Από τότε που η τέχνη της ίασης απασχόλησε τον άνθρωπο σε προσωπικό και
συλλογικό επίπεδο έκφρασης, ο εγκέφαλος αποτέλεσε το μήλο της έριδος
για τους εκάστοτε θεμελιωτές/θιασώτες της γνώσης. Πιο συγκεκριμένα, από
την εποχή του Ασκληπιού και του Ιπποκράτη - όπου ξεκινά επίσημα η
μετουσίωση του ιατρικού γίγνεσθαι σε επιστήμη - η δομή, οι λειτουργίες,
και κυρίως τα αίτια που τροφοδοτούν τον εγκέφαλο ενεργειακά
(νευρολογικά) μέσω ηλεκτροστατικής κινητικότητας μορίων, οδήγησαν τους
πρώτους επιστήμονες σε χαώδη συμπεράσματα και αοριστολογικές
γενικότητες και αδιέξοδα.
Καθώς το ανθρώπινο είδος συνέχισε τη συλλογική του εξέλιξη χωροχρονικά, η ιατρική επιστήμη
προτίμησε να χωρίσει τον εγκέφαλο από το σώμα ως συνολική ατομικότητα
για χάρη μιας πιο εμπεριστατωμένης έρευνας των λειτουργιών του.
Το σύγχρονο opus dei των επιστημόνων, διαχωρίζοντας το δέντρο από το
δάσος, κατηγοριοποίησε τον ανθρώπινο εγκέφαλο δομικά και λειτουργικά σε
ένα σύνολο από υπερευαίσθητους νευρώνες και κυτταρικές μεμβράνες. Όπως
ο μαέστρος που ενορχηστρώνει τη συμφωνική παρουσία των αισθήσεων, των
συναισθημάτων, των σκέψεων, στην υδατοστατική θάλασσα της αντίληψης.
Στην εποχή μας, ακόμα και ο πιο αδαής μελετητής διαπιστώνει το
εξελικτικό άλμα που έδωσε η συστηματική εξέταση του εγκεφάλου σε
ιατρικούς τομείς, όπως η νευρολογία, χειρουργική, πλαστική χειρουργική,
ψυχολογία, ψυχιατρική, μα και σε εξωιατρικούς κλάδους, όπως η
αστροφυσική, μοριακή βιολογία, χημεία-φυσική, κ.α.
Αποκορύφωση όλων αυτών είναι η κλινική και ερευνητική θεώρηση πως ο
ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελεί μια μικρογραφία του περιβάλλοντος
σύμπαντος σε μια ευδόκιμη κατάσταση βιοχημικού και ψυχικού
προσδιορισμού εμφάνισης. Με απλά λόγια, ο τρόπος που
εναρμονίζουμε/συντονίζουμε τις αισθήσεις μας με εφαλτήριο τη βούληση
καθορίζει την ποιότητα της πραγματικότητας που βιώνουμε υπαρξιακά.
Μια από τις λειτουργικές συνιστώσες του εγκεφάλου είναι και η
δραστηριοποίηση συγκεκριμένων δυναμικών μοτίβων στην αντιμετώπιση
ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων, όπως οι απροσδόκητες κρίσεις
οργής, λύπης, φόβου, ευδαιμονίας, βίας, επιθετικότητας κ.α.
Σε πρώτο στάδιο, κατά τη διενέργεια δραστηριοποίησης μιας έντονης
ιδεοψυχαναγκαστικής διακύμανσης, ο εγκέφαλος πλημμυρίζει από ενδορφίνες
που βοηθούν στη βιοχημική εξισορρόπησης της έντασης. Η οργόνη – όπως
και η αδρεναλίνη – αποτελεί μια από τις οργανικές ουσίες των
ενδορφινών, που οι κλινικοί επιστήμονες, ιατροί και κοινό δείχνουν να
αγνοούν τη δυνατότητα γόνιμης συνεισφοράς των ουσιών αυτών στην
ολοκληρωτική ευεξία του ατόμου και του συνόλου.
Η οργόνη θεωρείται ως το πιο αειθαλώς ανεκτίμητο κόσμημα στο ιαματικό
κουτί της Πανδώρας, που η δράση της μέχρι σήμερα κείτεται στη λήθη μιας
ακατανόητης υπεκφυγής, από μετέχοντες και συμμετέχοντες στο
ανθρωπιστικό λειτούργημα του ευ ζην.
Ειδικότερα, η οργόνη παράγεται μόνο όταν ο εγκέφαλος βρίσκεται σε
κατάσταση πλήρους ευδαιμονίας με το υπαρξιακό του περιβάλλον. Αυτό ήταν
και το εφαλτήριο λάκτισμα των επιστημόνων που διέγνωσαν πρώτοι την
παρουσία και επίδραση της οργονικής ουσίας, παρατηρώντας πως ο
εγκέφαλος κατακλύζεται από οργονικά κύτταρα κατά τη διάρκεια της
ερωτικής συνουσίας, μα κυρίως τη στιγμή της κορύφωσης – εκσπερμάτισης ή
οργασμού. Άλλες περιπτώσεις οργονικής συγκέντρωσης είναι: γελώντας με
πάθος και σπανιότερα κατά τη διάρκεια της κένωσης, ειδικά εάν το
υποκείμενο παρατήρησης είναι νευρολογικά ευερέθιστο στις αλλαγές.
Πρακτικά, 10 λεπτά παθιασμένου έρωτα παράγουν ηλεκτρική ενέργεια ικανή
να τροφοδοτήσει μια λάμπα 60w για αρκετά δευτερόλεπτα. Αναλογιστείτε
λοιπόν, την αυξανόμενη ποσότητα οργονικής ενέργειας λόγω της
ηλεκτρομαγνητικής ταλάντωσης που δημιουργείται από την εγκεφαλική
εκπομπή κυμάτων μέσω του τμήματος R(reptile) και της υπόφυσης.
Οι πρώτοι οργονικοί συσσωρευτές δοκιμάστηκαν αρχικά από τη NASA, από
αυτοχρηματοδοτούμενες ερευνητικές ομάδες (Βίλχελμ Ράιχ κ.α.) καθώς και
από τις μυστικές υπηρεσίες ( CIA, KGB, IRA κ.α.), ενώ οι σχετικές
λεπτομέρειες καλύπτονταν για αρκετά χρόνια από ένα πέπλο ‘απόρρητης
διαφάνειας’. Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται στα συμφέροντα των παροχέων
διαφορετικών τύπων ενέργειας (πετρέλαιο, ηλεκτρισμός), καθώς και από
την άναρχη επίδραση του φαρμακευτικού κατεστημένου σε ιατρούς και κοινό.
Χρειάστηκαν 25 περίπου χρόνια ώστε να αρχίσουν να διαρρέουν οι πρώτες
πληροφορίες σχετικά με την οργόνη, μα έως και τις μέρες μας τα Μ.Μ.Ε.
επιλέγουν μια διακριτικά παθητική πληροφόρηση επί του θέματος. Πάρα
ταύτα, στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετές πληροφορίες στα σχετικά site της
NASA, David Icke, Rapport κ.α.
Οι έρευνες παρουσιάζουν μέχρι και οριστική αναζωογόνηση όλων των
κυτταρικών ομάδων του οργανισμού, που μεγιστοποιείται από το βαθμό της
προσωπικής μας συμμετοχής. Απ’ την άλλη μεριά, οι οργονοσυσσωρευτές
θεωρούνται η πιο οικονομικά αποδοτική λύση στον τομέα της οικολογικής
παραγωγής ανεξάντλητων αποθεμάτων ενέργειας.
Αξίζει να αναφερθεί πως η συγκέντρωση οργονικών κυττάρων μέσα από την
ενσυνείδητη μετατροπή συναισθημάτων οργής, λύπης, φόβου, ή
επιθετικότητας σε ευδαιμονικά σκιρτήματα εσωτερικής τόνωσης, όπως ο
οργασμός, το γέλιο, η ανιδιοτελής προσφορά κ.α., αποτελούν το πιο
απόκρυφο ανθρωπιστικό ελιξίριο αυτοβελτιωτικής ευκαμψίας.
Μήπως, λοιπόν, ο ιστορικά αφορισμένος ποιητής της αλήθειας Καζαντζάκης
είχε δίκιο όταν υποστήριξε πως: ‘Στα χέρια σου κρατάς τα χρώματα και το
πινέλο, από εσένα εξαρτάται εάν θα ζωγραφίσεις την κόλαση ή τον
παράδεισο’; Μήπως ανήκουμε στους τελευταίους μετεξεταστέους της σχολής
των αυτοχείρων θεών; Μήπως…;
συλλογικό επίπεδο έκφρασης, ο εγκέφαλος αποτέλεσε το μήλο της έριδος
για τους εκάστοτε θεμελιωτές/θιασώτες της γνώσης. Πιο συγκεκριμένα, από
την εποχή του Ασκληπιού και του Ιπποκράτη - όπου ξεκινά επίσημα η
μετουσίωση του ιατρικού γίγνεσθαι σε επιστήμη - η δομή, οι λειτουργίες,
και κυρίως τα αίτια που τροφοδοτούν τον εγκέφαλο ενεργειακά
(νευρολογικά) μέσω ηλεκτροστατικής κινητικότητας μορίων, οδήγησαν τους
πρώτους επιστήμονες σε χαώδη συμπεράσματα και αοριστολογικές
γενικότητες και αδιέξοδα.
Καθώς το ανθρώπινο είδος συνέχισε τη συλλογική του εξέλιξη χωροχρονικά, η ιατρική επιστήμη
προτίμησε να χωρίσει τον εγκέφαλο από το σώμα ως συνολική ατομικότητα
για χάρη μιας πιο εμπεριστατωμένης έρευνας των λειτουργιών του.
Το σύγχρονο opus dei των επιστημόνων, διαχωρίζοντας το δέντρο από το
δάσος, κατηγοριοποίησε τον ανθρώπινο εγκέφαλο δομικά και λειτουργικά σε
ένα σύνολο από υπερευαίσθητους νευρώνες και κυτταρικές μεμβράνες. Όπως
ο μαέστρος που ενορχηστρώνει τη συμφωνική παρουσία των αισθήσεων, των
συναισθημάτων, των σκέψεων, στην υδατοστατική θάλασσα της αντίληψης.
Στην εποχή μας, ακόμα και ο πιο αδαής μελετητής διαπιστώνει το
εξελικτικό άλμα που έδωσε η συστηματική εξέταση του εγκεφάλου σε
ιατρικούς τομείς, όπως η νευρολογία, χειρουργική, πλαστική χειρουργική,
ψυχολογία, ψυχιατρική, μα και σε εξωιατρικούς κλάδους, όπως η
αστροφυσική, μοριακή βιολογία, χημεία-φυσική, κ.α.
Αποκορύφωση όλων αυτών είναι η κλινική και ερευνητική θεώρηση πως ο
ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελεί μια μικρογραφία του περιβάλλοντος
σύμπαντος σε μια ευδόκιμη κατάσταση βιοχημικού και ψυχικού
προσδιορισμού εμφάνισης. Με απλά λόγια, ο τρόπος που
εναρμονίζουμε/συντονίζουμε τις αισθήσεις μας με εφαλτήριο τη βούληση
καθορίζει την ποιότητα της πραγματικότητας που βιώνουμε υπαρξιακά.
Μια από τις λειτουργικές συνιστώσες του εγκεφάλου είναι και η
δραστηριοποίηση συγκεκριμένων δυναμικών μοτίβων στην αντιμετώπιση
ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων, όπως οι απροσδόκητες κρίσεις
οργής, λύπης, φόβου, ευδαιμονίας, βίας, επιθετικότητας κ.α.
Σε πρώτο στάδιο, κατά τη διενέργεια δραστηριοποίησης μιας έντονης
ιδεοψυχαναγκαστικής διακύμανσης, ο εγκέφαλος πλημμυρίζει από ενδορφίνες
που βοηθούν στη βιοχημική εξισορρόπησης της έντασης. Η οργόνη – όπως
και η αδρεναλίνη – αποτελεί μια από τις οργανικές ουσίες των
ενδορφινών, που οι κλινικοί επιστήμονες, ιατροί και κοινό δείχνουν να
αγνοούν τη δυνατότητα γόνιμης συνεισφοράς των ουσιών αυτών στην
ολοκληρωτική ευεξία του ατόμου και του συνόλου.
Η οργόνη θεωρείται ως το πιο αειθαλώς ανεκτίμητο κόσμημα στο ιαματικό
κουτί της Πανδώρας, που η δράση της μέχρι σήμερα κείτεται στη λήθη μιας
ακατανόητης υπεκφυγής, από μετέχοντες και συμμετέχοντες στο
ανθρωπιστικό λειτούργημα του ευ ζην.
Ειδικότερα, η οργόνη παράγεται μόνο όταν ο εγκέφαλος βρίσκεται σε
κατάσταση πλήρους ευδαιμονίας με το υπαρξιακό του περιβάλλον. Αυτό ήταν
και το εφαλτήριο λάκτισμα των επιστημόνων που διέγνωσαν πρώτοι την
παρουσία και επίδραση της οργονικής ουσίας, παρατηρώντας πως ο
εγκέφαλος κατακλύζεται από οργονικά κύτταρα κατά τη διάρκεια της
ερωτικής συνουσίας, μα κυρίως τη στιγμή της κορύφωσης – εκσπερμάτισης ή
οργασμού. Άλλες περιπτώσεις οργονικής συγκέντρωσης είναι: γελώντας με
πάθος και σπανιότερα κατά τη διάρκεια της κένωσης, ειδικά εάν το
υποκείμενο παρατήρησης είναι νευρολογικά ευερέθιστο στις αλλαγές.
Πρακτικά, 10 λεπτά παθιασμένου έρωτα παράγουν ηλεκτρική ενέργεια ικανή
να τροφοδοτήσει μια λάμπα 60w για αρκετά δευτερόλεπτα. Αναλογιστείτε
λοιπόν, την αυξανόμενη ποσότητα οργονικής ενέργειας λόγω της
ηλεκτρομαγνητικής ταλάντωσης που δημιουργείται από την εγκεφαλική
εκπομπή κυμάτων μέσω του τμήματος R(reptile) και της υπόφυσης.
Οι πρώτοι οργονικοί συσσωρευτές δοκιμάστηκαν αρχικά από τη NASA, από
αυτοχρηματοδοτούμενες ερευνητικές ομάδες (Βίλχελμ Ράιχ κ.α.) καθώς και
από τις μυστικές υπηρεσίες ( CIA, KGB, IRA κ.α.), ενώ οι σχετικές
λεπτομέρειες καλύπτονταν για αρκετά χρόνια από ένα πέπλο ‘απόρρητης
διαφάνειας’. Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται στα συμφέροντα των παροχέων
διαφορετικών τύπων ενέργειας (πετρέλαιο, ηλεκτρισμός), καθώς και από
την άναρχη επίδραση του φαρμακευτικού κατεστημένου σε ιατρούς και κοινό.
Χρειάστηκαν 25 περίπου χρόνια ώστε να αρχίσουν να διαρρέουν οι πρώτες
πληροφορίες σχετικά με την οργόνη, μα έως και τις μέρες μας τα Μ.Μ.Ε.
επιλέγουν μια διακριτικά παθητική πληροφόρηση επί του θέματος. Πάρα
ταύτα, στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετές πληροφορίες στα σχετικά site της
NASA, David Icke, Rapport κ.α.
Οι έρευνες παρουσιάζουν μέχρι και οριστική αναζωογόνηση όλων των
κυτταρικών ομάδων του οργανισμού, που μεγιστοποιείται από το βαθμό της
προσωπικής μας συμμετοχής. Απ’ την άλλη μεριά, οι οργονοσυσσωρευτές
θεωρούνται η πιο οικονομικά αποδοτική λύση στον τομέα της οικολογικής
παραγωγής ανεξάντλητων αποθεμάτων ενέργειας.
Αξίζει να αναφερθεί πως η συγκέντρωση οργονικών κυττάρων μέσα από την
ενσυνείδητη μετατροπή συναισθημάτων οργής, λύπης, φόβου, ή
επιθετικότητας σε ευδαιμονικά σκιρτήματα εσωτερικής τόνωσης, όπως ο
οργασμός, το γέλιο, η ανιδιοτελής προσφορά κ.α., αποτελούν το πιο
απόκρυφο ανθρωπιστικό ελιξίριο αυτοβελτιωτικής ευκαμψίας.
Μήπως, λοιπόν, ο ιστορικά αφορισμένος ποιητής της αλήθειας Καζαντζάκης
είχε δίκιο όταν υποστήριξε πως: ‘Στα χέρια σου κρατάς τα χρώματα και το
πινέλο, από εσένα εξαρτάται εάν θα ζωγραφίσεις την κόλαση ή τον
παράδεισο’; Μήπως ανήκουμε στους τελευταίους μετεξεταστέους της σχολής
των αυτοχείρων θεών; Μήπως…;
πηγή : Kykeon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου