικόνα δηλαδή πάνω από ένα καναπέ. Έτσι η πραγμάτευση εναλλακτικών κόσμων της τέχνης, τους οποίους δεν είναι υποχρεωμένος κάνεις να αναγνωρίζει με την πρώτη ματιά, υποδεικνύει κατευθύνσεις βελτίωσης του έργου τους με κριτικό αναστοχασμό. Στην περίπτωση των εκθέσεων «Εικαστικά ρεπορτάζ» το ζητούμενο αναδύει τα εξής χαρακτηριστικά: Ζωντάνια και συνθετική πολυπλοκότητα, τοπολογική εγκατάσταση, πολιτικό μήνυμα και αφηγηματικό χαρακτήρα, χωρικές προσαρμογές και συνεκθετικές οπτικές επινοήσεις των έργων.

Κοντοσφύρης Χάρης 

27 Αυγούστου 2013 
                                            

                                 

                                  

                                  

                                 

Βιβλιογραφία:

Κρις Χάρμαν / Λαική ιστορία του κόσμου εκδ τόπος /Αθήνα 2012

Θεοφάνης Τάσης / Πολιτικές του βίου-ειρωνεία / εκδ Ευρασία / Αθήνα 2012

Χάρης Σαββόπουλος / ερμηνείες του πραγματικού / εκδ Πλέθρον / Αθήνα 2009

Paul Thompson /Φωνές από το παρελθόν / εκδ Πλέθρον / Αθήνα 2002-8

Χαιντς Χαιμζετ / Τα έξι μεγάλα ερωτηματα της δυτικής Μεταφυσικής / Πανεπιστημιακες εκδόσεις κρήτης / Ηρακλειο Κρήτης 2011

Walter Benjamin / δοκιμια για την τέχνη / εκδ Κάλβος / Αθήνα1978

Edwart W. Said / Αναστοχασμοί για την εξορία /εκδ Scripta /Αθήνα 2006

Τσβετάν Τοντόροφ / Η λογοτεχνία σε κίνδυνο / εκδ Πόλις 2013

MissInformation / guerilla instalation / εκδ Futura /Αθήνα 2011

Slavoj Zizek / πρώτα σα τραγωδία και μετά σα φάρσα /εκδ Scripta /Αθήνα 2009

Niall Ferguson / Πολιτισμός / εκδ Παπαδόπουλος / Αθήνα 2011Ε

Ελπίδα Ρίκου  / Ανθρωπολογία και σύγχρονη τέχνη /εκδ Αλεξάνδρεια /Αθήνα 2013

Πέτροσ Χαρτοκόλλης / Χρόνος και αχρονικότητα / εκδ Καστανιώτη / Αθήνα 2006

Δημοσιεύσεις: Νεα Φλώρινα http://neaflorina.blogspot.gr/2013/08/long-vehicle.html

English text

 The Art Reportages in Athens.

 A co-exhibition of nine artists of the platform “long vehicle”. 13-31 August 2013 Agioi Saranta, Albania .Art reportages in Athens .These reportages by Christos Alaveras ,  began from the spontaneous snap-shot sketches in Athens and  eventually developed as an outstanding example of  the every day reality, of a devastated city, in the  crucial occurrence of state bankrupty in Greece.  This kind of initiative  continues as an artistic action-flow ,with definitions deriving by these visual and performing references in a movement full of dymamic faith in  Art and in the human being,as an harmonic expression of the circles of Alberto Shena. Another artistic reportage inspired by Alberto Shena, is going to take place at the “Open Care Center for the elderly” in Agioi Saranta in Albania. This exhibition ,brings forward another communication perspective between Christos Alaveras, Basileia Vakirtzi,Yiannis Vgonzas,Harris Kondospyris,Lena Koimtzidou,,Thomas Makinatzis,George Paliatsios,Toni Milaki and Alberto Shena.

This communication perspective, obtains a higher value from the exhibition's thesis, regarding the general reasoning ,in which the artistic reportages are placed in and in relation with the platform "long vehicle".The purpose of this perpetual artistic action of free artists ,with a common orientation, is, that  free thought and  imagination can be  spread in a spiritual relay between different artists that are connected with the sentisitivity of  the soul and spiritual restlessness . In order to embrace the balance of the circle ,that Alberto Shena calls us to visualise these are the main ingredients that can give the element the public needs. 

The 4th artistic reportage in Athens took place in Agioi Saranta in Albania .The “long vehincle” is a cooperative platform of artists,that coordinated an artistic representation in  the summer of 2013 ,at the bustling city of Agioi Saranta, in the“Open Care Center for the elderly”.

 The representation of this exhibition mainly regards quick sketches , which are Christos Alavera's  impressions from the first years of the economical crisis in Athens. The artist develops a collection of a thousand pencil sketches, which function as  art, in times of perdition and poverty. In his project, it is evident that man fights against the instinct of death, which motivates history.Under the Mediterranean light that covers the city of Agioi Saranta, and in the “Open Care Center for the Elderly”of ,having as inspiration the sociability of the natives,the artists :George Paliatsios, Alberto Shena and Christos Alaveras ,set up an artistic intellectuality ,in the synchronicity of history ,rendering  art capable to present, an excessive favourable and unfavourable destiny of the survival and the coexistence, during the  times of the economical war. 

The “Open Care Cente for the elderly", is an unconventional space for painting, filled with additions on the walls ,with everyday(common)propagandistic furniture that embed exaggerated unrestrained symbolism, that underestimate the importance of the conscious artistic comments, of an alienated life of the disorganized capitalsm in Greece. 

The socialistic picturesqueness of space in conjuction with the architectural practicalness, that resulted by the use, motivated the two artists(George Paliatsios and Christos Alaveras) to reinforce the representation of their projects, their nakedness,the epitome of  movement and the effective penetrating intrusiveness of the paintings,in the decorative calmness of the  surrounding space. The designs flow from the wall onto  the additions of the bookcase, intending to indicate, that art does’t delay and doesn’t bound its inexhaustible architectural adjustment in the public space.

Art as a conjunction of two opposing elements ,divides the internal space, with the latent domestic atmosphere of the home of the aged ,in this part of the town ,excisting ,between poverty and survival,loneliness and introversion,day and night,shade and light, sleep and awakening, hospital and hotel, youth and old age, to become synonymous with the truth. The exhibition in the "Open Care Center for the elderly" is an anti-exhibition.

The urgent and undiminished need of the art ,for truth ,made the intervention of George Paliatsios into the horizontally bolted door-an obstacle element of access from the living-room to the room ,to satisfy the expectation of every artist  to reveal an image.

In this case, it is the example of the horizontally painted door, that plays the role of the obstacle. The interaction of the artist with the public, amongst them was  also the Mayor of the city Stefan Cipa , to design and to re-think the function of art, drawing on  small pieces of paper, that they after rearranged in an old printing-drawer,is an addition of doubt. 

All the platform’s artists accept the spiritual reality that denies the version of art as a “deceptive luxury”. Frameless ,the paintings ,infest space and the objects  depersonalize the political and the cultural versions, that are used by the space, in a nostalgic way, reminds the public ,the ages of political propaganda.

Vakierzie’s project ,made of a piece of cloth, is  thrown like a tablecloth and its red deepings are transformed into suspicious touches of bloodthirsty glasses, of an inconvenient era of tyranny, when  history was being made by procecutions and executions.

 Some of her projects are assimilated from the surrounding space;they activate the Absence, that reduces our ability to understand the redistribution of the isolation powers in a society. On the contrary Lena Koimzidou’s colourful reminders, of children wearing masks of active charcoal to avoid the environmental infections ,warn us about the indiscretion  of the contemporary man to trust his life in the natural environment. 

Barbarity is never temporary. Albert Shena acts like an introvert diabetes with the left hand on the heart and the other one on the white wall touching the route of the chalk, which will form perfect circles, tracked by the lost ability of humans , to self concentration and esoteric expression.

 Shena in cooperation with George Paliatsios and under the  sound of  the wind music improvised Dizi-rintou,suggests continuous repetitive routine forms, which are versions of companionship between old people, who are playing chess under the pines in the yard. There amidst a per ordered optimism, in a country, where" false" art was at the peak of its glory during the years of socialistic realism. The opposite of “ false”art, is the hyprocritical attitude that  was rooted before the 30's in Greece.

 Albert Camus always looked for the exit-door on the wall, where he was crammed. He believed that the rest is located in the centre of the battle. “Every wall is an exit-door”. With these indiscriminate options, the interactions situated Thomas Maiknatzi’s big painting, crowded , passing the  ochre , to an unpleasing body , fighting with the forms of the figures of  Alaveras , Kondosphyris and Koimzidi, which overflow  around the wall-unit; instigating, raising hope, to the works of many others, who set aside bourdaries and the vilest pretexts of human history.

 Thomas Makinatzi’s lying figure, carries away all the  portraits in the additions of the wall-unit, to the additions of agony and danger. There, they become anonymous and the disparate become similar, for the uninterrupted testimony of the impoverishment ,caused by the memory of the artistic evidence ,amid the economical crisis.

 Every exit leads to another wall with  a door. In 1896  Kavafis refers to“the secret rumble of the upcoming incidents”.This expresses the river structure and the flow of so many sketches that can be upcoming incidents and disrupt the wall-unit into  a bold addition of  the history's present. Actually, everything important has its origins  in danger and  in danger,Toni Milaki’s sketches of nude people  were placed ,in the toilet's hall. Thus ,  tribute is paid to  man's image ,which nothing could alter it till now but  the biological evolution, only .The  body's intimacy among the people, is a smart interaction and pretty slanderous for shame. People, piss from where…you slander . Shame on you! 

With this last exhibition in Agioi Saranta, the platform is developing horizontally ,from city to city and the remeditation and the deepening in its  internal , is vertical. From a framed landscape  image,  it goes through a cultural example of the image. The artists’ installation flow in a situation of diversity and torrential homogenity. We suppose  up to now ,that the exhibitions of the “long vehincle” are located geographically in  societies, where their artistic awakening is distinguished particularly in two sectors. The first sector is the one of the political realization and the second one is about a ritual that regards a commercial transaction… In the first case belong, statues and  public sculptures which usually remind us  of historical anniversaries. In the second case, artists use the materials ,in a way that   their materiality  is transformed by the use of skilful methods, without using compulsorily illusionistic technologies .As  an  example of this ,all the decorative use of constructed painting images, made in urban environments,  are actually,a painting above the couch. Consequently the search of alternative worlds of art, in which nobody is obligated to recognize  at first sight, indicates directions of improvement of their work  from a critical reflection. In the case of the “Artistic reportages” exhibitions, the purpose emerges the following characteristics: Vitality and synthetic complexity, topological installation, political message and narrative character, spatial adjustments and coherent optical conceptions of the projects. Kondosphyris Harris 27th of August 2013

 Ευχαριστούμε την Πηνελόπη Γαίτη για την μετάφραση και την  Pixitera για την επιμέλεια της!