"Αστεράκι;" της Μαρίας Τασούλα

Αστεράκι;

Το αστεράκι κατέβηκε,

κατέβαινε...κατέβαινε...

προχωρούσε...

ανέπνεε...

έπνεε όνειρα, αέρας...αέρας.

Και φως, σαν του ήλιου αλλά απαλό συνάμα.

Και φως, λευκό και σκοτεινό στην ίδια μηδενική στιγμή της ύπαρξης του.

Γιατί; αν!... θα ήθελααα... ή μήπως!; όχι.

Ναι σου λέω, το εννοώ και είμαι σίγουρη.

Στο λέω, σου το λέω.

Το αστεράκι κατέβαινε-το είδες; γιατί δεν το είδες;

Γιατί να μην το δεις;

Κατέβηκε, κατέβαινε και δεν το είδες, λες.  λες;!

Αχ ή ωχ; ή γιατί;-πάλι αυτό..

Σε ακολουθεί γιατί δεν το αφήνεις να σε ελευθερώσει.

Δε θες να ζήσεις...

δε θες να ζήσεις;

Όχι, αλλά γιατί;

Μα πούλησες τα φτερά σου για τη μία αυτή ζωή...!

γιατ...

Άλλαξέ το.

Ζήσε τώρα.

Αγόρασε άλλα ή πήγαινε με τα πόδια.

Μην πας, πουθενά.

Απλά δες...

Δεν το αφήνω. 

Θα με 'χει ελεύθερη;

Το ακολουθώ. 

Γιατί δε με αφήνει να το αφήσω ελεύθερο;...

το αστεράκι.