εἰκός (ουσ.), το οποίο στα αρχαία ελληνικά σήμαινε “όμοιος”
και ήταν μετοχή του αρχαιότερου ρήματος εἴκω
που σημαίνει “μοιάζω”, “αναπαριστώ”,
κοινή ρίζα από την οποία προέρχεται η λέξη “εικόνα”
.jpg)
H Myrό Gallery έχει την χαρά να φιλοξενεί 4 νέους και πολλά υποσχόμενους ζωγράφους, άρτι αποφοιτήσαντες από την νεότερη σχολή Καλών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Ελλάδας, αυτή της Φλώρινας, σε μιά έκθεση που διερευνά την έκταση και τις προεκτάσεις της παραστατικής ζωγραφικής. Βασισμένη σε ένα concept του Διευθυντή της γκαλερί Πάρη Καπράλου, και με την επιμέλεια του εικαστικού Δήμου Κηπουρού, η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου στις 20.00, στην Κεντρική Αίθουσα της Myrό Gallery, και θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου.
Ως σημειώνει στο κείμενο επιμέλειας ο Δήμος Κηπουρός:
"Ο
τίτλος της έκθεσης, πέρα από μια δήλωση γενικής αλήθειας για την ύπαρξη
του έργου Τέχνης, η οποία μπορεί να τείνει προς μια καθολικά
υποκειμενική άποψη, προοικονομεί -κατά την τεχνοτροπία, το αποτέλεσμα
της προσωπικής αναζήτησης τεσσάρων νέων καλλιτεχνών, τα έργα των οποίων
συνδέονται μέσω της παραστατικής ζωγραφικής. Οι συμμετέχοντες
καλλιτέχνες Ιουλίττα Καραμαύρου, Δήμος Κηπουρός, Γιώργος Κορμπάκης,
Φίλιππος Ντεγίδης “εικάζουν” ποικιλοτρόπως, αποτυπώνοντας ο καθένας τις
δικές τους παραστάσεις του κόσμου που μας περιβάλλει.
Η ζωγραφική της Ιουλίττας Καραμαύρου είναι επίσης ανθρωποκεντρική και η καλλιτέχνης για τη σειρά έργων που εκθέτει, αναφέρει: «όπως ένα καλσόν περιορίζει την ευχέρεια ή παραποιεί την εξωτερική μορφή του σώματος, έτσι και δεδομένες καταστάσεις ή διαδρομές που αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε περιορίζουν την ελευθερία μας με τρόπο σκοτεινό και ύπουλο. Παίρνοντας τη μορφή ψεύτικων επιθυμιών ή αναγκών που λαθεμένα πιστεύουμε πως είναι δικές μας. Παραβολικά όπως και το ίδιο το καλσόν παίρνει τη μορφή μας.
Ο Δήμος Κηπουρός σημειώνει για την δουλειά του: «Όλη μου η έρευνα εστιάζεται στο βλέμμα. Χρησιμοποιώ το σύστημα της ζωγραφικής για να εκφράσω την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας σε σχέση με την φωτογραφία από τη μία και από την άλλη τη σχέση μεταξύ ενός κοινά αποδεκτού ρεαλισμού και μιας υποκειμενικής, μυωπικής αντίληψής του. Ψευδαίσθηση, αμφιβολία, έκπληξη, υποκειμενισμός (υποκειμενική κρίση) πραγματώνουν έτσι το εικαστικό μου παιχνίδι.»
O Γιώργος Κορμπάκης τονίζει για τα έργα του: "Η δουλειά μου θεματολογικά ασχολείται περισσότερο με τον άνθρωπο, την απεικόνισή του, και τη σχέση του με την εποχή μας. Αφετηρία της εικαστικής μου αναζήτησης είναι η έννοια της λέξης άνθρωπος, η ετυμολογια που της έχει αποδοθεί ως ἄνω + θρώσκω, και η έννοια του ανθρωπισμού, πώς δηλαδή θα ήταν δυνατό εικαστικά να αποδοθούν μορφές που θα αποδίδουν τα παραπάνω νοήματα, ψυχισμούς ή διυποκειμενικές αξίες, ακόμα περισσότερο σήμερα, που αρκετά από αυτά τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Ο Φίλιππος Ντεγίδης για τη σειρά έργων του με τίτλο «προσωπεία» σημειώνει: «Είτε πίσω είτε μπροστά απ'αυτά είσαι κρυμμένος και νιώθεις άνετα, άλλωστε δεν είσαι ο μοναδικός κ'αυτό είναι άλλοθι όλοι μαζί είμαστε μεταμφιεσμένοι σ'ένα παιχνίδι ζωής που το φτιάξαμε σαν μια μεγάλη παράσταση. Εμφανιζόμαστε σ'αυτή σαν το χορό του αρχαίου θεάτρου ψάχνοντας την ευκαιρία μιας πτώσης της μάσκας που δεν πρέπει να'ναι η δική μας»".
Η ζωγραφική της Ιουλίττας Καραμαύρου είναι επίσης ανθρωποκεντρική και η καλλιτέχνης για τη σειρά έργων που εκθέτει, αναφέρει: «όπως ένα καλσόν περιορίζει την ευχέρεια ή παραποιεί την εξωτερική μορφή του σώματος, έτσι και δεδομένες καταστάσεις ή διαδρομές που αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε περιορίζουν την ελευθερία μας με τρόπο σκοτεινό και ύπουλο. Παίρνοντας τη μορφή ψεύτικων επιθυμιών ή αναγκών που λαθεμένα πιστεύουμε πως είναι δικές μας. Παραβολικά όπως και το ίδιο το καλσόν παίρνει τη μορφή μας.
Ο Δήμος Κηπουρός σημειώνει για την δουλειά του: «Όλη μου η έρευνα εστιάζεται στο βλέμμα. Χρησιμοποιώ το σύστημα της ζωγραφικής για να εκφράσω την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας σε σχέση με την φωτογραφία από τη μία και από την άλλη τη σχέση μεταξύ ενός κοινά αποδεκτού ρεαλισμού και μιας υποκειμενικής, μυωπικής αντίληψής του. Ψευδαίσθηση, αμφιβολία, έκπληξη, υποκειμενισμός (υποκειμενική κρίση) πραγματώνουν έτσι το εικαστικό μου παιχνίδι.»
O Γιώργος Κορμπάκης τονίζει για τα έργα του: "Η δουλειά μου θεματολογικά ασχολείται περισσότερο με τον άνθρωπο, την απεικόνισή του, και τη σχέση του με την εποχή μας. Αφετηρία της εικαστικής μου αναζήτησης είναι η έννοια της λέξης άνθρωπος, η ετυμολογια που της έχει αποδοθεί ως ἄνω + θρώσκω, και η έννοια του ανθρωπισμού, πώς δηλαδή θα ήταν δυνατό εικαστικά να αποδοθούν μορφές που θα αποδίδουν τα παραπάνω νοήματα, ψυχισμούς ή διυποκειμενικές αξίες, ακόμα περισσότερο σήμερα, που αρκετά από αυτά τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Ο Φίλιππος Ντεγίδης για τη σειρά έργων του με τίτλο «προσωπεία» σημειώνει: «Είτε πίσω είτε μπροστά απ'αυτά είσαι κρυμμένος και νιώθεις άνετα, άλλωστε δεν είσαι ο μοναδικός κ'αυτό είναι άλλοθι όλοι μαζί είμαστε μεταμφιεσμένοι σ'ένα παιχνίδι ζωής που το φτιάξαμε σαν μια μεγάλη παράσταση. Εμφανιζόμαστε σ'αυτή σαν το χορό του αρχαίου θεάτρου ψάχνοντας την ευκαιρία μιας πτώσης της μάσκας που δεν πρέπει να'ναι η δική μας»".
ΠΗΓΗ:
myrogallery.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου