Jenny Saville η αγαπημένη ζωγράφος του Νικόλα Αντωνίου

Τι είναι η σάρκα; Και ιδιαίτερα τι είναι σήμερα η σάρκα;
Η Jenny Saville γεννήθηκε στο Cambridge της Αγγλίας το 1970. Από την ηλικία των 7 ετών είχε επίγνωση για το τι επαγγελματικό τομέα ήθελε να ακολουθήσει και οι σπουδές της στη School Of Art της Γλασκώβης, κατά τη διάρκεια 1988-1992, της έδωσαν το υπόβαθρο και το είδος ελευθερίας που την έκαναν σήμερα γνωστή.

Ήμουν νέα αλλά και αποφασισμένη να μάθω ζωγραφική.Jenny Saville

Στις σπουδές της βρήκε μόνο μια δασκάλα ζωγραφικής- μια απογοητευτική έλλειψη προοπτικής για την εκκολαπτόμενη φεμινίστρια. Λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας υποτροφίας στο Οχάιο, η Saville έβρισκε τον εαυτό της βυθισμένο σε μια διαφορετική κουλτούρα, καθώς περνούσε χρόνο στα τοπικά εμπορικά κέντρα.

Είχε ενδιαφέρον στα εμπορικά κέντρα όπου βλέπεις πολλές εύσωμες γυναίκες. Ποσότητα λευκής σάρκας με σορτσάκια και T-shirts. Έχουν το σωματότυπο που με ενδιαφέρει.Jenny Saville

Σε αυτό το περιβάλλον άρχισε να διαβάζει τη φεμινιστική βιβλιογραφία που θα παίξει αργότερα σημαντικό ρόλο στους πίνακές της. Με αυτά τα κείμενα, σε συνδυασμό με την επιρροή της Cindy Sherman (μιας σύγχρονης εννοιολογικής φωτογράφου) ξεκίνησε τη δημιουργία της σειράς των έργων της.

O Charles Saatchi (ιδιοκτήτης γκαλερί τέχνης και συλλέκτης) είχε εκφράσει το ενδιαφέρον του για τη νεαρή καλλιτέχνιδα από τα χρόνια των σπουδών της. Όταν η ίδια ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο κολέγιο για μεταπτυχιακό, ο Saatchi είχε ήδη αγοράσει πολλά έργα της και είχε εντοπίσει και άλλα που είχαν πουληθεί, προκειμένου να πραγματοποιηθεί και η έκθεση, στην οποία η καλλιτέχνις “έσπασε” πολλά πρότυπα του σύγχρονου κόσμου της τέχνης.

Το 1994 πέρασε πολλές ώρες παρατηρώντας το έργο του Dr. Barry Martin Waintraub, ενός πλαστικού χειρουργού της Νέας Υόρκης. Η λήψη φωτογραφιών, ενώ στέκεται πάνω από αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις και λιποαναρροφήσεις, την έκαναν να κατανοήσει ακόμα καλύτερα το ανθρώπινο σώμα και τους διάφορους χειρισμούς που μπορεί να υποστεί μέσω της σύγχρονης ιατρικής. Όχι μόνο βελτίωσε τις γνώσεις της γύρω από τις φυσικές λειτουργίες των αλλαγών, αλλά και –ίσως το πιο σημαντικό- κέρδισε μια εικόνα των ψυχολογικών παραγόντων πίσω από τις αλλαγές. Εμπνεύστηκε από τις επεμβάσεις για να ενσωματώσει στοιχεία στα έργα της.

Έχει ειδικευτεί, ζωγραφίζοντας, σε θέματα που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας όπως η παχυσαρκία, οι άρρωστοι, οι τυφλοί, οι παραμορφωμένοι.

I like images of extreme humanness.Jenny Saville

Σε μια κοινωνία που έχει συχνά εμμονή με την εμφάνιση, η Saville δημιουργεί μια θέση και για τους “παραγκωνισμένους” της κοινωνίας. Απολαμβάνει τις ατέλειες των φορέων και των προσώπων που ζωγραφίζει, μιας και σε αυτά βρίσκει και γιορτάζει την ατομικότητα και τον χαρακτήρα. Το δέρμα γίνεται χάρτης της ύπαρξης της ζωής των ατόμων που ζωγραφίζει. Οι μώλωπές τους, τα σημάδια τους, οι ρυτίδες τους, οι γραμμές ανησυχίας τους είναι ένα διάγραμμα της διέλευσής τους μέσα από τη ζωή, ο καθένας υποφέρει, ο καθένας επουλώνεται.

I want to be a painter of modern life, and modern bodies.Jenny Saville

Βουνά σάρκας, γιατί η τέχνη της έχει να κάνει με τη σάρκα και προσπαθεί να κάνει το χρώμα να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται και η σάρκα. Έντονα χρωματισμένα στοιχεία για να δώσει μια εξαιρετικά αισθησιακή εντύπωση της επιφάνειας του δέρματος, καθώς και τη μάζα του σώματος. Υφές και χρωματικά στρώματα, τόσο παχιά, που αισθάνεται ο θεατής την σκισμένη σάρκα. Οι καμβάδες φαίνονται να δονούνται, τόση δύναμη έχουν. Το 2005 σε συνέντευξή της, δήλωσε πως της αρέσει η τέχνη που επικεντρώνεται στο σώμα – καλλιτέχνες που αντιλαμβάνονται το σώμα.Σπλαγχνικοί καλλιτέχνες, όπως ο F.Bacon, o L.Freud, o W.de Kooning.

Painting is my natural language. I feel in my own universe when I’m painting.Jenny Saville

Τακτικά συγκρίνεται με τον Lucian Freud με τον οποίο μοιράζεται μια παρόμοια και αντι-ρομαντική άποψη του μέσου όρου της γυναικείας μορφής.

Οι εικόνες της γεννήθηκαν από τη συγχώνευση της εθιστικής αγάπης που θρέφει για τη ζωγραφική και το ισχυρό της ενδιαφέρον για τη φεμινιστική θεωρία. Η ίδια εκφράζει με λύπη πως έχει επιλέξει ένα πεδίο “αρσενικά φορτωμένο”.

Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε πως έχει στο βιογραφικό της πάνω από 60 ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της 50^ης Biennalle της Βενετίας το 2003 στο Museo Correr.