Πηνελόπη Γαίτη: «Ρουμανία-Βουκουρέστι: Γ. Χαλεπάς...στο Βellu Cimitirul, μια απαντοχή».

Μνήμες και βήματα, και πάλι βήματα μέσα στην απέραντη ησυχία. Να ειπωθούν οι λέξεις . Να πιαστεί και πάλι ο μίτος από κει που σταμάτησε. Τα χρόνια εκείνα..πριν ξεκινήσει ο πόνος, η θλίψη και δρόμος και η απαντοχή της επιστροφής στον κόσμο των κατ’ επίφασιν πολλών και μη νοσούντων.

   Οι άγγελοι, ο όρθιος και ο καθιστός κι ύστερα ο πυρσός που έσβησε, σαν να χάραξε πάνω του τα μελλούμενα. Μια χαρακιά, μια πληγή στο στέρνο και δυο άγγελοι που προσμένουν τον Γιαννούλη Χαλεπά στο Βουκουρέστι. Μορφές, θνητές  που χάνονται στο ασπρόμαυρο του χρόνου κι αφήνουν το διαχρονικό της τέχνης να λαλήσει. Η Άνοιξη παλεύει να κερδίσει το μερτικό της στο Bellu Cimitirul, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Απο δω και πέρα, όποτε θα ανθίζουν τα λουλούδια, το χώμα τους δεν θα ειναι πια το ίδιο, θα είναι μπολιασμένο με την αύρα του μυστικού κήπου της νιότης –τα όρια λένε πάντα την αλήθεια...!