 |
| ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΡΚΑΛΗΣ 2017 |
Οι πόλεις ρημαγμένες από την φθοροποιό κίνηση του χρόνου και το διάβα του ανθρωπίνου περάσματος παραστέκουν βουβά δίνοντας την αίσθηση της αχρονίας και της φυγής από την ολική καταστροφή.
Τα όρια των πόλεων μετατοπίζονται σε μεταιχμιακές καταστάσεις είτε επεκτείνονται σε εναν αχαρτογράφητο ορίζοντα μιας νέας προοπτικής, είτε συρρικνώνονται στην πολεμική οριοθέτηση των χαρακωμάτων. Τα ερείπια συμβολίζουν την υπέρβαση απ'την υλόφρονη μάζωξη των συνωστισμένων ανθρώπων. Παραμένουν εκεί ως μνημεία βαρβαρότητας, κατάλοιπα και αποφατικά σημεία ένδειξης της ανθρώπινης δραστηριότητας που υπήρξε κάποτε πρόσκαιρα και πλέον έχει εκλείψει, άλλα και του αναπόδραστου της ερήμωσης και της εγκατάλειψης του πολέμου η του βομβαρδισμού. Οι ίδιοι λίθοι που κάποτε όρθωναν ένα κτίσμα, ένα αστικό καταφύγιο μετατρέπονται σε λήθη, σε σπαράγματα διαμελισμένης μνήμης, ενδεικτικά της απουσίας τους. Τα κτίσματα νοηματοδοτούνται πάντα από την εικονοποιία τους, απ την φυγή του εσωτερικού τους στερεώματος ,τα παράθυρα λειτουργούν ως αρνητικά σημεία φυγής της θέασης που αναιρεί την διαλεκτική διαπάλη ανάμεσα στο εσωτερικό και εξωτερικό, στο υποκείμενο και στο αντικείμενο μεσολαβώντας ανάμεσα στον κλειστό και ασφαλή τόπο της οικείας και στην ροϊκότητα.του εξωγενούς ανοικείου ,αμβλύνοντας την καθοριζόμενη χωροθέτηση των κτηρίων. Ο χρονικός ορίζοντας του Είναι ανοίγεται πάντα στην διανυσματική χωραταξία των παραθύρων, η κατευναστική φαινομενολογία του βλέμματος της ταυτιστηκής θέασης του εξωτερικού βεβαιώνει την ύπαρξη του άλλου . Στις ερειπωμένες πόλεις τα παράθυρα δεν λειτουργούν δεν έχουν θέα μέσα η έξω κλειστό και ανοιχτό , εδώ υπάρχει μόνο το συστελλόμενο φως του αθέατου
 |
| ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΡΚΑΛΗΣ 2017 |
|
| ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΡΚΑΛΗΣ 2017 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου