Η Μήδεια καταπίνει το φαρμάκι της δυστυχίας της μόνη της και σκορπάει τα κομμάτια του ως κομμάτι της στο σύμπαν. Χάνεται μέσα σε ότι προκάλεσε, σαν αποσβολωμένη πήλινη μορφή που ακροβατεί ανάμεσα στο αίμα, στην οργή, στην εκδίκηση και την πικρία. Θρηνεί ενδόμυχα την ανθρωπιά της, που την έχασε νιώθοντας σώμα άδειο, κενό όπως το άδειο φόρεμα που μέσα του πια δεν έχει τον ανθρωπο που το φορούσε, γιατί εκείνος πέρασε πια τα νερά της Στύγας για να συναντήσει το άγνωστο, ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον καθένα περνώντας ανάμεσα από τα δικές του προσωπικές δυσκολίες που κλείνουν νοερά τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής αφήνοντας τον χρόνο να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα κι ακόμη το φως και τη μεταμόρφωση που υπάρχουν, ζουν και δρουν μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου