Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Από το μαύρο τετράγωνο (1915) του Καζιμίρ Μαλέβιτς, στο μαύρο της οθόνης της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης (2013)





Απ’ το «σουπρεματιστικό» ζενίθ της τέχνης των αρχών του 20ου αιώνα, στο μηδενιστικό ναδίρ των δημοκρατικών θεσμών των αρχών του 21ου αιώνα.
Διερευνάται η συσχέτιση ιστορικών καταστάσεων και γεγονότων, χειραγωγούμενων από διαφορετικές προσλαμβάνουσες, τεκμηριωμένων, ωστόσο, ιδεολογικά, μ’ ένα πανομοιότυπο τρόπο, τη γεωμετρική λύση ενός μαύρου τετραγώνου.
Που από τη μια άνοιξε για τις εικαστικές τέχνες γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα σ’ ένα παροπλισμένο, ζωγραφικά, παρελθόν και σε μια ελεύθερη, αφαιρετική μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, προασπιζόμενης της χρήσης του χρώματος έναντι του αντικειμένου, ως του υπέρτατου, του απώτερου, του υπερβατικού, του απαλλαγμένου από την ύλη, του πνευματικά αποζητούμενου στην τέχνη.
Κι από την άλλη επεβλήθη στον Έλληνα της εποχής της κρίσης, μεταχειριζόμενο ως εργαλείο φίμωσης της δημοκρατίας, ως εξολοθρευτής ενός παθογενούς δημόσιου αγαθού- αυτού της δημόσιας ελληνικής ραδιοτηλεόρασης-, αφανίζοντας κι εξοντώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ένα τελευταίο κύταρρο προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού, σήμερα.
Και στις δύο περιπτώσεις, το μαύρο τετράγωνο καταχωρήθηκε ιστορικά ως το απόλυτο ρήγμα στην τέχνη αφενός, στους πολιτειακούς θεσμούς αφετέρου.


Απ’ το «σουπρεματιστικό» ζενίθ της τέχνης των αρχών του 20ου αιώνα, στο μηδενιστικό ναδίρ των δημοκρατικών θεσμών των αρχών του 21ου αιώνα.
Διερευνάται η συσχέτιση ιστορικών καταστάσεων και γεγονότων, χειραγωγούμενων από διαφορετικές προσλαμβάνουσες, τεκμηριωμένων, ωστόσο, ιδεολογικά, μ’ ένα πανομοιότυπο τρόπο, τη γεωμετρική λύση ενός μαύρου τετραγώνου.
Που από τη μια άνοιξε για τις εικαστικές τέχνες γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα σ’ ένα παροπλισμένο, ζωγραφικά, παρελθόν και σε μια ελεύθερη, αφαιρετική μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, προασπιζόμενης της χρήσης του χρώματος έναντι του αντικειμένου, ως του υπέρτατου, του απώτερου, του υπερβατικού, του απαλλαγμένου από την ύλη, του πνευματικά αποζητούμενου στην τέχνη.
Κι από την άλλη επεβλήθη στον Έλληνα της εποχής της κρίσης, μεταχειριζόμενο ως εργαλείο φίμωσης της δημοκρατίας, ως εξολοθρευτής ενός παθογενούς δημόσιου αγαθού- αυτού της δημόσιας ελληνικής ραδιοτηλεόρασης-, αφανίζοντας κι εξοντώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ένα τελευταίο κύταρρο προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού, σήμερα.
Και στις δύο περιπτώσεις, το μαύρο τετράγωνο καταχωρήθηκε ιστορικά ως το απόλυτο ρήγμα στην τέχνη αφενός, στους πολιτειακούς θεσμούς αφετέρου...διαβάστε το υπόλοιπο σε εικόνα...
                 









Αρχείο PDF - download


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΙ ΤΟΠΟΙ


ΠΗΓΕΣ ΕΙΚΟΝΩΝ




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου