«Η ύλη αγγίζει την σκιά» της Λίνας Μπέμπη και του Ingbert Brunk.

Το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού Βερολίνου προσκαλεί εσάς και τους φίλους σας στα εγκαίνια της εκθέσεως

«Η ύλη αγγίζει την σκιά»

της Λίνας Μπέμπη και του Ingbert Brunk.

Τρίτη, 12 Μαρτίου 2013, ώρα 20:00 έως 22:00

στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού Βερολίνου

Wittenbergplatz 3 A, 10789 Berlin

Διάρκεια της εκθέσεως: 13 Μαρτίου έως 18 Απριλίου 2013

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή από 10:00 έως 16:00

Όταν η δωρική «ευλάβεια» των μαρμάρινων, λιτών μορφών του Ingbert Brunk

συναντά την μεταφυσική «διαφάνεια» των ψευδαισθησιακών κόσμων της Λίνας Μπέμπη,

η ένωση των αντιθέσεων οδηγεί σε μια διαλεκτική σχέση, στην κατάργηση των ορίων

μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής, σε μια συνάντηση όπου τόσο ο πλασματικός όσο

και ο πραγματικός χώρος κινούνται όχι μόνο σε μία αλλά σε πολλές χρονικότητες.

Χρησιμοποιώντας πολύ διαφορετικά υλικά, το χαρτί και το μάρμαρο, οι δυο καλλιτέχνες

δημιουργούν δυνητικά τοπία, όπου το «ορατό» και το «αόρατο» συνυπάρχουν

ιδανικά και η διάσταση του χρόνου ακροβατεί ανάμεσα στην αίσθηση ονείρου-εφιάλτη,

παρελθόντος – μέλλοντος.

Στα σχέδια και τις τρισδιάστατες εγκαταστάσεις η Λίνα Μπέμπη αποτυπώνει στιγμές,

διαχειρίζεται τον χρόνο σαν να ήταν αιώνιος. Οι λεπταίσθητες κατασκευές, η εμμονή

στην τέχνη του εργόχειρου, η ανάμνηση και το φαντασιακό, οι μορφές που θυμίζουν

αρχαία ειδώλια αλλά και παιδικά παιχνίδια διερευνούν τα όρια ανάμεσα στο οικείο και

το ανοίκειο, το συλλογικό ασυνείδητο και την προσωπική μνήμη, το εύθραυστο και το

στέρεο. Αν και δεν υπάρχει αφηγηματικότητα, οι ονειρικοί χώροι μοιάζουν να έχουν τη

δική τους ιστορική μνήμη, το δικό τους συναίσθημα λύπης, απόγνωσης ή μοναξιάς,

χωρίς όμως να φτάνουν στον απόλυτο μεταφυσικό μηδενισμό. Η Λίνα Μπέμπη διαγράφει

στοχαστικά την πατίνα του χρόνου και η σιωπή γίνεται ίχνος.

Και στο έργο του Ingbert Brunk κομμάτια της μνήμης γίνονται γλυπτικές οντότητες,

το εφήμερο αποκτά ίχνος και πλαστικότητα. Ο καλλιτέχνης δεν αντιγράφει τη φύση,

την εφευρίσκει από την αρχή μέσα από την ύλη. Αντλεί την έμπνευση του από τον

φυσικό κόσμο και συνθέτει με υπολογισμένη μαθηματική ακρίβεια γεωμετρικές δομές

από το ίδιο το μάρμαρο της Νάξου. Εκεί ανατρέχει για να αναζητήσει το ουσιώδες

και διαχρονικό, το συνολικό και το θεμελιώδες. Διερευνά τη μεταφορική γλώσσα

του υλικού και τις εντάσεις που δημιουργεί το υλικό αντικείμενο μέσα στον χώρο. Η

αποφασιστικότητα της χειρονομίας εντείνει την κατάσταση που προκύπτει μεταξύ

σταθερού και αστάθειας, συγκεκριμένου και αφηρημένου, συμπαγούς και εύθραυστου.

Στη λογική του μοντερνισμού και των μεγάλων γλυπτών του 20ου αιώνα Henry Moore και

Barbara Hepworth τα μέρη του συνόλου της ύλης γίνονται μεταφορά του τοπίου.

Τόσο το έργο της Λίνας Μπέμπη όσο και το έργο του Ingbert Brunk είναι δίκτυα

επικοινωνίας, ίχνη και δαίμονες μιας τρισδιάστατης ζωής, κελεύσματα αναμνήσεων του

παρελθόντος ή επιθυμίες που καταφθάνουν από τη σφαίρα του μέλλοντος. Η στιγμή

είναι η μοναδική πραγματικότητα του χρόνου, γράφει ο Gaston Bachelard στη μελέτη

του „Η Εποπτεία της Στιγμής“. «Για να απαρτιστεί μια πλήρης ανάμνηση, χρειάζεται η

ανάμνηση των στιγμών».