Μια πόρτα
φτάνει για να κρύψει
τη μνήμη.
Ας ανασκαλευτούν για λίγο τα παλιά. Τότε
τον Σεπτεμβρη
του 1930, που ήρθε ο Γ. Χαλεπάς
στην Αθήνα.
Η Τήνος,
η γενέτειρα,
έμεινε πίσω.
Το σπίτι
του Πύργου
ήταν πια κλειστό. Ακόμη
κι αν έμειναν ανοιχτά
κάποια παράθυρά
του, όλα πια εκεί
είχαν κάνει
τον κύκλο
τους. Για να δούμε
τι θα βγει και στην Αθήνα.Το σπίτι
της Δαφνομήλη
[...] είναι πια η νέα ζωή, πρέπει
να γίνει,
για να αποκτήσουν όλα διαφορετικό νόημα
και να ξεκινήσει ακόμη
ένας κύκλος
δημιουργίας που θα’ναι ο στερνός.
Όμως εκείνη
τη μέρα
του Σεπτέμβρη
δεν σκεφτόταν
καν το τέλος. Έχει
η δημιουργία
όρια; Υπάρχουν
μέσα στις
υπερβάσεις και παραβάσεις; Η μοίρα απόσωσε
να παίζει
το παιχνίδι
της ή όχι;
Οκτώ χρόνια βάστηξε
το πανηγύρι
της χαράς
και σε αυτό το σπίτι και μετά σιωπή
και φυγή
(5 Σεπτεμβρίου 1938).
Στα σπίτια μένουν
άνθρωποι, θνητοί
με τις χαρές και τις λύπες
τους. Εκείνοι
που είχαν
ακούσει τον ήχο της φωνής του έφυγαν σιγά-σιγά: Ειρήνη,
Βασίλης, Κατερίνα,
Αλίκη...κι ήρθαν αλλοι,
να πάρουν
τη θέση
τους στη σκυταλοδρομία ...κι οι πόρτες
μνήμης ήταν
κλειστές ....το μούχρωμα είχε
θολώσει τα πάντα: σπίτια,
δρόμους, ακόμα
και τις μνήμες...ίσως....καλό βράδυ
Γιαννούλη.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου