Θεσσαλονίκη Έρημη Πόλη: Έκθεση στη γκαλερί Λόλα Νικολάου καρπός συνεργασίας των τρίτων εργαστηρίων καλών τεχνών Θεσσαλονίκης και Φλώρινας

                         
Εγκαίνια 5 Σεπτεμβρίου 2013
Εικαστική έκθεση οικονομικής συγκυρίας των Γιώργου Τσακίρη και Χάρη Κοντοσφύρη μαζί με τους Ελωίζο Θεμιστοκλέους, Θωμά Μακινατζή, Ευτυχία Μπεζάτη και Μάγδα Χριστοπούλου. 
Gestalter/αλληλεπιδραστής της έκθεσης: Χάρης Κοντοσφύρης
Όταν τις νύχτες τριγυρνά κάποιος μόνος στην έρημη Θεσσαλονίκη μέσα στο σκοτάδι ψάχνει μες σε χιλιάδες πρόσωπα ζώων να βρει την ανησυχία που χάθηκε. Από το 2010 η δημιουργική ανησυχία εκλείπει από την ανέχεια των καιρών του δημοσιονομικού ελλείμματος και στις πόλεις επικρατεί η αίσθηση της περίπτυξης ενός μαρασμού. Στα όρια αυτής της επικίνδυνης μοναξιάς με την τόση αλλοφροσύνη έξι καλλιτέχνες σχεδιάζουν την εξουθένωση της πονεμένης φαντασίας των συνεχόμενων απελπισμένων αναβολών, των ελκύσεων εκείνων που μας παίδεψαν και μας παιδεύουν.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...
στοχάζεται ο Χριστιανόπουλος ύπουλος μάντης από το 1955 που κατέθεσε αυτά τα λόγια. Ο Χριστιανόπουλος όρθια πάλλουσα κολώνα αυτής της ερημιάς, αυτών των ελλειμματικών καταστροφών, συστέκει στη κούφια κολοκυθένια κολώνα του Γιώργου Τσακίρη και την ευδιάλυτη κολώνα του Χάρη Κοντοσφύρη. Η έκθεση στην Λόλα Νικολάου είναι γεμάτη σπασμένες εικόνες ανταπόκρισης των σύγχρονων βιτρινών μιας Τσιμισκή παρατημένης(Μάγδα Χριστοπούλου), ρήγματα ανθρωπίνων μορφών σε απελπισμένα κρεμάσματα ανεπανόρθωτων αυτόχειρων ζωών (Ελωίζος Θεμιστοκλέους), ξεριζωμένες νύχτες μέσα από τα σώματα που φαίνονται ως ζώα σε μια οικόσιτη εναπομείνουσα ζωώδη τρυφερότητα(Ευτυχία Μπεζάτη), μπαταρισμένες ζωγραφιές αναγγελίας του κινηματογραφικού θεάματος έξω από το θέατρο ποικιλιών του 1903, τον κινηματογράφο Ολύμπια Θεσσαλονίκης(Θωμάς Μακινατζής)
Η έκθεση προτείνεται σαν ένας απολογισμός της ανεπανόρθωτης μοναξιάς, της ανεξακρίβωτης φαντασίας, των εγκαταλελειμμένων τεφτεριών του μπακάλη, του καλέσματος της φύσης ως την πιο αληθινή σιγή πριν την εκπυρσοκρότηση μιας ακόμα πιο βροντερής οικονομικής καταστροφής.