του Γιάννη Γιαννακόπουλου
Χρυσάφι. Το λαμπερό πάθος της κενότητας. Το όνειρο των τυχοδιωκτών. Η μεγάλη περιπέτεια των κινδυνευτών. Ο εφιάλτης των ιθαγενών. Οι σκληρές ράβδοι του κράτους. Η σταθερή χρηματιστηριακή αξία των πολυεθνικών. Η ανεπίστρεπτη καταστροφή των σύγχρονων εξορύξεων. Η ανεπούλωτη πληγή της φύσης.
Χρυσάφι. Προστατευμένο είδος από τους στρατούς και τις δυνάμεις καταστολής των οργανωμένων συμφερόντων του κόσμου. Πρέπει πάση θυσία να βγει στην επιφάνεια. Να θαμπώσει, να μεθύσει, να αποχαλινώσει. Να επιβεβαιώσει τα αθλιότερα παιχνίδια εξουσίας. Να επιβάλλει το νόμο της αγοράς. Να υπογράψει τα σχέδια της κυριαρχίας, την ιερότητα της εκμετάλλευσης, το δικαίωμα της υποδούλωσης.
Χρυσάφι. Στα πέρατα της γης. Δίπλα μας. Μέσα μας. Στα βουνά μας, στα δάση, στα νερά και στην ιστορία των χωριών μας. Τεχνητός πλούτος κι ανεκτίμητη αξία του ανόργανου σώματός μας, της φύσης. Ένα μέρος ωφέλειας προς εκατό μέρη απώλειας. Κανένα κέρδος, άπειρες βλαπτικότητες. Η άμυνα των πολιτών απέναντι στα μονοπώλια του κεφαλαίου και της βίας. Η σύγκρουση.
Χρυσάφι. Χαλκιδική. Το ξεπούλημα. Το τέρας της μόλυνσης και του αργού θανάτου. Ένας επίγειος παράδεισος στο βωμό στυγνών συμφερόντων. Η συνείδηση των κατοίκων. Η διαμαρτυρία που έγινε εξέγερση. Ο αγώνας για γη και ελευθερία. Οι επιθέσεις των μισθοφόρων. Οι κατάπτυστες επιδρομές στην καρδιά των χωριών. Τα βομβαρδισμένα με χημικά σχολεία. Οι ηρωικές γυναίκες με το δαγκωμένο γέλιο. Οι απαγωγές που βαφτίζονται προσαγωγές. Ο φόβος και το θάρρος. Ο όρκος των αντρών που κινούνται σαν φαντάσματα μέσα στους καπνούς της φαιάς τρομοκρατίας. Οι σφιγμένες γροθιές. Η πίστη και η βεβαιότητα : δε θα περάσουν.
Τούτο το πολιτικό μόρφωμα που έχει για Θεό του το κέρδος, δεν μπορεί πια να ηγεμονεύσει. Σπατάλησε ολόκληρη την τέχνη της εξαπάτησης και της ψευδούς συνείδησης. Η φαυλότητά του επιπλέει δύσοσμα σε όλες της εκφάνσεις της καθημερινότητας. Στον πολιτισμό, στις τέχνες και στα γράμματα, στο πνεύμα και στην ηθική, στην εργασία και στην παραγωγή, στη δικαιοσύνη και στην κυβερνητική.
Το μόνο του καταφύγιο είναι η βία. Και κάνει κατάχρηση επειδή τρέμει την κατάρρευση. Και γίνεται ολοένα πιο άγριο, σκληρό κι αδυσώπητο. Ακριβώς επειδή η πτώση του πλησιάζει. Και η βία, καθώς γνωρίζουμε, είναι η μαμή της ιστορίας. Κι αλίμονό του αν την ξεγεννήσει.
Χρυσάφι. Ας γίνει κάθε σπίτι και ένα οχυρό. Να μην περάσουν. Και δε θα περάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου