Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου - Άννα Καμπουρίδου

Άννα Καμπουρίδου, Καράβι και Σαΐτα

Σχίζοντας από το βιβλίο της μεγάλης ύπαρξης τις σελίδες 

τις κάναμε παιχνίδια για να παίξουμε. 

Άννα Καμπουρίδου

Τα έργα έγιναν σαν σχόλιο στο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη ‘Στ' αστεία παίζαμε!’. Δημιουργήθηκαν μια σαΐτα και ένα καράβι μεγάλων διαστάσεων από εφημερίδες και ξύλα.
Χρησιμοποιήθηκαν τυχαία φύλλα από εφημερίδες και αφού κολλήθηκαν δημιουργώντας μεγάλα ορθογώνια, αναδιπλώθηκαν για να δώσουν την τελική μορφή στην κατασκευή. Στη συνέχεια φτιάχτηκε ένας ξύλινος σκελετός και τοποθετήθηκαν στον χώρο. Το καράβι έμεινε μόνο με τον ξύλινο σκελετό κρατώντας τη βασική μορφή σαν σχήμα που θα ήταν κατανοητή για να παραπέμπει σε βάρκα. 

                             

                                               Άννα Καμπουρίδου, Καράβι 1

Άννα Καμπουρίδου, Καράβι 2

                               

Η Σαΐτα και το Καράβι

Η σαΐτα και το χάρτινο καραβάκι είναι από τα πιο παλιά παιδικά παιχνίδια. Όμως δεν θα μπορούσαμε να μην σκεφτούμε ότι στην πραγματικότητα εκτός από μεταφορικά μέσα είναι και πολεμικά οχήματα. Μέσα σε ένα παιχνίδι θα μπορούσαν να χωρέσουν οι έννοιες: παιδί, παιχνίδι, πόλεμος;

Πλήθος παιδικών (και όχι μόνο) παιχνιδιών έχουν σαν θέμα τους των πόλεμο (stratego, ναυμαχία, σκάκι κ.α.).

Μέσα από το παιχνίδι το άτομο έχει τη δυνατότητα να δράσει ελεύθερα, να μεταμορφωθεί, να δημιουργήσει. Είναι μια διαδικασία θα λέγαμε που ενώ λαμβάνει χώρο και χρόνο στην βιωματική ύπαρξη, οι συνέπειες της δεν την επηρεάζουν άμεσα. Για αυτό το λόγο η διαμόρφωση του παιχνιδιού γίνεται με όρους που θα επιλέξει το άτομο προς ευχαρίστησή του.

Τι συμπεράσματα όμως μπορούμε να πάρουμε βάση αυτών των παραμέτρων για τη θεματική του πολέμου;

Άννα Καμπουρίδου, Σαΐτα

Το ποίημα ‘Στ' αστεία παίζαμε!’ του Μανώλη Αναγνωστάκη

Στ' αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας.
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας.
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε.
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας.
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη.
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα.
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

 (από Tα Ποιήματα, Πλειάς 1975)

Project: Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου
Μάθημα: ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ – ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΙ
Διδάσκων: Φίλιππος Καλαμάρας

annakab@hotmail.com